Screenshot YouTube
“Maar zo gretig als de antiracismebeweging gebruik maakt van dode Joden, zo weinig moet ze hebben van de levende, zeker als ze in Israël wonen.” De scherpe observatie van neerlandicus en journalist Elma Drayer.
Het citaat van Drayer is afkomstig uit de in april verschenen bundel “Zes essays over hedendaags antisemitisme”, een uitgave van het Menasseh Ben Israel Instituut. De voortreffelijke bijdrage van Elma Drayer draagt de titel: Terug van nooit weggeweest.
De journalist tekent na de aangehaalde woorden aan dat de Joodse staat onder activisten “om mysterieuze redenen te boek staat als de Allerergste Schurkenstaat op de Hele Wereld – een obsessie die bij tijd en wijle groteske vormen aanneemt”.
Bij antiracisme bijeenkomsten zal er, aldus Drayer, van alle denkbare vlaggen nimmer één ontbreken: de Palestijnse. En binnen de Nederlandse tak van de Black Lives Matter-beweging geniet de BDS-beweging brede steun.
Drayer: “Steevast zeggen activisten daar heel vroom bij dat antizionisme iets héél anders is dan antisemitisme. En dat ze heus niks tegen Joden hebben, hoor. Maar Joden, die aansluiting zoeken bij de antiracismebeweging dienen wél eerst Israël hartgrondig te veroordelen alvorens ze mee mogen doen.” Tussen haakjes: Dat hoorde ik ook van de zijde van Joodse studenten in ons land.
De neerlandicus beschrijft en passant het eclatante succes van de antiracismebeweging in Nederland. “Ik kan me althans niet heugen dat eerder een pressiegroep zo snel zo veel voor elkaar kreeg als deze. Op talloze terreinen wist de beweging in recordtempo haar zin te krijgen.” Neem alle grote media, neem de hele cultuursector, neem het hoger onderwijs. En bij die laatste is er geen instelling of ze heeft een Chief Diversity Officer aangesteld. Deze bijzondere functionaris verstrekt bijvoorbeeld een “Decolonization Toolkit”, dat wil zeggen “een virtuele gereedschapskist vol met tips en materiaal om jezelf of de universiteit te dekoloniseren”.
Van een Joodse student in ons vaderland vernam ik dat ‘zijn’ Chief Diversity Officer zich bij uitingen van pure, fysieke Jodenhaat volledig afzijdig hield… Hij was blijkbaar niet ‘divers’ genoeg, viel buiten het mantra van de ‘inclusie’.
Deze uitsluiting komt overeen met de analyse van Drayer: “Als antisemitisme ook maar een snippertje van de aandacht had gekregen die racisme heden ten dage ten deel valt, we zouden tevreden achterover kunnen leunen. In werkelijkheid is dat allerminst het geval.”
Dat brengt haar tot de onontkoombare conclusie dat “identiteitspolitiek per saldo leidt tot ontjoodsing”. Want als puntje bij paaltje komt, vervolgt Drayer, “mogen Joden niet meedoen in het koor der gemarginaliseerden”.
Ze haalt daarbij de Britse comedian en schrijver David Baddiel aan. Die formuleerde heel pregnant: Jews don’t count ofwel Joden tellen niet mee. Heel snedig past Drayer dit motto toe op de vraag die het Joods Cultureel Kwartier stelde in zijn tentoonstelling van zomer 2021: Zijn Joden wit? Die vraag wordt door de antiracismebeweging beantwoord. Drayer: “Inderdaad, Joden zijn op wonderbaarlijke wijze wit geworden.”
Als weinig anderen weten de Joden dat ze van de logica van de ideologie van de antiracismebeweging (“aangeboren kenmerken determineren of je tot de onderdrukten behoort of tot de machtigen, tot de slachtoffers of tot de daders – geen ontsnapping mogelijk”) niets goeds te verwachten hebben, beklemtoont de journaliste. Terecht vindt zij deze situatie “intens verontrustend”.
Nog een laatste punt uit het glasheldere, behartenswaardige betoog van Elma Drayer. Activisten mogen blijkbaar straffeloos aan de haal gaan met de Holocaust, merkt ze op. “Zie hoe graag ze de trans-Atlantische slavenhandel met de Holocaust vergelijken. Hun redenering: de slavernij was erger, want duurde vierde eeuwen, de Holocaust maar een paar jaar.”
De herhaalde klacht uit hetzelfde kamp dat het voortgezet onderwijs nauwelijks stilstaat bij het koloniale verleden, terwijl het wel de Holocaust uitvoerig behandelt, verklaart Drayer onder verwijzing naar een onderzoek van Historisch Nieuwsblad (2020) als volkomen ongegrond. De conclusie van dat onderzoek luidde immers: “De koloniale geschiedenis krijgt kwantitatief gezien verreweg de meeste aandacht. Ook besteden de methodes voor havo en vwo gemiddeld twee keer zoveel ruimte aan het slavernijverleden als aan de Holocaust.”
Drayer: “Geen activist die zich achter de oren krabt en denkt: misschien toch een tikje potsierlijk om het afgrondelijke leed dat Holocaust heet te adopteren om de aandacht te vestigen op mijn eigen grieven. Misschien toch een tikje onkies om mijn eigen maatschappelijk ongenoegen af te strepen tegen een tot in de puntjes voorbereide massamoord op een complete bevolkingsgroep. Misschien toch een tikje krenkend voor Joden die daar driekwart eeuw later nog steeds de gevolgen van ondervinden.”
Ik wens het grondige, hoogst actuele essay van Elma Drayer over hedendaags antisemitisme onder veler ogen!
Bas Belder, historicus
