Betogers en gijzelaarsfamilies houden posters vast van gijzelaars die in Gaza worden vastgehouden, met de oproep tot hun vrijlating op het Gijzelaarsplein op 25 januari 2025. Foto Jerusalem Post
Ongeloof is een understatement voor Hagit en Ruby Chen, wiens zoon, Itay, op 7 oktober door Hamas gegijzeld werd en later bij verstek dood werd verklaard. Toen ze het nieuws van de dood van hun zoon hoorden, vroegen ze zich af of ze het nieuws wel moesten geloven, aldus Jerusalem Post.
Rabbijnen vertelden hen dat ze shiva konden zitten , de Joodse rouwplechtigheid, maar de familie weigerde: "Breng onze zoon terug, dan zullen we dat doen als we er weer zijn," zeiden ze.
Sinds de verklaring van zijn vermeende dood bijna een jaar geleden, heeft de familie hun strijd voortgezet om Itay en de resterende gijzelaars die nu 503 dagen vastzitten, te bevrijden. Toch, of ze nu de claims van Israëlische, Duitse en Amerikaanse functionarissen accepteren of ontkennen — landen waarvan de familie Chen staatsburger is — leeft de familie met een wazig verdriet.
Het Hostages Families Forum publiceerde een nieuw rapport voorafgaand aan de verwachte teruggave van vier lichamen door Hamas op donderdag. Het rapport ging in op de spookachtige rouwervaring van families van mensen van wie de lichamen gegijzeld worden.
De nadruk lag op de zware psychologische en fysieke gevolgen voor de families van overleden gijzelaars, die gevangen zitten in een cyclus van aanhoudend trauma, onderbroken rouw en aanhoudende onzekerheid.
Het rapport is geschreven door Dr. Einat Yehene, Senior Rehabilitation Psychologist bij het Hostages Families Forum, en Prof. Hagai Levine, Hoofd van het Health Team bij het Hostages Families Forum, en is ontwikkeld na een reeks interviews met getroffen families. De interviews, uitgevoerd onder 17 getroffen families, onthulden ernstige verslechtering, angst, posttraumatische stresssymptomen, slaapstoornissen en gezondheidsproblemen onder de huidige problemen. Het omgaan met en hervatten van het dagelijkse leven, zoals werken of school, wordt aanzienlijk moeilijker.
Dr. Yehene merkte op dat de traumatische rouw die families in deze situatie ervaren een unieke vorm is. "Ze kregen te horen dat hun geliefden overleden waren op basis van inlichtingenrapporten, zonder forensische bevestiging. Dit heeft velen in een staat van chronische onzekerheid achtergelaten, waardoor hun hoop werd verlengd en het rouwproces werd gecompliceerd," zei Yehene.
“Sommigen werd zelfs gevraagd om shiva te zitten en rouwrituelen te observeren, alleen om later tegenstrijdige informatie te ontvangen die hun vermogen om te rouwen en afsluiting te vinden verstoorde. Veel families kunnen het verlies nog steeds niet accepteren omdat ze nooit de kans hebben gehad om elkaar te zien, aan te raken of een definitief afscheid te nemen.”
Yehene benadrukte dat zonder een daadwerkelijke manier om een hoofdstuk af te sluiten, een tastbaar afscheid met een graf of monument naar keuze van de familie, de families zich vastklampen aan hoop en dat dit hen ervan weerhoudt om verder te gaan.
Prof. Levine , hoofd van het gezondheidsteam van het Hostages Families Forum, zei dat de situatie niet alleen een psychologische crisis is, maar ook een noodsituatie voor de volksgezondheid. "Deze families zitten mentaal gevangen, hun gezondheid gaat achteruit en hun vermogen om te functioneren is ernstig aangetast. De enige remedie is om hun geliefden naar huis te halen. We zien de verwoestende impact al: families die lijden aan emotionele burn-out, fysieke ziekte en het onvermogen om terug te keren naar een normaal leven," zei hij. "De pijn van het niet weten, het onvermogen om volledig te rouwen, is een vorm van voortdurende psychologische marteling die moet stoppen."
Hagit merkte op dat andere vormen van verlies, zoals het verlies van haar vader, gepaard gingen met afsluiting. “Ik heb mijn vader begraven. Ik heb Shiva voor hem gezeten. Ik moet een graf bezoeken. Maar ik heb geen bewijs dat mijn zoon er niet meer is,” verklaarde ze. “Totdat ik dat heb gedaan, kan ik niet rouwen. Ik droom ervan dat hij terugkomt. Dat is de enige versie die ik kan accepteren.
“Ik weet dat mensen ons met medelijden aankijken, denkend dat hij waarschijnlijk niet levend terugkomt, maar daar zijn we niet zeker van. En zolang we dat niet zeker weten, kunnen we niet rouwen. We leven in een ondraaglijke limbo, niet in staat om los te laten, maar ook niet in staat om vast te houden. De wereld is misschien verder gegaan, maar voor ons is de tijd gestopt.”
Het rapport benadrukt ook humanitaire zorgen, waaronder Hamas' minachting voor de behandeling van de doden en het waarschijnlijke gebrek aan behoud. Professor Levine Families die wachten op de terugkeer van hun familieleden voor een fatsoenlijke begrafenis, zullen ook een slopende wachttijd moeten doorstaan waarin ze moeten wachten op de bevestiging dat een geïdentificeerd lichaam daadwerkelijk dat van hun geliefde is.
De families kregen geen adequate communicatie, waarbij sommigen aangaven dat Israëlische functionarissen beperkt contact hebben gehad, als ze dat al hebben gehad. Begrafenissen voor de vermoorden die al naar Israël zijn teruggekeerd, zijn wederom schaars bijgewoond door Israëlische leiders, als ze die überhaupt hebben gehad. De schijnbare minachting van de nationale leiders heeft rouwende families opnieuw het gevoel gegeven dat ze in de steek zijn gelaten.
Tijdens een panelgesprek over deze kwestie benadrukten experts de noodzaak van duidelijkere protocollen voor het bepalen van de status van overleden gevangenen. Ook zetten ze overheidsfunctionarissen onder druk om transparant te zijn over de methoden die worden gebruikt om sterfgevallen te bevestigen.
Ze riepen ook op tot voortdurende inspanningen om gijzelaars, zowel levend als overleden, terug te sturen, zodat families op de juiste manier kunnen rouwen en rehabiliteren. Ze drongen ook aan op gevoelige media-aandacht en riepen op om sensatiezucht en propaganda te vermijden — bescherm de families en laat ze het via officiële kanalen te weten komen.
Terwijl ze de traumatische tijd doormaakten zonder hun zoon, hebben Ruby en Hagit Chen ook te maken gehad met een gebrek aan informatie. Het gebrek aan duidelijke onderzoeksinspanningen naar zijn vermoedelijke dood heeft de familie geschokt en op een voortdurende jacht naar antwoorden achtergelaten.
Familieleden van naar verluidt overleden gijzelaars hebben media opgeroepen om met gevoel en respect verslag te doen van de terugkeer van overleden gijzelaars. Dit houdt in dat livebeelden van kisten moeten worden vermeden en dat de nadruk moet liggen op de erfenis van elke gijzelaar in plaats van op de details achter hun dood.
Families van andere gijzelaars, of ze nu in gevangenschap zijn gedood of op 7 oktober zijn gedood en gevangen zijn gehouden, zijn in een onmogelijke situatie terechtgekomen. De families van Omer Neutra, Inbar Haiman, Shlomo Manzour en vele anderen hebben de taak gekregen om een lot te begrijpen dat nog steeds onwerkelijk lijkt. Ze kunnen niet echt rouwen totdat ze hun geliefde in hun hechtenis hebben, en hen te ruste leggen met de menselijkheid die Hamas hen heeft ontzegd.
Comments