Sofia Bongart. Foto via Times of Israel
Dit is een artikel uit de Times of Israel serie Those Who We Have Lost.
Sofia (Muriel) Bongart, 21, uit Carmiel, werd op 7 oktober vermoord door Hamas-terroristen toen ze probeerden het Supernova-muziekfestival te ontvluchten.
Ze woonde de rave bij met haar beste vriendin, Liraz Nissan, die die dag ook werd vermoord. Het tweetal zocht veiligheid in een schuilkelder langs de weg nabij Kibbutz Be'eri, en werd daar samen met minstens zeven anderen – waaronder Raz Mizrahi en Kim Dukarker – gedood toen Hamas granaten in het gebouw gooide en het vuur opende.
Haar moeder, Anna, vertelde Maariv dat Sofia haar rond 8.00 uur een bericht stuurde ‘waarin ze zei dat ze van ons hield en dat ze gezegend was met ons als ouders.’ Dat was het laatste wat ze van haar hoorden.
Sofia's lichaam werd enkele dagen later geïdentificeerd. Ze werd op 10 oktober begraven in Carmiel.
Ze laat haar ouders, Anna en Vladislav, en haar zus Evelina achter.
Volgens haar vriendin Alina Yankovich was Sofia een ‘meisje dat van het leven hield, en haar glimlach nooit van haar gezicht verdween’. Vanwege haar ‘liefde voor het jodendom en voor Israël koos Sofia ervoor zich te bekeren en Joods te worden’, schreef ze, waarbij ze opmerkte dat ze dit doel een aantal jaren nastreefde en slechts twee weken voordat ze werd vermoord officieel als Joods werd erkend, ‘en nooit Ik moet de certificering ophalen.”
Op een Instagram-herdenkingspagina voor Sofia schreef haar jongere zus, Evelina, aan "mijn mooie zus - wat zal ik doen zonder jou, wat moet ik nu doen?!"
Evelina zei dat ze dromen had over de toekomst waarin Sofia zou trouwen en kinderen zou krijgen, en dat Evelina 'een vriendje zou krijgen, en jij mijn make-up zou doen en me zou helpen met de voorbereidingen, en dat we voor altijd zulke zussen zouden blijven, als beste vrienden.'
“We wilden samen een TikTok openen en zoveel andere leuke dingen doen”, voegde ze eraan toe. “Ik heb er altijd aan gedacht hoe je eruit zou zien als oma, dat je een van die coole oma’s zou zijn, maar nu weet ik het niet meer. Ik wilde een zuster-tatoeage van je krijgen... Je weet niet wat ik zou geven om je nog een keer te knuffelen, om nog een keer met je te praten.
Haar moeder, Anna, schreef in december: 'Mijn geliefde meisje, het is een schande dat God je zo snel heeft weggenomen. Jij was onze vreugde, ons licht. We houden van je tot in de hemel en we missen je zo erg.”
