'Gisteren', column Rob Fransman

Gisteren zouden burgemeester en wethouders hun sympathie voor de staat Israël moeten uitspreken.

Gisteren zouden de klokken moeten luiden om 8 uur ’s-Avonds

Gisteren zouden in heel Amsterdam Israëlische vlaggen moeten hangen.

Gisteren zouden in alle sjoels een herdenkingsdienst moeten worden gehouden, zonder gewapende bewaking.

Gisteren zouden antisemitische demonstraties en stations-bezettingen verboden moeten zijn.

Gisteren zouden alle Amsterdamse theaters en musea hun faciliteiten gratis ter beschikking moeten stellen aan Israëlische en Joodse kunstenaars.

Zouden…

De bittere werkelijkheid was anders.

Ja, er was herdenkingsbijeenkomst in een Amsterdamse sjoel. Niet gisteren maar zondag. Zoals alles wat Joods is, strikt geheimgehouden. Uiteraard werd de buurt afgezet en was de gewapende marechaussee in overmacht aanwezig. Toch werd uit angst voor terreur zelfs die manifestatie van de avond naar de middag verplaatst.

Alle eer voor de premier, de ministers en parlementsleden die aanwezig waren. Allen van enigszins rechtse signatuur. Links schitterde door afwezigheid. Want Links liep rood gekleed door de binnenstad.  

Een aantal theaterdirecties en kunstenaars was zo fijngevoelig juist deze week iedere band met Israël te verbreken. Zoals Bart Nijman al opmerkte, publiceerde Amsterdam zijn eigen lijst. Heel flink. Ik was verbaasd ook het Delamar theater en De Balie op die lijst te zien. Vorig jaar was DelaMar nog gastheer voor een groots opgezette solidariteitsbijeenkomst van het Joods Nationaal Fonds. (koop die boom!)

Maar uiteindelijk zijn die lijstjes best wel handig. Het zijn de adressen die ik voorlopig even oversla.

Gisteren werden weer 20 stations bezet. Timmerman kletste weer over een genocide. Gisteren had ik graag de Israëlische vlag uit mijn raam hangen. Maar ik durfde het niet. De terreur heeft gewonnen. Laffe bestuurders lieten dat toe. Die vlag plaats ik maar hier.