De 'Soekka van Hoop' van een gezin staat er nog steeds, twee jaar nadat Hamas hun zoon ontvoerde

Soekka van de familie Dalal Foto: Shaul Golan

De soekka van de familie Dalal, die op hun balkon staat in de nederzetting Alfei Menashe op de Westelijke Jordaanoever, is sinds Soekot twee jaar geleden niet meer afgebroken. De versieringen zijn vervaagd, de palmbladeren zijn uitgedroogd en er heeft zich stof verzameld langs de bamboewanden. Maar binnenin blijft een belofte – en een smeekbede – overeind, schrijft Ynet.

Voordat hij op 6 oktober 2023 naar het Nova-muziekfestival ging, wendde de 23-jarige Guy Gilboa Dalal zich tot zijn vader Ilan met een eenvoudig verzoek: "Breek de soekka niet alleen af. Als ik terugkom van het feest, breken we hem samen af."

Guy kwam nooit meer terug. Hij werd in de vroege ochtend van 7 oktober ontvoerd door Hamas-strijders tijdens de aanval van de terreurgroep op Zuid-Israël. Militanten bestormden toen het Nova-festival nabij kibboets Re'im en vermoordden honderden jongeren.

Sinds die dag is de soekka van de familie Dalal — ooit een symbool van vreugde en geloof — hun ‘Soekka van Hoop’ geworden.

"Zolang het staat, hebben we nog hoop", zegt Ilan Dalal. "Het wacht op hem, net als wij."

Die vrijdagavond voegde Guy zich bij drie van zijn beste vrienden: Evyatar David en het echtpaar Ron Tzarfati en Idan Haramaty, die beiden later bij de aanval omkwamen. Hij stuurde een sms naar zijn moeder, Meirav, nadat ze veilig waren aangekomen.

's Ochtends voegde Guys oudere broer, Gal, zich bij de groep op het festival. De twee broers namen een selfie, lachend en zorgeloos – een laatste beeld van hun leven vóór het bloedbad.

Een paar uur later bestormden Hamas-strijders het festivalterrein en openden het vuur op duizenden feestgangers. Guy en zijn vrienden probeerden zich onder een struik te verstoppen. De schutters vonden hen.

Ron en Idan werden doodgeschoten. Guy en Evyatar werden over de grens naar Gaza gebracht. Gal wist te overleven na urenlang ondergedoken te hebben gezeten.

"Om 11.30 uur die ochtend zagen we de eerste video", herinnert Ilan zich. "Daarop was te zien hoe Guy en Evyatar ontvoerd werden. Zo kwamen we erachter. Sindsdien leven we in een hel."

Hamas heeft de afgelopen twee jaar verschillende video's vrijgegeven van gijzelaars in Gaza. Op één ervan zijn Guy en Evyatar te zien, terwijl ze kijken naar wat de terroristen een "vrijlatingsceremonie" voor andere gijzelaars noemden, waarbij ze smeken om hun eigen leven. Beiden zien er uitgemergeld en bleek uit, hun ogen leeg.

Screenshot van gijzelaar Guy Dalal vrijgegeven door de terroristische organisatie Hamas

"Dat is niet de Guy die wij kennen," zegt Ilan. "Onze Guy lacht altijd, een kind met vriendelijke ogen. In die video ziet hij er gebroken uit, zonder licht. Als je dat ziet, is het alsof je de pijn recht in de ogen kijkt."

Evyatar was als een zoon voor de Dalals. Hij en Guy waren samen opgegroeid sinds de kleuterschool, speelden samen gitaar, wandelden samen en vierden elke gelegenheid samen.

"Hij is als een tweede kind van mij," zegt Ilan zachtjes. "Ze zijn samen meegenomen, hebben alles samen meegemaakt. Nu weten we niet eens of ze nog samen zijn."

De familie volgt nauwlettend alle berichten over een mogelijke deal om de resterende gijzelaars te bevrijden.

"Elke keer dat er over een deal wordt gesproken, krijgen we hoop", zegt Ilan. "En als die dan ineenstort, verplettert dat ons. In juli waren we er zeker van dat het zou gebeuren. Nu zeggen ze dat er een nieuwe kans is, en we proberen voorzichtig optimistisch te blijven. We hebben niets anders om ons aan vast te houden."

Toen Guy werd ontvoerd, was zijn zus Gaia 15. Ze is nu bijna 18 en staat op het punt haar middelbareschooldiploma te halen. "Ze heeft haar eindexamen gedaan, leren autorijden, en hij is er niet om het te zien," zegt Ilan. "Ze mist hem elke dag."

Het leven in hun huis – ooit vol muziek, gelach en licht – kwam tot stilstand toen het nieuws kwam.

"We vieren geen feestdagen meer, en we eten ook niet meer op vrijdagavond", zegt Ilan. "Het is moeilijk om vreugde te voelen als je niet weet wat er met je kind gebeurt."

Foto: Shaul Golan

De stress eiste zijn tol. Vorig jaar kreeg Meirav een hartaanval en onderging ze een openhartoperatie.

"Het verlangen brandt in ons hart," zegt Ilan. "Guy en ik praatten vroeger urenlang. Hij lijkt het meest op mij: hetzelfde gevoel voor humor, dezelfde liefde voor sport en muziek. Sinds hij er niet meer is, kan ik niet eens meer naar een wedstrijd kijken. Elke avond praat ik met hem. Ik zeg hem dat we wachten, dat we van hem houden, dat hij niet mag opgeven. Dat we alles doen wat we kunnen."