Miesjponum heeft een traditie gecreëerd. Ikzelf dacht dat het gewoon niet kon: op de Dam? De Dam, waar as van slachtoffers van alle 11 provincies uit de tweede wereldoorlog bewaard wordt? Waar elke jaar een zeer imposante herdenking plaatsvindt?
Maar dan herinner ik me dat op diezelfde Dam ooit de grootste antisemieten hebben gesproken: Seyss-Inquart was een bekende daar. Dus voor Miesjponum is het misschien meer een voortzetting van die oude tradities. Niet alleen mag men volgens haar gewoon leugens over mijn land, Israël, verspreiden op de Dam, nu mag er ook een internationaal erkende antisemiet een rede gaan voeren. Even voor de duidelijkheid: ik heb niets tegen en niets met antisemieten. Ik ontwijk ze alleen als de pest, of, zodat de gemiddelde lezer het kan begrijpen: als de Corona.
Een mens kan en mag antisemiet zijn volgens mij. Ieder diertje zijn pleziertje. Vaak zijn die mensen of verkeerd geïnformeerd, of verkeerd opgevoed, maar dat zal mij wat schelen: ze lullen maar. Uiteraard, wanneer de praatjes omwaaien in acties dan is er een probleem. Wat ik nu ga schrijven is geen kritiek, maar een persoonlijke observatie: ik snap hoe een motor werkt, hoe je met eerste hulp levens kunt redden en hoe je solitair op een iPhone speelt. Ik snap niet hoe een Jood kan leven in een omgeving waar antisemitisme heerst. Nogmaals: ieder diertje zijn pleziertje. Woon waar je wilt, doe waar je zin in hebt. Maar voor een Jood terug te keren naar welk land dan ook in Europa is voor mij hetzelfde als naast een vliegveld te gaan wonen en dan te klagen over het lawaai.
Europa heeft haar mening over de Joden meer dan duidelijk geuit. Eerst weigeren te helpen, daarna asiel weigeren, daarna weigerde Europa haar Joodse burgers te beschermen en hielp zelfs met het voeden van de industriële Duitse moordmachine. Voor mij was leven buiten Israël geen optie, maar ik heb geen recht om anderen te bekritiseren, daarom duid ik aan dat ik het gewoon niet snap: wonen als Jood in Europa.
En dan zeker niet in Nederland, de kampioen van de Shoah, een land dat meer dan 90% van zijn Joodse bevolking verraadde, verkocht en vermoordde. Ja er waren uitzonderingen: de familie Snelle uit Sevenum nam mijn ouders in de onderduik waardoor zij leefden. Waardoor mijn broers, zussen en ik leven, waardoor onze kinderen en kleinkinderen leven. Zo waren er nog honderden families die tot die uitzondering behoorden. Maar als land zo je je moeten schamen dat deze daden tot de uitzondering behoren.
Ik ga graag in discussies met mensen die kritiek op mijn land hebben. Vaak onthullen ze zich als slecht geïnformeerde antisemieten. Kritiek moet gewicht en inhoud hebben, anders klinkt het zo hol. Maar op de Dam is er geen kritiek: Madam Miesjponum staat toe dat er gewoon leugens worden verspreid – die ik niet eens ga herhalen – en verbiedt zelfs een serieuze discussie: je mag wel met de Palestijnse vlag op de Dam, met een Israëlische vlag op de Dam word je beschuldigd van intimidatie. Om daar een schep bovenop te doen mag nu ook een internationaal bekende antisemiet zijn vuil spuiten op de Dam. Je vraagt je af: wat kan er nog meer gebeuren? Hoe gek kan het worden?
Straks laat ze Sigrid Kaag ook nog op de Dam spreken….
