Foto IDF woordvoerder
Ik was nog jong en nog niet in Israël in 1967. Voordat deze oorlog uitbrak was er een wachttijd – HaHamtana – omdat alle buren ons aan het bedreigen waren. Israël was niet zeker wat het moest doen. Onze premier destijds – Levi Eshkol, kreeg een zenuwinzinking van de spanning en we dachten dat alles verloren was. De staat Israël was toen 19 jaar oud. Geschiedenis bewijst hoe dat afliep.
Nu ben ik al meer dan 50 jaar hier. De afschuwelijke taferelen van 7 oktober blijven in ons netvlies, daar we elke dag nieuwe en gruwelijke details vernemen. Het verhoren van de meer dan 20 Hamas-beesten die we gevangen hebben genomen geven ons inzicht wat er gepland was: niet alleen het verkrachten, onthoofden, verbranden en verminken van Israëli’s, nee, ze hadden opdracht en instructies om water met cyanide te vergiftigen. Ze kregen opdracht om lijken te verkrachten. En zouden 10.000 dollar en een flat krijgen voor elke gijzelaar die ze terugbrachten. Waar dat geld vandaan komt mag u raden.
Onze luchtmacht verpulverd alles wat met Hamas te maken heeft: gebouwen, straten, bunkers – alles gaat plat, omdat we enge verwachtingen hebben van het grondoffensief. Onder Gaza is een ware stad gebouwd met tunnels en bunkers, waar niet alleen de Hamas commandanten, maar ook de gijzelaars zitten.
Hier in Haifa zijn non-stop drones in de lucht die de boel in de gaten houden. Gister kwamen er een paar zelfmoord-drones uit Libanon naar Haifa, die uit de lucht zijn geschoten. Onze regering vraagt ons om ons schrap te zetten. Na tweeënhalve week is dat schrap zetten uitputtend geworden.
We slapen gekleed, want we weten niet wanneer het luchtalarm afgaat en we drie verdiepingen naar beneden, naar de bunker moeten redden. De Libanese grens is 35 kilometer hemelsbreed van ons en die kunnen we zien, daar we op de Carmelberg wonen. Tot aan 10 kilometer van de Libanese grens vallen raketten en mortieren van de Hezbollah, sinds gister schieten ze ook antitankraketten en daardoor zijn er brandjes ontstaan in bananen- en avocado gaarden.
Gisteravond werd er medegedeeld dat de kinderen weer naar school moeten. Tot nu toe moesten ze van huis uit via de Zoom leren. Daar onze oudste dochter, met vier kinderen, vlak bij ons woont, is er elke dag een kleinzoon bij ons die in rust zijn les wil volgen. Wij klagen uiteraard niet en verwennen ze met een pita met hagelslag, hun lievelings-sandwich. Ook ik kan niet naar mijn kantoor nabij Jeruzalem en werk van huis uit. Elke dag je kleinkinderen zien is een zege, mooi meegenomen in deze spannende periode.
Ze hebben veel vragen, de oudste kleinkinderen. Of ik al in een oorlog was, wat een oorlog is: is het eng? Ze vragen of ik zeker ben dat we zullen winnen en vertellen over hun hoop op vrede en stilte. Het verlangen naar een sleur was nooit zo groot.
Het wachten op een grondoffensief is tergend. De “experts” op de tv weten het allemaal prima. Alleen wisten ze niet van de verrassingsaanval. Daarom luisteren we niet meer, want het is gewoon tijdvulling tot er echt nieuws is. Zelfs het vrijlaten van twee bejaarde dames gister (één is een goede kennis van ons) wekte weinig opwinding, daar we nog meer dan 200 Israëli’s missen, waaronder 60 baby’s en kinderen. De selectie-truc van Hamas – het vrijlaten van gijzelaars met een niet-Israëli’s paspoort – liet geen indruk achter, we geloven niets meer en vertrouwen deze Hamasbeesten niet meer.
Onze gedachten zijn bij de gijzelaars. We willen niet denken aan wat ze ondergaan, zeker niet de meisjes en kleine kinderen. Hamas heeft laten zien waartoe ze in staat zijn. Kennissen van ons, een complete familie van vijf, bestaan niet meer. Ze werden gevonden op het bed van de ouders, verkoold en doorzeefd met kogels. Ze lagen daar, alle vijf omhelsd. Pathologen ontdekten dat ze allemaal verkracht waren, de vrouwen zo hevig dat hun bekken gebroken waren.
Maar de wereld vraagt om humanitair gedrag van ons.
Je vraagt je af wie er nu helemaal gek is – de wereld of wij.
