13 weken lang wordt er nu geprotesteerd in ons land. Tegen de plannen om de rechterlijke macht in de macht van de politici te krijgen. Uiteraard is een reorganisatie altijd welkom, want er is genoeg te veranderen. Maar een premier die terecht staat en in feite zijn eigen rechters wil kiezen – daar zit een raar smaakje aan.
Meer dan een half miljoen mensen komen wekelijks de straat op, en de regerende coalitie had het er niet makkelijk mee. Daarom besloot Netanyahu een week geleden de geplande reformatie van de rechterlijke macht even te bevriezen, tot na de feestdagen. Ons Pesach valt weer ongeveer samen met de Paasdagen in de wereld, en daarna hebben wij de holocaust-herdenking, de herdenking voor de gevallen soldaten en onze Onafhankelijkheidsdag, waardoor het parlementaire werk stil komt te liggen.
De coalitie en de oppositie ontmoeten elkaar in deze tijd bij onze president om te zien of ze het samen kunnen oplossen en de gemoederen kunnen bedaren. Niet dat dat Netanyahu tegenhoudt, integendeel: hij probeerde een wet door te drukken waarbij het mogelijk wordt voor ambtenaren geschenken aan te nemen. Netanyahu staat terecht omdat hij om de 4 miljoen euro aan geschenken kreeg en deze niet rapporteerde en hij wil deze geschenken graag behouden. Helaas zag hij dat zijn poging belachelijk was en een dag voor het stemmen in ons parlement werd het wetsvoorstel weggetrokken.
Daar Netanyahu zeer vreemde partners heeft en onder andere Itamar Ben Gvir als minister van nationale veiligheid heeft aangesteld, waren we zeker dat er gekke eisen van Ben Gvir zouden komen. Ben Gvir, zoals verteld heeft 55 aanklachten van en bij de politie op zijn naam staan voor onder anderen geweld, bedreigingen en het vormen van een terreurgroep, wil nu de hele politie in zijn macht hebben.
Dat lukt niet zo en daarom eiste hij een eigen Nationale Garde. Netanyahu ging akkoord met een Garde van 1800 man, wat meer op een privéleger lijkt. Dit voorstel moet nog heel wat commissies doorstaan en is dus niets zeker, behalve de honger van Ben Gvir voor meer macht.
Ikzelf nam contact op met deze hooligan, en heb hem voorgesteld dat de kleur van de uniformen van zijn Stormtroepen het beste bruin of zwart moet zijn, zodat we allemaal begrijpen waar het eigenlijk om gaat. Ook schreef ik hem dat het symbool van deze Nationale Garde het merksymbool van de Cadillac van wijlen Rabin zou moeten zijn. Ben Gvir stal in 1995 het merksymbool van de dienstwagen van Rabin en dreigde dat, wanneer hij bij de wagen van Rabin kon komen, ook bij Rabin zelf kon komen. Antwoord heb ik nog niet gekregen, maar wel controleer ik dagelijks of het merksymbool van mijn Renault niet gejat is.
De coalitie heeft het niet makkelijk met de demonstraties en het frappante was dat er geen tegendemonstraties waren die de coalitie ondersteunen. Afgelopen week zagen we dan eindelijk een demonstratie van ongeveer 30.000 man die – gedeeltelijk gemaskerd – de straten van Tel Aviv opgingen. Toen hen gevraagd werd waar ze tegen demonstreerden, konden velen niet meer zeggen dan “om te laten zien dat er ook mensen voor de reformatie van de wettelijke macht zijn.” Niemand kon details geven van deze reformatie, maar wat waren ze trots om de straat om te gaan.
We zijn er dus bijna. Netanyahu zal wel andere plannen aan het smeden zijn en we wachten maar af wat voor konijn hij deze keer uit zijn hoed gaat halen. Ondertussen ontsloeg hij de belangrijkste minister in zijn regering, de minister van defensie, maar heeft geen brief gestuurd, waardoor de minister nog steeds aan het werk blijft en niemand snapt wat zijn status nu is.
Zoonlief van Netanyahu, Yair, staat bekend als niksnut die ondanks zijn leeftijd, 32 jaar, nog steeds bij zijn ouders woont, niet werkt, maar er fiks op los Twittert en een ieder, die het niet eens is met zijn vader, uitscheld. Dat kostte hem al aardig wat processen die hij verloor. Daar de familie Netanyahu niet graag geld uitgeeft en Yair moest dokken, begon hij een crowdfunding die – gek genoeg – bijzonder slaagde.
Bijna zijn we er: in onze democratie kun je demonstreren, ook als de regering daarop tegen is. Maar de coalitie van Netanyahu is niet bepaald evenwichtig, zijn partners geloven hem nog minder dan zijn opponenten en het vermoeden is dat de regering het einde van dit jaar niet haalt.
De verachting voor deze regering is nu zo groot geworden dan de commissie van ouders en familie svan de gevallen soldaten officieel mededeelde dat de vertegenwoordigers van de regering, die normaal gesproken de dodenherdenking voor de gevallen soldaten bijwonen, dit jaar niet welkom zijn bij de ceremoniën in het land.
Laat niemand zeggen dat we ons vervelen: Amerika, onze grootste bondgenoot, is bezorgd en wond daar geen doekjes om. Netanyahu is nergens welkom en ook president Biden deelde mede dat hij Netanyahu voorlopig niet zal uitnodigen. Onze nieuwe vrienden in de Arabische landen zijn ook wat koeler geworden, maar Netanyahu weet het beter: het zijn volgens hem allemaal antisemieten die zich niet moeten bemoeien met de interne zaken van Israel.
Mijn kinderen zijn bezorgd, ikzelf ben van geboorte optimist. Ik maak al 50 jaar de ontwikkelingen in ons land mee en ben zeker dat ook deze episode goed zal aflopen. Hoe en wanneer weet ik niet, daarom denk in met weemoed wat er ooit aan de rand van de Nederlandse gulden stond: God zij met ons.
