Luis Harr. Foto Ynet.
Voormalig gijzelaar Luis Harr, die in februari 2024 na 129 dagen gevangenschap uit Rafah werd gered tijdens Operatie Gouden Hand, sprak donderdag met Ynet en deelde zijn gevoelens over de terugkeer van de gedode gijzelaars Oded Lifshitz en Shiri Bibas, samen met haar kinderen Kfir en Ariel.
Harr, die samen met Fernando Marman - die met hem werd gered - werd ontvoerd uit de grenskibboets Nir Yitzhak aan de Gazastrook, deelde: "Het is een vreemd gevoel. Alsof we hierop voorbereid hadden moeten zijn, en toch is het niet genoeg. We hadden constant de angst dat de vier echt niet meer tot de levenden behoorden, maar we wilden geloven dat er misschien een wonder zou gebeuren, misschien iets dat de realiteit zou veranderen."
Hij zei: "We moeten begrijpen dat, zelfs als het om de gevallenen gaat, het de cirkel rondmaakt, het stelt de families gerust dat het definitief is. Er is geen 'misschien ja-misschien nee' meer, wat zo moeilijk is voor families in deze tijd, dat er geen einde aan komt. De cirkel is rond en deze families kunnen een normaler, rustiger leven gaan leiden - zonder verwachtingen - en verdergaan met het verlies. Het is een verlies voor ons allemaal, voor de hele familie van de gijzelaar. We hebben medelijden met iedereen. We weten tenminste dat ze niet meer lijden."
Harr legde zijn beslissing uit om deel te nemen aan de strijd om de gijzelaars terug te krijgen, waarbij hij op bijeenkomsten verschijnt en door de media wordt geïnterviewd. "Het kwam van binnenuit," zei hij. "Toen de soldaten van de Yamam-eenheid mij redden en mij mijn leven teruggaven, realiseerde ik me dat ik ook een missie heb. Dit is mijn missie: iedereen helpen, iedereen hoop geven, licht geven, alsof ik ben uitgekozen om mijn leven terug te krijgen, en ik vervul die zoveel mogelijk. Ik kan niet rustig thuis zitten en niets doen."
"We zijn verdeeld, onze harten zijn verdeeld. De ene helft is met de vreugde: ik ben gered, ik ben hier, ik leef, met mijn kleinkinderen en kinderen. De andere helft denkt voortdurend aan alle ontvoerde mensen die er nog zijn. Ze willen er een einde aan maken, en daar draait alles om. Hoe kan ik mezelf rehabiliteren, als ik voortdurend denk aan degenen die nog niet zijn teruggekeerd? Ik ben nog niet thuisgekomen, ik leef niet in een normaal leven, het zal nooit meer worden zoals het was. Ik moet leren over mijn nieuwe leven. Ik wil het samen met iedereen doen, wat betekent dat iedereen hier zal zijn. En dat het lijden van de families eindigt."
"Ik zeg dat we iedereen zo snel mogelijk naar huis moeten brengen. De prijs doet er niet toe, niets doet er toe. Allereerst, breng iedereen naar huis. Daarom ben ik het eens met alles waar we het eerder over hadden. De vrede van de families, beginnend met een normaler leven, omdat we niet kunnen doorgaan met het niet weten. Of ze nu komen of niet, gevallen of niet, we moeten het achter de rug hebben, iedereen meenemen. Of voor revalidatie of voor een fatsoenlijke Israëlische begrafenis, iedereen."
Harr zei dat hij nooit bezoek of telefoontje van de besluitvormers heeft ontvangen.
"Ik heb nog niet eens een telefoontje gehad van iemand die daadwerkelijk beslissingen neemt. Het is heel vreemd voor mij, want zonder hun handtekening zou ik hier niet kunnen zijn, dus het is niet dat ze het niet weten. Ik zou ze hiervoor moeten bedanken, ik kan ze alleen maar bedanken, maar ik heb niemand, omdat ik met niemand contact heb."
Toen hem werd gevraagd wat hij dacht dat de verklaring was voor het niet contacteren van hem, antwoordde hij: "Ik probeer het mezelf of iemand anders niet uit te leggen. Ik leef mijn leven, ik heb vrede met mezelf. Ik doe mijn eigen ding en werk voor alle gijzelaars, geef hoop, geef licht, als iemand niet met me wil praten, is dat hun probleem, niet het mijne."
Comments