Families en nieuwkomers beginnen met de wederopbouw van kibboets Manara na verwoesting door Hezbollah aan de grens met Libanon

Kibboets Manara vernield door Hezbollah raketten. Foto Ynet

Twee jaar nadat de oorlog met Hezbollah Manara verwoestte , een kleine kibboets aan de noordgrens van Israël met Libanon, zijn tientallen families teruggekeerd naar het getekende landschap. Nieuwe families komen met een vastberaden doel om te helpen herbouwen wat verloren was gegaan en om uit de ruïnes een nog sterkere gemeenschap te smeden.

Op 8 oktober, direct na het escalerende conflict, gaf het Israëlische leger de 300 bewoners van de kibboets, waaronder ouderen, zwangere vrouwen en gezinnen met jonge kinderen, het bevel om onmiddellijk te evacueren. Alleen het noodhulpteam en de militaire aanwezigheid bleven achter om de kwetsbare grenspositie te beveiligen.

De omvang van de verwoesting die zich in de daaropvolgende maanden voltrok, was verbijsterend. "Tijdens de oorlog werd ongeveer 70-75% van de kibboets verwoest door raketten, drones en sluipschuttersvuur", vertelde Moran Kurland-Vaserbali van de organisatie Tozeret Haaretz aan The Jerusalem Post.

De schade bleef niet beperkt tot een paar gebouwen. "De hele zuidelijke wijk werd getroffen, zo'n 100 tot 120 mensen raakten dakloos. Helemaal weg. Manara is gebouwd zoals het hoort... als één gebouw geraakt wordt, richt de explosiegolf schade aan aan de rest. Raketten troffen ook de kinderhuizen, gemeenschapsgebouwen en kantoren van het management," legde ze uit, terwijl ze de enorme verwoesting beschreef die elke hoek van de kleine gemeenschap trof.

Kibboets Manara vernield door Hezbollah raketten. Foto ToI

De fysieke indeling van de kibboets, met gebouwen die dicht op elkaar stonden en die bedoeld waren om gemeenschapszin te bevorderen, maakte de kibboets extra kwetsbaar bij aanvallen.

Nadat het gebied na uitgebreide veiligheidsoperaties en toestemmingsprocedures veilig werd verklaard, nam ongeveer 60% van de bewoners het moeilijke besluit om terug te keren. Kurland-Vaserbali verklaarde dat zij de eerste was die naar huis ging en dat zij de weg vrijmaakte voor anderen die in de daaropvolgende weken en maanden zouden volgen.

De uitdaging voor Manara omvat het opnieuw vormgeven van een gemeenschap

De uitdaging waar Manara nu voor staat, is niet alleen het repareren van beschadigde gebouwen, maar ook het opnieuw vormgeven en herbouwen van een complete gemeenschapsinfrastructuur vanaf de grond af. Momenteel worden er modulaire woningen gebouwd in een uitbreidingswijk om zowel terugkerende gezinnen als nieuwkomers te huisvesten, compleet met veilige kamers die bestand zijn tegen raketaanvallen, nieuwe infrastructuur en gemeenschapsgebouwen die het hart van de heropgeleefde kibboets zullen vormen.

Het financiële en logistieke ondersteuningsnetwerk is cruciaal geweest om deze wederopbouw mogelijk te maken. "We hebben steun... van de staat, de regionale raad en veel donoren, uit de VS en Australië," vertelde Kurland-Vaserbali aan de Post, waarmee hij de internationale steun erkende die de ambitieuze wederopbouw mogelijk heeft gemaakt. "Iedereen begrijpt de urgentie, want de schade was zo ernstig dat de wederopbouw jaren zal duren."

De tijdlijn die voor ons ligt is ontmoedigend; schattingen suggereren dat het ongeveer vijf jaar zal duren om volledig te herstellen wat in slechts enkele maanden van conflict is verwoest. Maar de visie van de gemeenschap reikt verder dan alleen herstel.

Manara wil niet alleen terug naar hoe het was , maar ook sterker dan ooit, met een hernieuwd gevoel van doelgerichtheid en een grotere bevolking. Daarom helpt Tozeret Haaretz, een organisatie die zich inzet voor de ondersteuning van jonge, baanbrekende Israëlische gemeenschappen in het hele land, Manara nieuw leven in te blazen door middel van strategische outreach en uitgebreide ondersteuningsprogramma's.

De campagne richt zich expliciet op nieuwe gezinnen: stellen, jonge ouders, zelfs alleenstaanden, kortom iedereen die zich aangetrokken voelt door een missie.

"Ons doel is om mensen die een zinvol gemeenschapsleven willen, bij elkaar te brengen", zei ze. "We kregen bijna 120 aanvragen na slechts een paar Facebookberichten."

Ze legde uit dat veel mensen die Manara op tournee bezoeken, verliefd worden op de serene, hooggelegen omgeving. Ze beschreef het als "900 meter boven zeeniveau, koele lucht, sneeuw in de winter... een beetje zoals Jeruzalem, maar dan zonder het verkeer."

Het uitzicht vanaf Kibboets Manara. Foto Jerusalem Post

Naast idealisme zijn er ook prikkels: subsidies, huisvestingssubsidies, studiebeurzen en ondersteuning voor ondernemers en leraren. "Het gaat niet alleen om terugkeren, het gaat om het opbouwen van iets nieuws", zei ze.

Wonen aan de grens met Libanon betekent constante spanning. Kurland-Vaserbali legde uit dat de kibboets tegenwoordig regelmatig veiligheidsoefeningen houdt en dat er een permanente noodploeg is.

"Ik kwam terug toen ik zwanger was, met een tweejarige en een drie maanden oude. We waren een van de eersten die terugkwamen, zelfs toen de straatverlichting nog uit was", zei ze, eraan toevoegend dat het zien van de militaire activiteit een gevoel van vertrouwen in de gemeenschap geeft.

"Zolang de IDF in Libanon opereert, zolang we militaire activiteit horen, weten we dat de vijand wordt aangepakt. De politieke en militaire leiders begrijpen dat 7 oktober zich niet kan herhalen", zei ze.

Voor velen gaat de terugkeer naar Manara niet alleen over naar huis gaan of het terugvorderen van eigendom, het is een missie met nationale en zelfs existentiële betekenis. "Als wij er niet zijn ... willen onze buren dit land echt. Maar we geven het niet op," zei ze. Ze beschreef het leven in Manara als meer dan alleen een gemeenschap en noemde het een morele plicht die de gewone burgerplicht overstijgt: "Het gaat verder dan een mitswa ... dit is een grens die we moeten bewaken."

De wederopbouw in Manara, evenals de uitgebreide inspanningen van Tozeret Haaretz om de gemeenschap uit te breiden en nieuwe gezinnen aan te trekken, weerspiegelen een bredere trend die zichtbaar is in de periferie van Israël. Na onze oorlog op zeven fronten zijn Israëliërs teruggekeerd naar grensplaatsen in het hele land, zelfs naar plaatsen die verwoestende verliezen hebben geleden die vergelijkbaar of groter waren dan die in Manara.

"De huidige generatie jongeren wil niet aan de zijlijn blijven staan. Ze zoeken naar een effectieve manier om verantwoordelijkheid te nemen voor de toekomst, om te bouwen aan en deel uit te maken van iets dat groter is dan zijzelf", aldus Shay Ilan, co-CEO van Tozeret Haaretz, tegen de Jerusalem Post.

Tozeret Haaretz werd oorspronkelijk met dat in gedachten opgericht, vanuit een plek die geloofde in de kracht van de gemeenschap om de realiteit te veranderen. De partnerschappen die we hebben opgebouwd met kibboetsen zoals Manara en met de Kibbutz Movement en Chevron zijn gebaseerd op een vergelijkbaar geloof in de kracht van jongeren. Dit laat zien dat deze jonge gemeenschappen niet alleen een sociaal voorrecht zijn, maar ook een schoolvoorbeeld van verantwoordelijkheid nemen op nationaal niveau.