Het leven en de laatste dagen van de gesneuvelde majoor Shahar Bozaglo: 'Hij voelde de baby naar ons zwaaien in een video gesprek'

De overleden majoor Shahar Bozaglo en zijn zwangere weduwe, Adi. Foto via familie

Adi, de vrouw van de gesneuvelde Shahar, herinnert zich het moment waarop haar wereld instortte: Op weg naar het ziekenhuis bad ze dat hij een verwonding had die hersteld kon worden. 'Toen hoorde ik zijn moeder aan de telefoon schreeuwen dat haar zoon dood was.' Ze zegt dat ze met angst leefde, maar zich nooit had kunnen voorstellen dat ze alleen zou blijven. Haar moeder vertelt aan Ynet: 'Hij zei tegen me: "Ik zal niet sneuvelen in de strijd", en ik geloofde hem,' schrijft Ynet.

Adi Homesh, de vrouw van majoor Shahar Bozaglo, die maandag omkwam tijdens gevechten in Gaza-Stad , is nog maar net zwanger en worstelt met de omvang van haar verlies.

"Er was geen feestmaaltijd", zei ze donderdagochtend. "'s Middags kreeg ik het telefoontje, en kort daarna kwamen vertegenwoordigers van het Israëlische leger om me naar het Soroka-ziekenhuis te brengen. Ze zeiden dat Shachar ernstig gewond was. Onderweg baden we dat het slechts een blessure was, dat we een revalidatietraject zouden doorlopen. Toen hoorde ik zijn moeder aan de telefoon schreeuwen dat haar zoon dood was. Toen was mijn reis voorbij."

Adi beschreef Shachar als een complex persoon: een professionele officier en een bewonderd commandant, maar ook een liefhebbende partner die verlangde naar een eenvoudige routine. "Hij was een dichter, een filosoof, een man met veerkracht. Hij schreef een gedetailleerd plan om de veerkracht van soldaten te vergroten. Hij wilde een bruggenbouwer zijn, geen man van slogans", zei ze in een interview met Army Radio.

In zijn laatste functie, als compagniecommandant van het 77e Bataljon, zei Shachar tegen zijn soldaten: "Mijn belangrijkste missie is om jullie veilig en wel thuis te brengen." Adi herinnerde zich zijn laatste dag: "Voor zover wij weten, zag hij een dreiging, leidde een eenheid van drie tanks, en de dreiging trof alleen hem. Hij beschermde iedereen."

Majoor Shahar Bozaglo werd maandag in Gaza door een RPG gedood. Foto IDF

Adi gaf toe dat ze met angst leefde, maar had zich nooit voorgesteld dat ze alleen zou blijven. "Ik zei tegen hem dat het na dit jaar genoeg was, laten we op een bevrijdingsreis gaan." Hij zei altijd 'ja', maar zonder enige zekerheid. Het was hem duidelijk dat zijn soldaten op de eerste plaats kwamen. Hij ging in het leger uit plichtsbesef, niet uit verlangen. Hij hield van ons huis, de zee, de bakker bij Bat Galim, onze hond. Hij hield van het goede leven."

Tijdens hun bruiloft citeerde Shachar de Israëlische dichter Yehuda Amichai onder de choepa: “Ik had nooit gedacht dat ik je voor altijd zou missen.”

Nu bereidt ze zich voor op de geboorte van hun zoon. "Ik heb nog zes maanden te gaan. Het was mijn droom om Shachar als vader te zien. Hij was zo knap. Ik stelde me voor dat hij een kinderwagen duwde. Hij had een geweldige vader kunnen zijn."

Ze herinnerde zich het laatste moment dat ze samen hadden: "Op zondagochtend zag hij de baby naar ons zwaaien tijdens de echo in een videogesprek. Een paar uur later belde hij opnieuw, en we spraken elkaar nog een keer. Dat was ons laatste gesprek."

Osnat Zohar, Shachars moeder, vertelde Ynet: "Ik zei hem dat ik niet wilde dat hij naar binnen ging, en hij antwoordde dat hij een verantwoordelijkheid had. Hij stond daar en gaf hen een strijdlustige houding." Ze voegde eraan toe: "Hij zei tegen me: 'Ik zal niet sneuvelen in de strijd', en ik geloofde hem." Ondanks het verdriet vond ze één lichtpuntje: "We zijn zo blij dat Adi zwanger is. We zullen iets van Shachar overhouden. Het kind zal een deel van ons zijn."

Majoor Sagiv, die tot een maand geleden de compagnie van het 77e Bataljon aanvoerde, prees zijn vriend in een Facebookbericht. "Shachar was een opmerkelijk persoon, vol waarden en leiderschap – een van degenen die de Israëlische samenleving de toekomst in moesten leiden. Elke gevallen jonge commandant is niet zomaar één verloren leven; hij beïnvloedt duizenden. Een compagniescommandant heeft direct invloed op tientallen soldaten en indirect op honderden families. Ik heb het zelf ervaren – elk woord, elke beslissing die ik nam, bereikte het huis van elke soldaat."

Hij benadrukte dat het verlies van jonge commandanten een dubbele tragedie is – voor de IDF en voor de Israëlische samenleving als geheel. "Mensen zoals Shachar en zijn kameraden waren bedoeld om ons te leiden – niet alleen in het leger, maar ook in het onderwijs, het bedrijfsleven, de gemeenschap en het gezin. Als we hen verliezen, verliezen we onze toekomst. Elke dood wist de invloed van honderden of duizenden uit. Er is een materiële vervanging voor alles – maar geen vervanging voor menselijk kapitaal. De gevechtscommandanten die ik kende, waren de besten van de besten. Als we ze in dit tempo blijven verliezen, houden we geen room meer over – alleen maar zure room."

In een podcast die hij vorig jaar opnam voor het IDF Tactical Command College, vertelde Shachar hoe het voelde om op het slagveld te zijn en beschreef hij de verschrikkingen van 7 oktober. "Er zit iets bevrijdends in het besef dat thuiskomen niet de belangrijkste missie is.

De missie is om een ​​klein radertje te zijn in de grotere inspanning om de normaliteit te herstellen", zei hij.

Majoor Shahar Bozaglo zei dat het zijn taak was om zijn soldaten naar huis te brengen. Foto IDF

Bozaglo groeide op in Migdal HaEmek en trouwde in augustus 2023 met Adi. Slechts enkele dagen na de aanslag op 7 oktober deelde hij openhartig zijn emoties in de podcast. "Het was zaterdagochtend. Mijn vrouw en ik waren net terug van onze huwelijksreis. Ik werd wakker en kreeg een telefoontje van een religieuze vriend. Ik zei haar dat het óf oorlog was, óf dat hij helemaal gek was geworden. Hij zei: 'Bro, maak je klaar. Het is oorlog.' We zetten de tv aan, zagen wat er gebeurde en konden het niet geloven."

Hij herinnerde zich die aangrijpende dagen: "De beelden waren onbegrijpelijk – gevechtsgebieden zoals in de Russisch-Oekraïense oorlog. Je rijdt rond en ziet lijken, verbrande velden, de geur van oorlog. Het gevoel was adrenaline en opwinding. De angst was er nog niet. Op de basis van Yiftach – veel lichamen, beschadigde pantserwagens, de mensen keken geschokt terug op de strijd. Chaos op de basis."

In zijn laatste woorden tot zijn compagnie, vóór hun intocht in Gaza op zondag, legde hij uit dat zijn motivatie niet een abstracte ideologie was, maar de stemmen van burgers in Zuid-Israël. "Er zijn terroristen die mensen in hun huizen vermoorden. De natuurlijke reactie is om terug te vechten – niet vanuit een groots idee, maar vanwege de radio-uitzendingen van huilende bewoners die vertellen hoe ze worden afgeslacht. En ook vanwege de historische verwachting: generaties strijders stonden op dit moment, betrokken bij mij voor dit moment.

Het zou schandelijk zijn om niet te doen wat ik moet doen," zei hij tegen de soldaten onder zijn bevel.

Hij zei dat hij niet dacht dat hij zou terugkeren en voegde eraan toe: "Er zit iets bevrijdends in het besef dat thuiskomen niet de hoofdtaak is. De missie is om een ​​klein radertje te zijn in het grotere systeem van herstel van wat was."

Hij beschreef de strijd in kibboets Nir Am. "Het was de eerste keer dat ik fysiek voelde wat het betekent om knikkende knieën te hebben. Mijn gedachten gingen over mijn moeder en mijn vrouw die me zeiden geen risico's te nemen, maar de verantwoordelijkheid voor mijn team was groter", zei hij. "Ik sloeg mezelf in mijn gezicht en klom in de tank. Je moet zelfvertrouwen uitstralen, anders is het voorbij."