BDS op de Dam in Amsterdam. Screenshot YouTube
“Het werkelijke doel van BDS is het ten val brengen van de staat Israël.” De Amerikaans-Libanese BDS-aanhanger As’ad AbuKhalil windt er openlijk geen doekjes om. En hij is bepaald niet de enige. Een nieuwe Duitse studie hanteert klare taal over de campagne Boycot, De-investering, Sancties (BDS) contra de Joodse staat.
Op de valreep van het voorbije jaar 2021 startte het gerenommeerde Frankfurter Onderzoekscentrum voor de Globale Islam een nieuwe publicatiereeks met een solide analyse van de BDS, haar geschiedenis, ideologie en structuur.
Op pagina 1 al geeft auteur Jan-Philipp Anders direct aan wat voor een beweging BDS precies voorstelt: “De structuur en organisatie van de campagne berust op een melange van Palestijnse en internationale antizionistische ngo’s (niet-regeringsorganisaties) en individuele personen, maar ook op islamietische en terroristische krachten.” Aanhangers en goedpraters van de BDS weten dus meteen in welk gezelschap zij zich bevinden.
Daarbij komt dat de BDS zich in een suspecte traditie van antisemitische agitatie voegt: de boycot van Joden vanaf de middeleeuwen tot op heden. En voor BDS geldt deze boycot tegen Israëls en zijn burgers in alle opzichten, maar in het bijzonder op economisch, cultureel en academisch niveau.
Over het oogmerk van de Duitse paper verkeert de lezer ook niet lang in het ongewisse: “Doel is aan te tonen dat het bij BDS niet gaat om een vreedzame en antiracistische campagne zoals zijzelf voorgeeft, maar om het boegbeeld van een tegen Israël gericht antisemitisme, dat daarenboven absoluut van zins is samen te werken met Palestijnse terreurorganisaties en deze openlijk of heimelijk te ondersteunen.”
Binnen BDS maakt het antizionisme zich breed als schragende ideologie. De studie definieert dit antizionisme haarscherp als een in wezen “geopolitieke reproductie” van het antisemitisme. Daarbij keert het antizionisme zich minder tegen de individuele Jood, maar vooral contra Israël als Joods collectief, als “Jood onder de staten”. Voor de popularisering van deze Jodenhaat tekenden/tekenen anti-imperialistisch links en de politieke islam.
Hoe uit zich deze antisemitische aanval op de staat Israël dan concreet? Door de projectie van essentiële elementen van het moderne antisemitisme: de Joodse staat zou geen ‘natuurlijke’ staat zijn die uit een volkseenheid voortkomt, want de Joden hebben immers ‘geen wortels’. Israël dus als “niet-natie”. Elke land, elk volk ging door een historisch proces van natievorming, maar dat wordt het Joodse volk en zijn staat derhalve gewoon ontzegd. Idem het recht op zelfbeschikking!
Aan die arbitraire ontzegging van het zelfbeschikkingsrecht van het Joodse volk wijdt Jan-Philip Anders nog een veelzeggende voetnoot: Het bestaan van een Joods volk wordt ook wel per se geloochend. Vaak hoor je dan het argument dat het bij het Jodendom louter om een religie gaat en religies vallen nu eenmaal niet onder het zelfbeschikkingsrecht van de volken. “Deze definitie van het Jodendom wordt door het moderne antisemitisme zelf weerlegd”, aldus Anders, “want dat vervolgt niet alleen religieuze Joden, maar al degenen die het moderne antisemitisme als Joden identificeert.”
Even scherpzinnig rekent de Frankfurter onderzoeker af met de identieke absurditeit van Jodenhaat en Israëlhaat: “Zoals het antisemitisme niets van doen heeft met het concrete handelen van Jodinnen en Joden, zo heeft het ook in zijn tegen Israël gerichte vorm niets te maken met het handelen van Israël.”
Als puur cynisch stelt Anders eveneens het wijdverbreide oordeel aan de kaak als zou Israël zelf schuldig zijn aan het groeiende antisemitisme door zijn optreden in het Midden-Oostenconflict. “Het is veeleer andersom. Het alomtegenwoordige antisemitisme aan Arabisch-Palestijnse zijde is een van de hoofdoorzaken van dit conflict, juist deze Jodenhaat heeft het conflict beslissend gestempeld en doet dat tot op vandaag.”
Valt er dus het nodige aan te merken op het ‘onschuldige zelfbeeld’ van de BDS-beweging, hetzelfde gaat op voor het verhaal over de oorsprong van de campagne. Die zou het gevolg zijn van een oproep van “de Palestijnse burgerbevolking” tot boycot van Israël in 2005. Welnu, daaraan ging een heel VN-traject vooraf, te beginnen in 2001 (Durban Conferentie) met de input van dubieuze actoren als de Islamitische Republiek Iran, de Organisatie van de Islamitische Conferentie, waarna Britse antizionistische activisten tussen 2003 en 2005 naar de Palestijnse autonome gebieden reisden met de boodschap dat een boycot van de Joodse staat de juiste strategie zou zijn. Tot zover de spontane oproep van “de Palestijnse burgerbevolking”.
Deze pre-BDS-route leverde eveneens de latere stereotiepe beschuldigingen van de campagne aan het adres van de staat Israël op: “apartheidsstaat”, “etnische zuiveringen jegens de Palestijnen” en “misdaden tegen de mensheid”.
Tegenover de volstrekt ongegronde beschuldiging van “apartheidsstaat” richting Israël plaatst Jan-Philip Anders niet alleen de maatschappelijke en gerechtelijke realiteit in Israël, maar tekent hij tegelijk aan dat diverse Zuid-Afrikaanse stemmen niet voor het BDS-karretje wensen gespannen te worden.
Eén van de BDS-eisen luidt ondertussen “beëindiging van de bezetting en kolonisatie van al het Arabische land”. Al het Arabische land? Wat houdt dat precies in? De Duitse BDS-beweging geeft weliswaar aan dat daarmee “de door Israël bezette gebieden na de Zesdaagse Oorlog van 1967 zijn bedoeld”, echter in de internationale BDS-versie staat dat niet. Met de bezetting van Arabisch land kan dus evengoed de staat Israël in zijn geheel zijn aangeduid. En dan komt de BDS-eis gewoon neer op “een indirecte vernietiging” van de Joodse staat.
Te ver gezocht? Nee! Want Omar Barghouti, een van de kopstukken van BDS, erkende al in 2013 dat “wij beslist tegen een Joodse staat zijn op enig gebied van Palestina”. Immers, zo argumenteerde Barghouti verder, “een Joodse staat in Palestina in enige vorm kan alleen maar in strijd zijn met de grondrechten van de inheemse Palestijnse bevolking en daarmee een systeem van raciale discriminatie vereeuwigen waartegen wij ons categorisch verzetten.”
Uit Barghouti’s mond welt onmiskenbaar onverhulde Palestijnse destructiedrift op tegen de Joodse staat. Logisch dat binnen de BDS-gelederen de bekende Palestijnse terreurorganisaties (Hamas, Islamitische Jihad, Volksfront voor de Bevrijding van Palestina) zich ook ophouden. En wel in leidende posities.
Korte conclusie van Anders: “De BDS-beweging wordt derhalve in beslissende mate door terroristische groepen mede beïnvloed.”
Is er nog meer bewijsmateriaal nodig voor de EU en haar lidstaten (Nederland) om resoluut stelling te nemen tegen BDS?! Om te beginnen in ons land tegen een door BDS-sympathisanten vergiftigd academisch klimaat, zo informeerden Joodse studenten.
Bas Belder, historicus
