Het gezin van Johnny en Tamar Kedem Siman Tov is door Hamas op 7 oktober 2023 vermoord: "Misschien hadden de kinderen gered kunnen worden"

Het gezin van Johnny en Tamar Kedem Siman Tov voor 7 oktober 2023. Foto N12News

Het gezin van Johnny en Tamar Kedem Siman Tov is misschien wel een van de symbolen van 7 oktober 2023 geworden, maar hun verhaal is tot op de dag van vandaag nauwelijks verteld: de grote liefde, het leven in een soort paradijs op een kibboets, de droom die op 7 oktober uiteen spatte en het tragische einde in het brandende huis. In een interview met N12Newa journalist Shai Gal onthullen Johnny's zussen voor het eerst wat er in de huiveringwekkende brief staat die ze in het MMD vonden. Ook praten ze over de pijnlijke belediging van de premier en de staat.

"Mijn dochter Gaya heeft wat sieraden van oma doorzocht en is toen in paniek naar me toe gerend, heeft een ketting voor me gekocht en zag dat er 7 oktober op stond. 'Waarom staat hier 7 oktober 2023?' "Ze was gestrest", zegt Amit Siman Tov-Vahva. "Dus ik zei tegen haar: 'Kijk, hier staat ik hou van je', het is van opa Freddy aan oma Carol, het is niet 7 oktober, weet je."

De datum die steeds terugkwam in het familieverhaal. De ketting gegraveerd met 7.10. Foto N12News

Op 7 oktober 1980 stonden ze op het gras bij het zwembad van Kibbutz Nir Oz. Freddie haalde de ring tevoorschijn en Carol zei met een Amerikaans accent: "Ja, dat wil ik." Niemand had gedacht dat deze datum ook op de familiegrafsteen zou verschijnen.

Dit verhaal begint in de jaren 70, wanneer Carol met haar eerste man en hun dochter Renee naar Israël emigreert en zich in Nir Oz vestigt. Na een paar jaar gaan ze uit elkaar en ontmoet Carol Freddy, die is aangekomen op de kibboets in Gerin Nahal. Ze trouwen en krijgen drie kinderen. Koren de oudste, Amit en Yonatan, die iedereen Johnny noemt.

"Johnny was ons hele kindje", zegt Amit. "We bleven maar zeggen dat hij vier moeders had." En haar oudere zus Koren (Koko) Siman Tov-Hatzut voegt toe: "Ik ben de oudste, degene die de problemen oplost, mijn collega is de energie in huis en Johnny is een soort perfecte combinatie van onwrikbare mannelijkheid, gevoeligheid en vriendelijkheid die pijnlijk zeldzaam is."

"Wij waren echte kibboetskinderen, vroeger gingen we naar de velden om pinda's te plukken. Dat was in alle opzichten het hoogtepunt van de week", herinnert Amit zich. "Het was een hele arme kibboets, maar we dachten altijd dat we geluk hadden en dat we het leuk vonden om zo te leven."

Hij was ons aller kindje." Johnny Siman Tov in zijn jeugd. Foto N12News

In 1998 verandert het mooie leven van de familie Siman Tov plotseling, wanneer vader Freddy overlijdt aan een hartstilstand. "Coren was 17, ik was 15 en Johnny was 12. Het zorgde ervoor dat we echt waardeerden wat we hadden en dat we dicht bij elkaar wilden zijn en voor elkaar wilden zorgen," herinnert Amit zich, en Koren voegt toe: "Vanaf heel jongs af aan begrepen we dat je broers en zussen degene zijn die je de rest van je leven bij je zullen houden."

In zes jaar tijd danste de familie Simentov op drie bruiloften. Koren trouwde met Gili, Amit trouwde met Yishai en Johnny trouwde met Tamar Kedem. Hij werkte in de landbouw, zij was betrokken bij publieke en artistieke activiteiten en stelde zich kandidaat voor het burgemeesterschap. "Johnny en Tamar zijn een speciale liefde. Ze waren geweldige ouders," zegt Amit. "Ze is zo ambitieus en wil altijd dingen veranderen en de wereld beter maken. Ze zei altijd dat 24 uur per dag niet genoeg is en hij was dom en vrolijk en gevoelig."

Speciale liefde." Johnny en Tamar op hun trouwdag. Foto N12Newa

Binnen een paar jaar breidt de stam zich uit en zitten de huizen vol met baby's. "Moeder (Carol) was een grootmoeder met 11 kleinkinderen en liep als een koningin rond op de kibboets", zegt Amit. Koren benadrukt: "Als je naar Deshe komt, weet je niet van wie de kinderen zijn."

Tijdens een rondleiding door de kibboets markeren ze de locatie van de huizen, die dicht op elkaar staan, en demonstreren ze het fluiten: "Als iemand terugfluit, dan zegt hij: 'Welkom, kom naar het balkon.'" Vroeger, toen we nog een papegaaienfamilie waren, moesten we erom lachen. Je gaat naar het balkon en fluit, en als zij terugfluiten, ga je daarheen."

Ze waren geweldige ouders. Foto N12News

Johnny had een vaste gewoonte: hij fietste tussen de huizen van zijn zussen en stelde dan een simpele vraag: "Zus, hoe is het? Wat eten we vanavond?"

"We hadden een groot feestmaal op het gazon, we waren allemaal bij elkaar, en er heerste een zekere vrede," zegt Koren over hun laatste avond samen, 6 oktober. "('s Ochtends) corresponderen we met elkaar over waar mama is en realiseren ons dat ze haar telefoon niet bij zich heeft. Johnny stuurt een grappige foto van zichzelf vanaf de militaire basis, alsof hij de kinderen en ons aan het lachen wil maken. Om kwart over negen ontvingen we het laatste bericht van Johnny, hij was erg informatief: "Blijf in de MMD, wees stil."

De broers wonen 30 meter van elkaar vandaan en moeder Carol woont thuis aan de andere kant van de kibboet

Koren: "Om half tien kwamen terroristen ons huis binnen. Ik weet nog dat ik met de hond in mijn hand stond en de kinderen zo (aan mijn zijde), en Gilly stond hier de deur vast te houden."

Amit: "We zaten met z'n zessen in het bataljon: vier kinderen, mijn zus en ik."

Koren: "Om kwart voor tien krijgen we een bericht van Tamari: 'We zijn beschoten, ik ben ernstig gewond.'"

Amit: "Je weet dat vijftig meter van je vandaan je familie wordt afgeslacht en dat je er niets aan kunt doen. Het is het moeilijkste wat er is."

Koren: "Het was me duidelijk dat als de deur open zou gaan, we zouden sterven. Ik wilde alleen dat mijn kinderen het niet zouden zien gebeuren. Het is vreselijk, maar hoe kunnen ze voor jouw ogen sterven zodat ze het niet zien?"

Het was voor mij duidelijk dat als de deur open zou gaan, we zouden sterven, zei Koren. Foto N12News

Het is 11 uur 's ochtends. Johnny en Tamar hebben al meer dan anderhalf uur niet meer op berichten gereageerd, en moeder Carol ook niet. Het huis van Koren verandert in het hoofdkwartier van de terroristen. In het huis van Amit schieten ze eerst op de MMAD en steken ze vervolgens brand.

Amit: "De deur was duizend graden, het was onmogelijk om ernaast te staan. Het voelde echt als het einde."

Koren: "Amit nam in feite afscheid van me en zei: 'Ze komen eraan, Coco, ik hou van je.'"

Alleen om 13.30 uur. Zullen de IDF-troepen de kibboets binnenvallen? Wanneer ze bij Amits huis aankomen, is het volledig afgebrand, op het bataljonshoofdkwartier na. Ook Koko's huis ligt in puin.

Koren: "Rond kwart voor vier komen ze om ons uit te schakelen en er staat een soldaat bij de ingang van het huis en ik zeg tegen hem: 'Wat is er met Johnny? Wat is er met Johnny? Ga naar Johnny'. Hij zegt tegen mij: 'Wie is Johnny?' Ik zeg hem: 'Dat is mijn broer.' Dan vraagt ​​hij mij: 'Waar woont hij?' Ik wijs naar het huis en zie dat het huis... alles wat ik zag was een zwart raam en vlammen, en hij (de soldaat) vertelde me: 'De situatie daar is erg moeilijk.'"

Amit: "Ik kan me nog herinneren dat ik naar het huis liep en dat soldaten me tegenhielden en zeiden: 'Evacueer ze.'"

De soldaten leiden de Siman Tov-zussen met hun echtgenotes en acht kinderen naar het militaire ziekenhuis. Alles om ons heen staat in brand, de lucht is bedekt door een oranje wolk. Koren, die van beroep verpleegkundige is, begint met de zorg voor de kibboetsbewoners die ook geëvacueerd worden. Ze ziet wie er vermist zijn en welke families slechts gedeeltelijk zijn aangekomen.

En je ziet Johnny daar niet, Tamar, de kinderen, of mama?

Koren: "Nee, maar ik wacht nog steeds op ze."

Amit: "Ik vroeg de soldaten die daar stonden, waarom brengen ze de gewonden hierheen? Waarom evacueren ze ze niet? Dus hij vertelde me, 'Er is nog geen enkele ambulance in Nir Oz geweest.' Toen besefte ik dat ze mijn broer nergens naartoe hadden geëvacueerd."

Amit vraagt ​​haar man Yishai om even bij haar moeder Carol te gaan kijken, die sinds vanochtend de telefoon niet heeft opgenomen. "Hij ging weg, hij kwam terug, hij keek me aan, hij schudde zijn hoofd alsof het 'nee' was. Ik zei tegen hem: 'Wat, is ze in Gaza?' Dus hij zegt nee en er rolt een traan over zijn gezicht. Ik zei: 'Ik kan dit nu niet aan.'"

Ze liep rond op de kibboets als een grootmoeder gans met 11 kleinkinderen." Carol Siman Tov. Foto N12News

En als de avond valt, vraagt ​​ze een vriend om naar het huis van Johnny en Tamar te gaan. "Hij vertelde ons: 'Wij waren erbij, ze zijn dood. Tamari en Johnny lijken gewond door geweervuur, maar de kinderen niet, die zijn allemaal dood.' Ik weet nog dat ik Koko knuffelde, zo'n stevige knuffel, dat ik dacht: God, wat is er met ons gebeurd?

Pas na vele maanden kunnen de zussen de pijnlijkste vraag onder ogen zien: wat is er precies gebeurd in het huis van Johnny en Tamar tijdens die donkere uren?

Koren: "Wij begrijpen dat Johnny en Tamari bij de deur stonden en de klink vasthielden, net als wij."

Amit: "Ze schoten op de deur, 26 kogels. Ze raakten Johnny en Tamar met dat schot."

Koren: "Ik hoop dat ze relatief snel zijn gestorven."

Collega: "Daarna gooiden de terroristen er een hoop brandbaar materiaal overheen en staken het huis in brand."

Koren: "En de kinderen stikten en stierven door verstikking in hun bedden, in de militaire barakken."

Amit: "Zuko de hond leeft nog. Ik stel me het moment voor dat ze... (huilend)"

Wanneer arriveerden de reddingswerkers hier?

Koren: "We kregen het om 14:50 uur te horen. Misschien hadden ze gered kunnen worden, de kinderen in ieder geval, als ze eerder waren aangekomen."

"Pas toen we in de bus naar Eilat zaten, vroeg een van de kinderen mij: 'Mam, maar hoe zit het met oma, Johnny, Tamari en de kinderen?' "Ik hield mijn mond, ik kon niet antwoorden," herinnert Koren zich. "Want dat was het moment dat ik besefte dat ik het niet kon beantwoorden, dat ik verder ging, en zij niet. Na de begrafenis voelt het alsof het een eindeloze shiva is en ik besef dat mijn verhaal voorbij is - ik heb niemand om op te wachten, ik heb geen hoop, en mijn enige manier om mijn familie veilig te houden is om te vertrekken. Ik ging niet (naar de Verenigde Staten) met een plan, ik ging om te ontsnappen."

Amit: "Ik begreep met elke cel in mijn lichaam dat dit was wat ze moest doen, en ik zag haar alsof ze niet cool was, zo bleek, maar ik weet nog dat ik er ook van schrok - wat, hoe loop je nu?"

Hoe moeilijk is het om afscheid te nemen van een collega?

Koren: "Het moeilijkste. Het moeilijkste. Het duurde een maand voordat mijn kinderen stopten met vragen of er alarmen waren waar ze renden, in de Verenigde Staten. In elk huis waar we binnenkwamen en verbleven - 'Mam, hoe kan het dat de huizen hier zo groot zijn en er geen brandweer is?'"

Na een maand komt Amit voor een paar weken naar de VS en keert daarna terug naar Israël. Coco besluit te blijven. Ze huren een huis, kopen een auto, schrijven hun kinderen in op de kleuterschool - en dan beginnen de gedachten. "Naarmate we dichter bij deze nederzetting kwamen, kwam ik steeds dichter bij het besef dat ik terug moest naar Israël", legt Koren uit. "Ik moet terug om ermee om te gaan, om mezelf en mijn kinderen en mijn leeftijd terug te geven wat ik hen kan teruggeven, namelijk mijn collega's en de families van mijn collega's en onze vrienden. Ik had het gevoel dat ik mezelf en hen het enige ontnam wat ik niet hoefde te nemen, het enige wat overbleef."

Wat zie je in de ogen van Amit als je terugkomt?

Koren: "Ik zie 'hoe goed het is dat je thuis bent gekomen' zo. Ik voelde ook dat de schouders van mijn kinderen opengingen - die 'goede teken' trots kwam terug, er werd weer iets heel."

Amit: "Hoeveel je ook met mensen uit Nir Oz praat, niemand zal ooit beter begrijpen wat ik voel dan zij."

Een jaar later keren ze terug naar Nir Oz met hun zus Renee, de dochter van moeder Carol uit haar eerste huwelijk. "Ik vraag me af hoe lang Nir Oz thuis zal zijn," zegt Amit tijdens de rit, "ik kan niet geloven dat ze hier de weg repareren," en Koren antwoordt haar: "Ze vragen al jaren om de weg hier te repareren. Je zou je hele familie moeten laten vermoorden om de weg hier te repareren."

Carols huis bleef precies zoals het was: de terroristen kwamen binnen, schoten haar en haar hond Charlie neer en vertrokken weer. Sindsdien is de tijd, net als op de foto's, stil blijven staan. Nu zitten ze op dezelfde deken waarop de kinderen zijn opgegroeid en ordenen ze hun herinneringen. "Dit is het huis van het stamhoofd. Alle miljoenen kinderen, baden na het avondeten en feestvreugde. En er rennen hier elf kleintjes rond," zegt Renee.

In het politiebureau vonden ze een notitieboekje met handgeschreven regels: "Over een paar uur chaos, over een paar uur geweld, ieder voor zich, blijf bij elkaar."

Ieder voor zich, blijf bij elkaar." De brief gevonden in de doodskist van wijlen Carol Siman Tov. Foto N12News

In november komt de familie bijeen om een ​​bat mitswa te vieren voor Gaya, de oudste dochter van Amit. Meestal deden ze dat op Carols gazon of op het balkon in Nir Oz. En in hun nieuwe realiteit van het leven wordt zelfs het schrijven van een groet beladen en complex. "Het afgelopen jaar heb ik alleen maar geschreven voor herdenkingen, begrafenissen en overlijdensberichten", vertelt Koren. "Er werd ons een reis opgedrongen, wat een kutding in deze wereld. Ik weet niet wie er kaarten speelt, maar het is een klotereis, en ik ben de gelukkigste ter wereld dat zij (Amit) mijn partner is in deze reis." Als er tijdens een bat mitswa familiefoto's worden getoond, blijft geen enkel oog droog.

"Maar het is niet meer hetzelfde. Ik snap echt niet hoe ze leeft. Hoe ze het voor elkaar krijgt om te leven," zegt Gili Hazut, de man van Koren. "Als ik in haar situatie zou zijn... Ik weet het niet, ik weet niet waar ze haar kracht vandaan haalt." Vishi, de man van Amit, vertelt: "Ik ben al bij haar sinds de 10e klas, twee rijen achter mij in de klas. Amit is een vechter, ze raapt zichzelf bij elkaar. Vaak heb je het gevoel dat ze leeft omdat ze moet leven, omdat we kinderen hebben. Van binnen voel ik haar gewoon, ik zie dat ze gebroken is, dat ze zo verdrietig is."

Amit: "Onze bubbel was zo mooi en té perfect dat iemand hem moest doorbreken."

Koren: "Dit is geen les die ik moest leren. Ik heb het eerder geleerd. Iedereen heeft zijn eigen tas die hij draagt ​​- ik heb geleerd om hem naar mijn rug te verplaatsen en niet voor mijn gezicht, en ik draag hem en leef ermee in vrede. Hij verbergt mijn vreugde niet, hij verbergt niets voor mij. Hij staat achter mij. Nu is hij hier (voor mijn gezicht)."

Amit en Koko besloten dat de herdenking van Johnny, Tamar en de kinderen ook anders zou zijn: een biertje genaamd "John Beer", omdat hun broer de "Gadash" (akkerbouwgewassen) beheerde en "zich sterk vereenzelvigde met de John Deere-tractor". Op de cover staan ​​zeven vogels afgebeeld: Tamar, Johnny, de drie kinderen en hun ouders. Bij de lancering las Amit: "Johnny, Koko en ik besloten dat het vandaag niet verdrietig zou zijn, omdat jij dat niet zou willen. We zullen met je lachen, we zullen met je drinken en ter ere van jou, we zullen drinken op degenen die we nu verschuldigd zijn om terug te keren en we zullen drinken op degenen die nooit meer zullen terugkeren. "Op het leven."

Voor het huis van Tamar en Johnny werd een van de momenten gefilmd die in het nationale geheugen gegrift staan: het moment waarop Reuma Kedem, de moeder van Tamar, in januari 2024 voor voormalig minister van Defensie Yoav Galant stond en hem met van alles en nog wat sloeg. "Ik was hier bij hen", herinnert Amit zich, die niet naar Galant toe kwam om met hem te praten. "Hij interesseerde me op geen enkele manier. Het was van haar, ik voelde dat het van haar was. Ik voelde zelfs dat er een soort ontzag in hem zat."

Netanyahu was er niet.

Koren: "En hij nam niet eens de telefoon op om mij te troosten. Niet alleen was hij er niet..."

Amit: "Hij heeft ook niet de moeite genomen om iemand namens hem te sturen."

Koren: 'Niet iemand die namens hem opkomt, niet iemand die 'jouw verdriet deelt'.' Wij betekenen niets voor hem. Wij zijn niet interessant."

En als hij hier zou staan, net als Gallant, wat zou je dan tegen hem zeggen?

Amit: "Ik zou gaan."

Koren: "Ik ook. Ik ga."

Amit: "Hij zou zich moeten schamen en dat is het. Ik heb niets tegen hem te zeggen."

Koren: "Dit is een familie eerst, in plaats van een staat, waar drie generaties werden vermoord in dezelfde daad van vijandigheid, dus de staat weet niet wat ze moeten doen met een situatie als deze. Om uitkeringen of een soort grotere mand te ontvangen, moet je een rouwende ouder of een echtgenoot zijn of wees zijn van twee ouders, en daarom komen we niet in aanmerking - dus niemand ontvangt compensatie voor hun dood, of voor hun kinderen. Het is meestal vreselijk beledigend voor mij - ik heb geen gebrek aan iets, ja, maar het is een soort daad van 'we hebben het gedaan, we hadden het fout, we zijn er voor altijd voor je'."

Op de begraafplaats van een kleine kibboets aan de grens met Gaza liggen twee ouders begraven. Naast hen ligt een familiegraf. Onder de namen staat ook de datum 7.10.2023 gegraveerd, een monument voor de verlatenheid. Er is geen optimistisch einde aan het verhaal van de familie Siman Tov: Amit en Koko worden alleen achtergelaten en moeten opnieuw leren leven in een wereld die ze niet kennen. Wij klampen ons vast, gewoon aan elkaar.

Kom je terug naar Nir Oz?

Amit: "Nee, ik ga daar niet meer wonen."

Koren: "Nee. Helaas, met veel pijn, zeg ik dit. Je verlaat het huis en deze velden zijn van mij en Johnny. Deze zonsondergangen zijn van het oude leven. Het doet pijn."

Amit: "Je kunt niet teruggaan naar dezelfde plek en jezelf blijven vertellen dat alles goed zal komen. Het is alsof je op serieuze niveaus losgekoppeld bent van de realiteit."

Kun je niet langer tegen jezelf liegen?

Collega: "Onmogelijk."