Screenshot uit 'Alsof ik Palestina heb gestolen'
Begin 2020 schreef ik over de serie Het Israël van Heertje en Bromet. Mijn stukjes waren weinig lovend. “Een omslachtige therapie teneinde de valse schaamte over hun hun Jood zijn te overwinnen,” noemde ik de reeks. Het leverde me naast bijval en afkeuring een woedende email van Raoul Heertje op. Tsja, hij mag maken wat hij wil. Ik mag ervan vinden wat ik wil.
Waarbij het speelveld niet bepaald gelijk is: ik schrijf voor een klein publiek, Israëlbashers krijgen van de publieke omroep alle ruimte. Ik heb sterk de indruk dat het budget voor iedereen die een anti-Israël film wil maken al klaarligt.
En zo mocht Frans Bromet van de NPO alweer een film maken. En weer waren de Joden, en indirect Israël de klos. Bromet vraag in de film waar de grens ligt tussen kritiek op Israël en antisemitisme. Hij stelt zich de vraag of antizionisme gelijk staat aan antisemitisme. Nu weet ieder zinnig mens en zeker iedere zinnige Jood, dat wie de vraag stelt, die beantwoordt.
Brommet weet het niet. Tegenover mensen die bijna dagelijks de gevolgen van antisemitisme ondervinden, zet hij welbespraakte antisemieten.
Zoals de aartsleugenaar van Agt, die snikkend mag vertellen hoe geraakt hij is door een meisje dat gestorven is door het drinken van een glaasje melk. Die melk is natuurlijk vergiftigd door die nare kolonisten. Wie mij kent weet dat ik bepaald geen aanhanger van de Westbankbewoners ben, maar dit verhaal is duidelijk verzonnen door de voormalige minister-president Van Agt barst in tranen uit als hij zijn sprookje vertelt, hij gelooft er zelf in. Het zou lachwekkend zijn, maar het is een meer dan smerig sprookje. Van Agt herhaalt een eeuwenoud antisemitisch verhaal over Joden die de waterbronnen vergiftigen.
Antisemitischer vind je het nergens. Bromet hoort het aan en geeft geen greintje tegengas.
Natuurlijk niet, sterker nog, in dit interview vertelt hij dat hij van Agt bijvalt. Dan ben je af.
De filmer laat het er niet bij. Simon Vrouwe, de idioot in rolstoel die ons nationale plein wekelijk versjteerd, komt uitgebreid aan het woord. Wat die man zegt is geen commentaar
waard.
Erger is de aandacht die Youness Ouaali van Bromet krijgt. Even ter opfrissing: deze ïnfluencer" postte op Facebook dat Israëlische toeristen total loss geslagen moesten worden. "nee hoor,"zei Youness, "dat is geen antisemitisme, ik ben boos op Israël en de Israëli's vanwege hun misdaden in Palestina. Mar een antisemiet ben ik absoluut niet. De Joden gebruiken antisemitisme als wapen".
Deze zelfverklaarde niet-antisemiet beëindigt zijn betoog met de opmerking dat Joden de media beheersen en overal zoveel invloed hebben. Alweer geen enkel tegenwoord van de interviewer.
De film beoogt misschien een antwoord te geven op de vraag of antizionisme gelijk staat aan antisemitisme. Daarin slaagt hij niet. Natuurlijk niet, want Bromet stelt slachtoffers van antisemitisme tegenover notoire antisemieten. Dan laat hij de antisemieten onweersproken zeggen dat ze niet antisemitisch zijn.
“Alsof ik Palestina gestolen heb” toont maar een ding aan. De maker deugt niet, de maker is treife. Bah!
