Ex-gijzelaar Naama Levy tijdens demonstratie op Hostage Square in Tel Aviv: 'Ik had niets meer, zelfs geen water, en grootste angst waren IDF luchtaanvallen tijdens Gaza gevangenschap

Naama Levy op Hostage Square in Tel Aviv. Foto Screenshot

Zaterdagavond verzamelden zich tienduizenden mensen in steden door het hele land voor antiregeringsdemonstraties en gijzelingsdemonstraties. Nabestaanden van de gevangenen smeekten de regering om in te stemmen met een akkoord om hen vrij te laten als onderdeel van een staakt-het-vuren in Gaza, aldus verschillende kranten.

De belangrijkste manifestatie, die zich richtte op verzet tegen de regering, vond plaats op het Habimaplein in Tel Aviv. Daar eisten demonstranten een einde aan de oorlog en nieuwe verkiezingen. Tegelijkertijd bekritiseerden ze de last die de oorlog legt op reservisten, aangezien ultra-orthodoxe jesjivastudenten nog steeds grotendeels aan militaire rekrutering ontkomen.

Ondertussen leken de onderhandelingen in Qatar opnieuw vast te zitten. Demonstranten die een deal met de gijzelaars eisten, verzamelden zich op het nabijgelegen Gijzelaarsplein, buiten het Tel Aviv Museum. Daar vertelde een voormalige gevangene aan de menigte dat haar grootste angst tijdens haar gevangenschap de Israëlische aanvallen waren. Ze voegde toe dat ze bang was voor het leven van de resterende gijzelaars die in Gaza werden vastgehouden.

Naama Levy, een van de vijf vrouwelijke surveillance-soldaten van het Israëlische leger die in januari werden vrijgelaten in het kader van de recente wapenstilstand en de gijzelingsovereenkomst, zei: "Ze komen als een verrassing."

Naama, die 477 dagen in Gaza vastzat, vertelde over het trauma van het leven onder vuur en in isolatie. "Elke keer was ik er zeker van dat dit het einde was", vertelde ze de menigte. "Zelfs nu zijn er nog steeds gijzelaars die beven van angst." Haar emotionele toespraak eindigde met een pleidooi voor een onmiddellijke overeenkomst om de overgebleven gijzelaars naar huis te halen.

Tijdens haar gevangenschap zei Levy dat haar ontvoerders haar vaak vertelden dat ze vergeten was. "Maar ik geloofde ze niet," zei ze. "Ik wist dat er mensen voor me vochten, want op zaterdagavond, als ik tv mocht kijken, zag ik jou, hier, op dit plein. Ik zag duizenden mensen gehuld in vlaggen, schreeuwend, zingend, met foto's van de gijzelaars, waaronder de mijne. Je gaf me het gevoel dat ik niet vergeten was."

Betogers eisen een gijzelingsdeal en een einde aan de oorlog in de Gazastrook. Foto Pro-Democracy Protest Movement

Naama herinnerde zich haar eerste dagen in gevangenschap, toen ze alleen door haar bewakers werd vastgehouden. "Ik was alleen, constant in beweging, doodsbang. Soms had ik dagenlang geen eten, met slechts een beetje water," zei ze. Op een gegeven moment overleefde ze op regenwater. "Ik had niets meer. Zelfs geen water. Toen begon het te regenen. Mijn bewakers zetten een pot buiten, en ik dronk ervan. Het was genoeg voor rijst. Dat hield me in leven."

Maar nog angstaanjagender dan de ontberingen waren de luchtaanvallen, zei ze. "Ze komen plotseling. Eerst hoor je het gefluit, je bidt dat het je niet zal overkomen, dan komen de explosies – een oorverdovend lawaai dat je lichaam verlamt en de grond doet trillen."

Levy onthulde dat een luchtaanval ervoor zorgde dat een deel van het gebouw waarin ze vastzat, instortte.

"Ik was er elke keer van overtuigd dat ik klaar was, en dat was ook wat me in het grootste gevaar bracht: een van de bombardementen deed een deel van het huis waar ik in zat instorten", zei ze. "De muur waartegen ik leunde, stortte niet in, en dat heeft me gered."

Ze voegde eraan toe: "Dat was mijn realiteit, en nu is het hun realiteit. Op dit moment zijn er gijzelaars die dezelfde fluittonen en dreunen horen, trillend van angst. Ze kunnen nergens heen, ze kunnen alleen maar bidden en zich vastklampen aan de muur, terwijl ze een vreselijke machteloosheid voelen."