Eden Golan over haar angst op het Eurovisie Songfestival in 2024 in Zweden: 'Ik was bang dat ik op het podium zou worden neergeschoten'

Eden Golanin Zweden. Foto GPO

Eden Golan, de Israëlische afgevaardigde van vorig jaar naar het Eurovisie Songfestival , werd donderdag geïnterviewd door Walla. De zangeres sprak daarin over haar angsten tijdens haar deelname aan de internationale muziekcompetitie.

Na 7 oktober heb ik 's nachts niet meer geslapen. We maken een heel moeilijke tijd door. Al die gijzelaars, dat is een onderwerp dat me geen moment onverschillig laat. Ik heb ook dromen gehad waarin ik midden in de nacht wakker werd, omdat ik ontvoerd en neergeschoten werd. Ik wil er niet eens aan denken wat al die gijzelaars doormaken. Mogen ze, zo God het wil, allemaal snel thuiskomen.

Ik kan niet geloven dat er alweer een jaar voorbij is. Ik zal het nooit kunnen verwerken. Het is echt een unieke ervaring, vooral in het jaar dat ik er was. Dit jaar bijvoorbeeld, weten we zo'n beetje wat we kunnen verwachten. Maar het was de eerste keer na 7 oktober, we zaten midden in de oorlog, en niemand wist wat te verwachten, van doodsbedreigingen tot het extreme boegeroep, ik had het niet verwacht. Ik weet niet hoe ik het heb volgehouden. Ik ben een heel sterk persoon, dat ben ik altijd al geweest. Ik ben opgegroeid in Moskou, en ik ben al op jonge leeftijd de showbusiness ingegaan en ben heel snel volwassen geworden.

Dit zijn dingen die me een dikke huid hebben gegeven. Zonder deze ervaringen uit het verleden weet ik niet of ik al die haat had kunnen verwerken. Het draait vooral om het kennen van je eigenwaarde en wat je inbrengt.

Ik vertegenwoordigde iets waar ik zo veel van hou, en ik was er zeker van over het nummer. Ik heb hard gewerkt aan de uitvoering en mijn zang. Uiteindelijk, met al die druk op mijn schouders en al die waanzinnige verantwoordelijkheid, heb ik ervoor gekozen om er gewoon van te genieten en die gedachten niet naar mijn hoofd te laten stijgen. Op de een of andere manier heb ik het gewoon doorstaan. Ik weet niet hoe. Soms duiken er video's van op, en dan zie ik dat ze me in de zaal niet konden horen. Ik schaam me er niet voor om te zeggen dat ik heel trots op mezelf ben voor wat ik heb meegemaakt. Het kan een litteken en een diep trauma achterlaten bij iemand. Ik heb het in mijn kracht omgezet.

Neem ons mee naar het eerste boe dat je kreeg

We treden op met een noise-cancelling koptelefoon, en ik hoor niet wat er om me heen gebeurt. Ik wist dat er boegeroep zou zijn, maar ik dacht dat ik niets zou horen. Ik dacht dat ik alleen de muziek en mijn zingende stem zou horen, en dat dat al het lawaai om me heen zou wegfilteren. Dus tijdens de eerste repetities met het publiek kreeg ik een flinke klap in mijn gezicht, omdat ik besefte dat alles wat ik in mijn hoofd had voorbereid, niet zo was. Nu moest ik mijn denkwijze aanpassen, want ik kon me er niet door laten beïnvloeden. Ik weet nog dat we van het podium afgingen en de dansers begonnen te huilen. De hele delegatie huilde, de pr-manager huilde. Het was zwaar.

Eden Golan na het zingen van 'Hurricane' tijdens een bijeenkomst op het Gijzelaarsplein in Tel Aviv, in mei, waarop werd opgeroepen tot vrijlating van de gijzelaars. Foto Walla

"Het is beledigend. Mijn moeder zei tegen me: 'Ik kreeg geen adem. Ik huilde toen ik mijn dochter zo zag, ze kwam alleen maar om te zingen.' Het deed haar pijn dat ik dat moest meemaken, en eerlijk gezegd, als ik er rationeel naar kijk, welke twintigjarige moet zoiets meemaken? Waarom? We kwamen om muziek te maken, om te zingen, om plezier te hebben. Ja, er is ook nog het deel waarin je het land vertegenwoordigt, maar niemand zou dat moeten meemaken. Hoe dan ook, ik zag dat iedereen huilde. Op de een of andere manier herpakte ik mezelf meteen.

We hebben er iets goeds van gemaakt. Ik herinner me de tweede repetitie nog. Ik heb tegen mezelf gepraat en veel aan mezelf gewerkt. Ik weet nog dat ik tijdens de tweede repetitie in het begin werd uitgejouwd. Ik haalde adem en zei tegen mezelf: 'Het kan me niet schelen, het kan me niet schelen.' Halverwege het nummer werd het boegeroep luider en kwam er vuur uit me. Ik stapte van het podium en zei: 'Ik wil dat ze me nog harder uitjouwen!' Het wekte zoveel kracht en vuur in me op, en ik zette al die haat om in mijn kracht en liefde. Dat was de grootste verandering die in me plaatsvond, die de hele ervaring veranderde. Mensen vragen me of ik het nog een keer zou doen, met al dat boegeroep en die haat. Het antwoord is ja.

Wat betreft de algehele Eurovisie-ervaring, niet per se op het podium. Er was veel vijandigheid en haat jegens jou. Waren er momenten die echt eng waren? Zelfs tot het punt dat je voor je leven vreesde?

Natuurlijk. In Malmö had ik mezelf al voorgehouden dat ik de angst losliet. Ik ga er niet mee om in mijn hoofd. Er was waanzinnige beveiliging, en ze wisten wat ze moesten doen. Ik had acht bodyguards om me heen, helikopters, alles. Ik koos ervoor om me er niet op te concentreren. Maar in Israël, vóór het Eurovisiesongfestival, vooral toen er doodsbedreigingen tegen me waren, dat ze me zouden opblazen en een doelwit van me zouden maken, zeiden mijn ouders, die wilden dat ik zou vliegen, op een gegeven moment: 'Eden, we weten niet of het je leven waard is.' Het kwam tot het punt waarop ik dacht: 'Wauw, wat als ik niet terugkom?' Ik had beelden in mijn hoofd van op het podium staan, zingen en neergeschoten worden.

"Je geest stelt zich het ergste voor. Op het Eurovisiesongfestival gaat iedereen door de controles, de zaal is beveiligd, maar toch, na zoveel bedreigingen die ik heb ontvangen, na alle artikelen op tv en wereldwijd, schieten de ergste gedachten door je hoofd. Er waren nachten dat ik minder sliep. En daar, in Malmö, zei ik tegen mezelf: ik ga niet met die angst om. Ik heb hem uit mijn hoofd gezet. Ik had die gedachten niet. Ik heb ervoor gekozen me er niet mee bezig te houden."

Welke afgevaardigden uit andere landen toonden u sympathie en warmte, en welke deelnemers vond u het meest weerzinwekkend?

Waar moet ik beginnen? Van de 37 landen zou ik zeggen dat er misschien vier leuk waren. Tali uit Luxemburg , god zegene haar, ik ben verliefd op haar, maar ze is Israëlisch. Ze heeft echt ziel en talent, en ze was nergens in het openbaar bang voor. De vertegenwoordiger uit Frankrijk zei backstage: 'Wat een nummer!' en de vertegenwoordiger uit Duitsland was echt lief. Dat was het zo'n beetje.

En wie vond jij het walgelijkst?

Je zou kunnen discussiëren over de vraag of het de Ieren, de Grieken of de Nederlanders waren. Karma is een bitch! Oh, mag ik dat wel zeggen? Hoe dan ook, alles komt terug. Ik geloof echt in karma en energie. Tegen alle haat om me heen ben ik gekomen met alleen liefde. Ik geloof dat het terugkomt, en ik heb het zien terugkomen, zelfs bij mensen die geen Israëliërs of Joden zijn, van over de hele wereld.

Hoe zag de wedstrijd er achter de schermen uit? Zagen mensen je als een buitenstaander, vermeden ze je en spraken ze niet met je?

Niemand wilde dichtbij komen. Ik filmde ook een keer een TikTok met de Finse zanger die 'Cha Cha Cha' zong. De video explodeerde, veel mensen zagen hem, en binnen enkele seconden kwam zijn manager onbeleefd mijn kamer binnen terwijl ik me aan het klaarmaken was, zonder op de deur te kloppen. Hij liep gewoon naar binnen en eiste dat de video van de zenders verwijderd zou worden. Mensen wilden niet anders bekeken worden, en zelfs als ze zich van binnen goed bij ons voelden, wilden ze geen negatieve reacties krijgen. Vooral toen, op het hoogtepunt van de oorlog, als je iets goeds over ons zei, konden ze je een stempel geven, en dat was het dan. Ik verwachtte er niet veel van. Ik was bij mezelf, in een goede sfeer met de delegatie, de dansers en het hele team, die me echt steunden en er voor de goede zaak waren. Ik wilde mijn energie niet aan iemand anders geven, geen tijd verspillen aan haat en kwaad. Ik zat in mijn bubbel en kom niet aan me, heel erg bedankt.

Is er nog iets dat we niet weten over jouw deelname aan het Eurovisiesongfestival?

Ik weet niet meer of ik dit gezegd heb, maar ze hebben ons op de dag van de finale uit de artiestenruimte gezet en ons verteld dat we van kamer moesten wisselen. Ze wilden het ons moeilijk maken, en hebben ons uiteindelijk naar een afgelegen plek verplaatst. Ze hebben ons een plezier gedaan. We kregen een enorme kamer, afgelegen, zonder lawaai. Ik was blij. Ik kies altijd voor de goede dingen.