De vrijwilligers in Nesher. Foto via Joachim
Het verhaal begint in mei 1973 vlak voor de Yom Kippoer-oorlog, onze ouders waren in Israël om het 25 jarig bestaan mee te vieren, met het bijwonen van de parade en de flyover van de luchtmacht. Mijn vader had met zijn 8mm filmcamera prachtige opnamen gemaakt en bij het zien van de geluidloze beelden werden we bij het geratel van de filmprojector met de kaart van Israël in de hand bijgepraat, omdat wij als jonge knapen in Nederland gewoon naar school moesten.
In oktober 1973 sloeg het noodlot toe en zaten we aan de zwart-witbuis gekluisterd, onvoorstelbaar we konden het niet geloven, het zal toch niet gebeuren dat het joodse volk na de tweede wereldoorlog opnieuw zo zwaar getroffen zou worden.
Eind oktober 1973 dan toch het verlossende einde wat voor ons ook het “Am Yisrael Chai” nog meer betekenis gegeven heeft.
De vrede met Egypte in 1978 was uiterst bijzonder, de beelden van Menachem Begin en de omhelzing met Anwar Sadat waren verbluffend, en kregen later nog meer betekenis omdat Anwar Sadat in oktober 1981 daarvoor met zijn eigen leven de prijs betaalde.
Deze gebeurtenis staat nog op mijn netvlies geschreven als zijnde een moedige stap naar co-existentie, welke ook door Yitzhak Rabin gezet is en waarbij wij allen in 1995 abrupt in diepe rouw gedompeld werden doordat hij door een Joodse extremist werd vermoord.
In maart 1988 had ik het plan om voor het eerst zelf naar Israël te gaan, het gevoel als zoon van een joodse vader gaf de drive, per schip aankomen in Haifa, zoals zovelen voor mij het beloofde land waren binnengekomen.
Jawel, samen met mijn huidige vrouw als jonge twintigers vertrokken we per auto, reden drieduizend kilometer naar Athene om vanuit Piraeus twee en een halve dag per boot via Cyprus te varen en op zondagochtend slapend aan dek wakker te worden met de haven van Haifa in zicht, de koeltorens van de raffinaderij en de graansilo’s.
Werkelijk een bijzonder gevoel hetgeen ik niet kan romantiseren, het was echt, Israël een natie van slechts 40 jaar.
Eenmaal aangekomen maakten we onze eerste stop in Netanya waar we door de winkeliers verzekerd werden om onze auto met Hollands kenteken gratis te mogen parkeren omdat wehet voetbalkampioenschap gewonnen hadden van Duitsland.
Tijdens deze eerste reis hebben we hardwerkende overlevenden van de concentratiekampen ontmoet, en vanuit onze dienstbaarheid en mijn beroepsmatige werk in Nederland als servicetechnicus elkaar de opeenvolgende jaren meermaals bezocht om allerhande bouwkundige en technische zaken te repareren en de boel op te knappen.
De door ons geadopteerde grootouders kwamen te overlijden in februari 1998 en november 1999, maar hadden iets achtergelaten in ons hart.
In 2018 bij het 70 jaar bestaan van Israël, wilde ik terug, om terug te geven wat achtergebleven was in mijn hart, de eerste tour voor de Tzahal in Beit Lid (ten oosten van Netanya) , jawel “met de neus in de boter” , een commando basis met de paratroopers, golani brigades oftewel Egoz, Maglan, Duvdevan en Rimon. (om gezondheidsredenen kon mijn vrouw hier niet aan deelnemen)
De vrijwilligers in Beit Lid. Foto Joachim
In drie weken tijd 6 opslagunits leeghalen met army gear zoals rocket-cases, helmen, tenten, kleding, gereedschap, slaapzakken, alles uitzoeken schoonmaken en opnieuw schilderen van de opslagunits, volledig weer opbouwen, herinrichten en opruimen rond de logistische area, leek een onmogelijke opgave.
Onze groep bestond uit 3 vrouwen, 11 mannen en negen nationaliteiten, werkelijk een super team hetgeen ook door de commandant van de basis werd beloond met een persoonlijke Diskit (dog tag)
Heel bijzonder om iets te mogen betekenen voor deze basis, waarvan 21 soldiers bij een dubbele bomaanslag in januari 1995 om het leven kwamen.
In 2019 de tweede tour voor de Tzahal, ditmaal Bahad 16 Rishon LeZion Home front command, de unit welke zeker nu het afgelopen anderhalf jaar essentieel werkt verricht heeft met het opzetten van corona-units. Ook bij deze logistieke eenheid de werkzaamheden verricht zoals herinrichten van opslagunits voor gasmaskers, tenten, kleding, kantoorbenodigdheden, slaapzakken en uniformen.
De 3e tour was bijzonder, aanvankelijk gepland voor 1 tot en met 19 maart 2020, een mini basis Nesher near Haifa, een benzine depot. Een super team met alleen maar mannen, meer vrijwilligers dan soldaten, waarmee we wederom veel plezier gehad hebben, van olievaten tot vullen van talloze jerrycans en volledig voorbereiden van benzine transport.
Monument in Beit Lid. Foto Joachim
Helaas was ons bezoek van korte duur, na 3 dagen kregen we bericht vanuit het centrale commando, “all non soldiers have to leave the bases due to the expected concerns around covid”.
Donderdag 5 maart werden we teruggebracht naar Tel Aviv en kregen we een overnachting aangeboden in Abrahams Hostel , dit hostel is zeker een aanrader als u houdt van een goed ontbijt en prima ontspanning met goede en schone kamers.
Ook een goede locatie voor busverbinding naar vliegveld, bank om de hoek, Carmel Market en het strand. Gelukkig was centrale commando sneller op de hoogte dat de covid wereldwijd een probleem zou kunnen worden, hierdoor konden we allemaal nog op tijd onze vlucht omboeken.
We sturen elkaar nog steeds WhatsApp groepsberichten en kunnen niet wachten om deel te nemen aan de volgende tour, om in de rij te staan voor het hijsen van de vlag en de Hatikvah!
Voor iedereen die de IDF en z’n moedige soldiers een warm hard toedraagt, in één woord DOEN !
Am Ysrael Chai
Lehitraot, Joachim
