Demonstratie tegen Israël in Amsterdam. Screenshot YouTube
Dinsdag 1 februari zal Amnesty International nog een ander deel uitbrengen in de litanie van copy-paste NGO-rapporten die Israël bestempelen als een “apartheids”-staat. De publicatie is niet baanbrekend en verschilt niet wezenlijk van de in diskrediet geraakte rapporten van Human Rights Watch (HRW) en B'Tselem uit 2021 – maar Amnesty zegt dat ze er meer dan vier jaar over deden om het te produceren, aldus NGO Monitor die het rapport in haar bezit heeft en daar het onderstaande op te zeggen heeft.
Net als veel eerdere publicaties van NGO's manipuleert en vervormt Amnesty's rapport het internationaal recht, het Israëlische beleid en de gebeurtenissen ter plaatse, en ontzegt het Joodse volk het recht op soevereine gelijkheid en zelfbeschikking. Het criminaliseert ook Israëlische wetten en praktijken die bedoeld zijn om de Joodse identiteit te beschermen – zoals de Wet op de Terugkeer – die zijn vastgelegd in het internationaal recht en parallel lopen met de praktijken van veel natiestaten.
Bij deze aanvallen wordt het Israëlische beleid kunstmatig geframed als pogingen om de "Joodse overheersing" te behouden - een antisemitische stijlfiguur die je in de hele publicatie terugziet. Amnesty's overkoepelende argument is dat alles wat Israël doet schandalig is, of het nu vrede bevordert of Palestijnse zelfbeschikking, het leven van Palestijnen of minderheidsgroepen in Israël verbetert, of als het door het internationaal recht verplicht wordt gesteld.
In dienst van dit paradigma negeert of bagatelliseert Amnesty – vaak onlogisch – de materiële verschillen tussen het Israëlische beleid ten aanzien van de Palestijnen die in Gaza wonen, degenen die op de Westelijke Jordaanoever wonen en de eigen Arabische burgers van het land.
Evenzo beschouwt Amnesty de tweestatenformule die wordt voorgeschreven door de Oslo-akkoorden als onderdeel van een apartheidsregime. De akkoorden zelf zijn, volgens de analyse van Amnesty, een instrument van apartheid, ondanks dat ze wederzijds door de PLO en Israël zijn overeengekomen, en waarvan de internationale gemeenschap getuige is geweest.
In overeenstemming met haar voortdurende pleitbezorging, gebruikt Amnesty deze publicatie om de internationale gemeenschap op te roepen om anti-Israël BDS en wetgeving aan te nemen en uit te voeren.
De publicatie van het rapport is zo getimed dat het een aankomend rapport in maart 2022 van de speciale VN-rapporteur Michael Lynk moet ondersteunen, dat soortgelijke beschuldigingen naar voren zal brengen en de onderzoekscommissie van de VN-Mensenrechtenraad zal beïnvloeden naar “alle onderliggende grondoorzaken van terugkerende spanningen en voortduren van conflicten, waaronder systematische discriminatie en repressie op basis van nationale, etnische, raciale of religieuze identiteit.”
Elk aspect van de versie van Amnesty International van de apartheidscampagne weerspiegelt de politieke agenda van het uitbuiten van de tragedie om de joodse soevereine gelijkheid en zelfbeschikking te delegitimeren.
In wezen eist Amnesty de eliminatie van de Joodse staat en rechtvaardigt dit door het internationaal recht te verdraaien, de Israëlische wetten en praktijken verkeerd voor te stellen en de moord op Israëli's door Palestijnse terroristen af te doen met een verontschuldiging.
Met andere woorden, precies wat je zou verwachten van een organisatie die gedijt op een cultuur van anti-Israëlische delegitimering en demonisering en ontsierd is door antisemitische incidenten.
De volgende analyse van NGO Monitor belicht enkele fundamentele tekortkomingen in de publicatie van Amnesty:
Antisemitische stijlfiguren
Amnesty gebruikt herhaaldelijk de term "Joodse overheersing" om het Israëlische beleid te beschrijven. Het gebruik ervan herinnert aan de beruchte vervalsing van de Wijzen van Zion : “Dit protocol is, net als het eerste, nooit in twijfel getrokken door de Nation of Jewry. Het onthult identiek dezelfde plannen en doelen van de Joden voor wereldheerschappij en wraak die hen allemaal doordringen ”
Evenzo is het gebruik ervan een nauwelijks verhulde herformulering van B'Tselem's grove term, " Joodse suprematie " - zo geconstrueerd dat de lezer Joodse zelfbeschikking zal associëren met blanke suprematie. Dus herhaalt Amnesty slechts de canard die Israëlische soevereiniteit Joodse zelfbeschikking bestempelt als inherent racistisch en een ‘één-staat’-agenda omarmt.
Israëls wet op de terugkeer (1950)
Een van de Israëlische wetten met betrekking tot het Joodse karakter van het land waarnaar door Amnesty wordt verwezen, is de Wet op de Terugkeer. Amnesty lanceert een discussie over deze fundamentele wet door te stellen dat:
“Demografische overwegingen hebben vanaf het begin de Israëlische wetgeving en beleidsvorming geleid. De demografie van de nieuw opgerichte staat zou worden veranderd in het voordeel van de Israëlische joden, terwijl de Palestijnen – of ze nu in Israël zijn of later in de OPT – werden gezien als een bedreiging voor het vestigen en behouden van een joodse meerderheid, en als gevolg daarvan zouden worden verdreven, gefragmenteerd, gescheiden, gecontroleerd, onteigend van hun land en eigendom en beroofd van hun economische en sociale rechten.”
De Wet op de Terugkeer kent een speciaal spoor toe aan Joden van over de hele wereld die op zoek zijn naar Israëlisch staatsburgerschap. Niets in de wet discrimineert niet-joodse Israëlische burgers en is niet uniek; andere landen met diaspora-populaties – zoals Ierland, Spanje en Duitsland, en vele andere – hebben wetgeving ingevoerd om de emigratie van leden van hun diaspora te vereenvoudigen.
Bovendien is de Wet op de Terugkeer in overeenstemming met de normen van het Internationaal Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van rassendiscriminatie (ICERD), dat de vaststelling van "speciale maatregelen" voor de "bevordering van bepaalde raciale of etnische groepen" voor de bescherming van het "gelijke genot of gelijke uitoefening van mensenrechten en fundamentele vrijheden." Zoals opgemerkt door het VN-Comité voor de ICERD, is deze bepaling bedoeld om "ongelijkheden als gevolg van historische omstandigheden die kwetsbare groepen en individuen de voordelen blijven ontzeggen die essentieel zijn voor de volledige ontwikkeling van de menselijke persoonlijkheid" te verhelpen en "te voorkomen [ ] verdere onevenwichtigheden ontstaan.
Methodologie
De sectie methodologie van Amnesty is ondoorzichtig en niet in overeenstemming met internationaal erkende normen voor feitenonderzoek. Het noemt niet de auteurs van het rapport of de experts die het heeft geraadpleegd voor zijn analyse. Het beweert ook dat "ter aanvulling van al lang bestaande zorgen en om ze te analyseren in het kader van apartheid, tussen februari 2020 en juli 2021, vertegenwoordigers van Amnesty International 56 mensen hebben geïnterviewd in gebieden die de focus vormen van deze casestudies." Deze 56 mensen worden niet genoemd, hoe ze werden geselecteerd, wordt niet uitgelegd, of Palestijnse "verzorgers" aanwezig waren tijdens interviews, wordt niet bekendgemaakt, noch wordt enige expertise of relevantie voor "een raamwerk van apartheid" gespecificeerd.
Amnesty beweert dat haar “onderzoek en analyse werden geleid door een wereldwijd beleid inzake de schending van de mensenrechten en de misdaad van apartheid dat Amnesty International in juli 2017 heeft aangenomen, … [en] volgt vergelijkbaar onderzoek en analyses die zijn uitgevoerd naar de situatie in Myanmar.” Echter, net als HRW die beweerde dat het dezelfde analyse op Israël toepast als in Myanmar, is Amnesty, dat HRW blijft volgen, schaamteloos van toepassingen unieke definitie voor Israël. In Myanmar beschrijft Amnesty "een oplegging van een gettoachtig bestaan aan de Rohingya door extreme beperkingen van de bewegingsvrijheid", praktijken die verwant zijn aan het Zuid-Afrikaanse regime. En Amnesty's Myanmar-definitie sluit nauwer aan bij de geaccepteerde wettelijke definitie en elementen, bijvoorbeeld het niet definiëren van "overheersing" als "controle"
Verder gaat NGO Monitor uitgebreid in op de Juridische claims; de aanbevelingen van Amnesty hoe Israël moet worden geëlimineerd; hoe geweld en terreur kan worden witgewassen; de vermenging Israëlische Arabieren en Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza en gebruik van het land. U kunt dit hier lezen.
