Clara Merman, haar partner Luis Har en haar broer Fernando hebben de gevangenschap van Hamas hebben overleefd en doen hun verhaal

Foto via Ynet

Nadat ze de gevangenschap van Hamas hebben overleefd, delen Clara Merman, haar partner Luis Har en haar broer Fernando hun verhaal en voeren ze een publieke strijd om degenen die nog steeds in Gaza worden vastgehouden te bevrijden. Ze confronteren trauma's, ontheemding en de lange weg naar genezing.

Clara Merman stond voor een menigte tijdens een bijeenkomst in Kfar Saba, begroet met warme omhelzingen en tranen in haar ogen van dankbaarheid. Aan haar zijde stonden haar partner Luis Har en haar broer Fernando Merman, die na 129 dagen bevrijd

waren uit Hamas-gevangenschap tijdens een militaire operatie genaamd "Golden Hand". Hun aanwezigheid op de bijeenkomst, die in het Spaans werd gehouden voor de Latijns-Amerikaanse gemeenschap van Israël, trok tientallen mensen die bleven staan ​​om hen te bedanken en te steunen, aldus Ynet.

De 65-jarige Merman was een van de gijzelaars die werden gevangengenomen tijdens de grensoverschrijdende aanval van Hamas op Zuid-Israël op 7 oktober 2023. Ze werd samen met Har, Fernando, haar zus Gabriela en haar 17-jarige nichtje Mia uit haar huis in Nir Yitzhak ontvoerd. Zij en de andere vrouwen werden in november van dat jaar vrijgelaten na een gijzelingsdeal, waarbij de mannen achterbleven. Har en Fernando werden maanden later vrijgelaten.

"Het leven na mijn gevangenschap is nog niet normaal geworden. Ik probeer het weer op te bouwen," zei Merman. "Ik heb 53 dagen in de hel gezeten. Nu zijn het er al 600. Het is een waanzinnig aantal. Het is moeilijk te bevatten. Onze gijzelaars zitten er nog steeds, lijdend in tunnels, en hun families maken het onvoorstelbare mee."

Merman besteedt haar tijd nu aan het opkomen voor de vrijlating van de resterende gijzelaars en het ondersteunen van hun families.

"Ik ga er helemaal voor. Het is het leven dat Luis en ik nu leiden," zei ze. "We proberen de getroffen families te steunen die elke dag worden gekweld. Ze zien ons als een teken van hoop, dat hun dierbaren misschien ook terugkomen."

Sinds haar vrijlating kampt Merman met wat zij 'overlevingsschuld' noemt, een emotionele last die ze naar eigen zeggen nooit helemaal kwijtraakt.

Ik weet dat het niet mijn schuld is dat ik ben bevrijd, maar de zwaarte blijft. Ik begrijp nog steeds niet hoe zoveel wonderen konden gebeuren – hoe we bij elkaar werden gehouden en er allemaal uit zijn gekomen.

Merman beschreef de schrijnende omstandigheden tijdens hun gevangenschap, waaronder psychologisch misbruik en angst voor hun leven. Zij, Har, Fernando, Gabriela en Mia werden bewaakt door vijf gewapende Hamas-terroristen.

We waren doodsbang tijdens de luchtaanvallen. We kropen dicht tegen elkaar aan in het midden van de kamer, zodat rondvliegend puin ons niet zou raken. We fluisterden verhalen, probeerden ons te concentreren op woorden, alles om aan het lawaai en de chaos te ontsnappen. Mia vroeg naar ons leven in Israël, hoe en waarom we hierheen waren gekomen. Die momenten hielpen ons te overleven. Dat onze hond Bella bij ons was, hielp ook. De zorg voor haar gaf ons iets om ons op te concentreren.

Merman vertelde hoe hun ontvoerders hen probeerden te demoraliseren door te beweren dat niemand in Israël hen probeerde te redden en dat de Israëlische regering het gebouw zou bombarderen om de gijzelaars te elimineren.

"Ze vertelden ons dat we vergeten waren, dat de economie instortte, dat we slechts pionnen waren. Ze herhaalden het keer op keer," zei ze. "Ze pochten zelfs dat er op de eerste dag al 1400 mensen waren omgekomen. We geloofden het niet – het klonk onmogelijk. Maar als je constant iets hoort, begint het aan je te knagen."

Foto IDF

Sinds haar vrijlating is Merman niet meer teruggekeerd naar een vaste woonplaats. Nir Yitzhak, de kibboets waar ze woonde, ligt op slechts drie kilometer van de Gazastrook en staat nog steeds in verhoogde staat van paraatheid vanwege de aanhoudende gevechten.

"Ik verlang ernaar om naar huis te gaan, maar hoe kan dat? De oorlog in Gaza is intens en het lawaai is ondraaglijk," zei ze. "Ik ga er overdag een paar uur heen, probeer de verbinding met het huis te herstellen en keer dan met mijn dochters terug naar de kibboets Urim of het noorden. Ik dwaal af. Ik ben nog niet echt tot leven gekomen."

Ook haar familie is nog steeds aan het herstellen. Merman zei dat geen van hun kinderen sinds de ontvoeringen weer aan het werk is gegaan. "Iedereen was op zijn eigen manier betrokken bij de strijd om ons en de andere gijzelaars terug te krijgen."

Har verwerkt het trauma door hun verhaal publiekelijk te delen. Fernando, die meer gereserveerd is, steunt de zaak in stilte en is weer aan het werk. Hij spreekt selectief over zijn ervaringen, meestal in fora die verbonden zijn met de Israëlische veiligheidsdiensten.

"Hij is enorm dankbaar aan degenen die hem hebben gered", zei Merman.

Op de vraag of echt herstel mogelijk is, zweeg Merman even.

"Ik weet het niet. Op dit moment gebeurt het niet. We proberen te leven, maar niets is meer hetzelfde," zei ze. "Ik kan de drang om te vechten voor de terugkeer van elke gijzelaar niet loslaten. Zolang er nog mensen in Gaza zijn, ben ik er ook nog. Mijn licht is de hoop dat iedereen thuiskomt. Pas dan kunnen we beginnen met echte genezing, niet alleen wij, maar het hele land."