5785 was niet het jaar waar wij allen op hadden gehoopt

Foto Raouf Leeraar

5785 was niet het jaar waar wij allen op hadden gehoopt. Ons volk werd herhaaldelijk aangevallen, zowel in Israël als daarbuiten.

Een jaar na het grootste bloedbad op Joden sinds de Holocaust – een genocidale aanval die wonden openreet, levens verbrijzelde en ons op de meest rauwe manier herinnerde aan de haat die nog steeds tegen ons volk wordt gekoesterd. We zagen ook, met verdriet, hoe sommigen die we als vrienden beschouwden zich afkeerden, niet in staat of niet bereid te zien wat zich recht voor hun ogen afspeelde. We leerden opnieuw dat lessen waarvan we dachten dat ze allang waren opgenomen, misschien toch niet volledig zijn begrepen.

5785 was ook een jaar van inzicht. We herkenden de angsten die onze ouders en grootouders met zich meedroegen, de verhalen van overleven die zij stilzwijgend doorgaven, en de waakzaamheid die nodig is om onze gemeenschappen en waarden te beschermen. We werden geconfronteerd met de trieste realiteit dat, hoewel de wereld vol goede mensen is, te velen kiezen voor stilte in momenten van waarheid. En we begrepen opnieuw dat haat, ook al hopen we dat zij is teruggedrongen, blijft bestaan en haar gif verspreidt waar ze maar kan.

Toch was 5785 ook een jaar van veerkracht en prestaties. Degenen die ons volk en ons land kwaad wilden doen, zijn ten val gebracht. Gemeenschappen ondersteunden elkaar, gewone mensen toonden buitengewone moed, en onze gedeelde waarden en eenheid bleken een bron van kracht. Dit jaar toonden Joden wereldwijd dat, welke dreigingen we ook onder ogen zien, onze gemeenschappen de morele kracht, wijsheid en vastberadenheid bezitten om stand te houden, elkaar te beschermen en ons erfgoed te bewaren.

De weg naar kracht ligt in eenheid. Zoals de Parasja van deze week ons herinnert:

"Niet met u alleen sluit Ik dit verbond en deze eed, maar met wie hier bij ons staat heden voor het aangezicht van de HEER, onze God, en met wie hier heden niet bij ons is." (Deuteronomium 29:14–15)

Onze eenheid is altijd ons verbond geweest, dat degenen die ons voorgingen, degenen die nu met ons staan en degenen die na ons zullen komen, aan elkaar bindt. In die eenheid eren wij de nagedachtenis van de slachtoffers, staan wij naast de overlevenden en hun families, en erkennen wij onze broeders en zusters die waken over ons land en de steden van onze God. Hun moed en toewijding weerspiegelen de blijvende kracht van ons verbond – een levende draad die ons verleden, heden en toekomst met elkaar verbindt.

Wat wens ik ons allen toe in 5786?

Dat onze jonge studenten hun identiteit en erfgoed blijven omarmen en waarderen, en nooit het gevoel hebben zich te moeten verbergen voor wie ze zijn.

Dat regeringen, instellingen en samenlevingen hun morele helderheid hervinden, en onverschilligheid, dubbele standaarden en ontmenselijking achter zich laten.

Dat gemeenschappen, waar zij ook leven, sterk en verbonden blijven, en dat samenlevingen lessen trekken uit de geschiedenis om te zorgen dat deze niet worden herhaald.

Dat families veilig zijn, kinderen in vrede opgroeien en huizen gevuld zijn met liefde en betekenis.

Dat de herinnering aan hen die in het bloedbad werden vermoord tot zegen is, dat de gewonden en de rouwenden troost vinden, dat gijzelaars die nog in gevangenschap zijn spoedig en veilig thuiskeren, en dat allen die onze gemeenschappen beschermen, zelf beschermd worden.

En bovenal, dat wij moed, veerkracht en eenheid blijven belichamen, als één volk samenstaan, verbonden door herinnering, hoop en onze onwankelbare toewijding aan de toekomst van Am Yisrael.