Foto via X
Zag u ze staan? Op zondag? Om en nabij de Portugese synagoge? Om en nabij het nieuwe Holocaust museum? Zag u ze? Staan?
Hoorde u ze schreeuwen? Op zondag? Om en nabij de Portugese synagoge? Om en nabij het nieuwe Holocaust museum? Hoorde u ze? Schreeuwen?
Het waren niet alleen allochtone gelukparels, het waren niet alleen die paar Joodjes die even aandacht wilden en zich dus kapot schreeuwden tegen de staat Israel. Nee, ze waren goed uitgepikt en ingelicht. Iedereen wist waar het om ging: provoceren totdat iemand zijn geduld verliest en gefilmd kan worden terwijl hij – of zij – uitbarst.
Zag u hem? Op zondag? De zoon en kleinzoon van Nazi’s die het Holocaust museum kwam openen? O ja, hij had afstand gedaan van het gedrag van zijn overgrootmoeder en oma tegenover de Joden, maar dat verandert het feit niet wie zijn vader en grootvader waren. Wat zei zijn opa ook alweer vlak voordat hij het leven verliet: “Ik was een deugniet, maar dat betekend niet dat ik niet deugde?"
Nederland werd wereldkampioen Joden Doden in de jaren 1940-45. Samen met de Duitse bezetter gaven Nederlandse burgers Joden aan, verklikten onderduikers en kregen van de overheid 7,50 gulden per aangegeven/verraadde Jood. Ook de koningin destijds, die haastig met schatkist en vrienden naar Londen vluchtte, bleef vanuit het veilige Engeland de heldhaftige Nederlanders aanmoedigen om de transporten van de tot dood veroordeelde Joden te blijven steunen, want het “was goed voor de Nederlandse economie”. Het GVB eiste zelfs van Otto Frank, die als enige van zijn familie de verschrikkingen overleefde, dat hij zijn transport via de tram nog moest betalen.
Even voor de duidelijkheid: ikzelf ben zoon van Holocaust overlevenden die ondergedoken waren bij de familie Snellen in Sevenum: niet alle Nederlanders waren bangerikken die het vuile spelletje van de Nederlandse overheid meespeelden. Maar de meerderheid vond het prima dat de Joden werden opgepakt en verdwenen – ze wilden liever geen details weten over wat nou eigenlijk met de gedeporteerde Joden gebeurde. Wat de beide families van mijn ouders betreft, resulteerde deze samenwerking van de Nederlandse overheid en vele Nederlandse burgers met de Duitse bezetter in het afslachten van 337 familieleden. Omdat ze Joods waren.
In Auschwitz, in het Nederlandse paviljoen, vond ik, net zoals in de vele andere concentratiekampen die ik heb bezocht, namen van mijn familieleden die daar afgeslacht zijn. De precieze Duisters registreerden alles, ook het verhaal van Rebecca Soesan, 4 jaar oud, wiens “behandeling” door de beruchte dokter Mengele, tot in details te lezen valt daar: ze werd, zonder verdoving, aan diverse ledematen opengesneden om te zien hoelang het duurt voordat een 4 jarig meisje doodbloed. Alles voor de wetenschap.
En nu is er een Holocaust museum in Nederland geopend, terwijl er tijdens de opening “Dood aan alle Joden” buiten werd geschreeuwd. Want de van-de-pot-gerukte burgemeester van Amsterdam vond het belangrijk dat deze leuzen gehoord moesten worden. Tijdens de opening. Van het Nationaal Holocaust museum. Heeft u het gezien? Op zondag?
Nadat ik 11 jaar lang mijn land in Duitsland heb vertegenwoordigd, weet ik precies wat de gemiddelde Duitser van de Holocaust heeft geleerd: 1) Volgende keer niet verliezen 2) Volgende keer geen bewijsmateriaal achterlaten.
In Nederland is nu gebleken wat de gemiddelde Nederlander heeft geleerd van de Holocaust: het feit dat Joden het hebben overleefd bewijst dat er niet genoeg zijn aangegeven/verklikt.
Zag u het? Op zondag? Al die serieuze gezichtjes? Hoorde u het? Op zondag? Al die – door voetvegen geschreven – speeches vol clichés? Kon u het horen over het hysterische geschreeuw van de opgewonden menigte buiten?
Als kind werd ik in Nederland uitgescholden voor rotjood, brillejood en nog meer leuke leuzen. Er werd geschreeuwd dat ik op moest rotten, naar mijn eigen land. Dat advies nam ik gretig aan en vanaf 1973 heb ik mijn bestaan opgebouwd in Israël. Wat ben ik blij dat ik niet in Nederland woon! Nu schreeuwt de menigte dat ik mijn land moet verlaten en terug moet naar waar ik vandaan kwam.
Ik zal wel gek zijn. In het Nederland waar antisemitisme hoogtij viert en wordt aangespoord door kleine politici, wil ik niet leven.
Veel succes, Nederland, maar onthoud: de meeste schreeuwlelijkerds zijn geen Nederlanders, maar worden nu openlijk gesteund door Nederlandse politici. Vandaag zijn het de Joden, morgen zijn het de autochtonen.
Hou het vaandel van antisemitisme maar hoog, getrouw aan de Nederlandse traditie!
