IDF topfunctionarissen zijn er zeker van dat Iran een nucleaire comeback zal proberen, maar zeggen dat ze er klaar voor zullen zijn

Generaal-majoor Shlomi Binder, hoofd van de inlichtingendienst van de IDF, ontmoet inlichtingenofficieren. Foto IDF

Topfunctionarissen van het IDF zeiden donderdag dat Iran na de recente oorlog van twaalf dagen waarschijnlijk zal proberen een nucleaire comeback te maken , maar dat ze altijd bereid zijn om dit indien nodig weer te stoppen, zegt het IDF.

Topbronnen zeggen zelfs dat ze in de toekomst nog beter voorbereid zullen zijn, gezien het vertrouwen en de ervaring die ze tijdens deze oorlog hebben opgedaan.

Deze boodschap leek parallel te lopen met de boodschap van Mossad-directeur Davdi Barnea van woensdag, toen hij, bijna spottend richting Teheran, tegen zijn Mossad-agenten zei: "We zullen [blijven] daar, zoals we daar zijn geweest."

Het was slechts een van de vele onthullingen die het IDF donderdag deed over wat er voorafging aan de oorlog, tijdens de oorlog en wat de verwachtingen voor de toekomst waren.

Hoewel de inlichtingendienst van het IDF tijdens de oorlog van oktober 2024 tot juni 2024 maandelijks gedetailleerde informatie gaf over de voorbereidingen om Iran aan te vallen, waren er donderdag toch nog nieuwe onthullingen.

Topfunctionarissen van het Israëlische leger gaven aan dat het leger begin 2023 al bezig was met het aanpassen van de structuur, het personeel en de middelen om klaar te zijn voor een grootschaligere aanval op Iran.

In die fase was de aanval echter nog steeds vooral gericht op het nucleaire programma van Iran.

In de zomer van 2023 werd The Jerusalem Post geconfronteerd met een geheim mogelijk scenario voor een aanval op Iran. Dit scenario omvatte een veel breder scala aan doelen dan alleen het nucleaire programma. Toch bleven de concrete aanvalsacties toen nog steeds beperkt tot aanvallen op het nucleaire programma.

Van oktober 2023 tot en met december 2023, en vervolgens met een sprong vooruit van mei tot en met augustus 2024, veranderde het IDF zijn visie: Iran was niet langer een 'derde cirkel', een dreiging ver weg vanwege de afstand van 1.500 kilometer, maar een 'eerste cirkel', die zich feitelijk op de grens met Israël bevond.

Deze ontwikkeling begon als gevolg van de extreme toename van agressie van Iraanse bondgenoten tegen Israël, zoals Hamas, Hezbollah, en in Syrië en Irak.

Maar het maakte een sprong voorwaarts toen Iran in april 2024 Israël aanviel met meer dan 100 ballistische raketten en bijna 200 drones.

Nadat Israël en Iran in oktober 2024 opnieuw zware aanvallen op elkaar uitvoerden, voelde het Israëlische leger zich al veel ervarener in het plannen van een concrete, grootschalige aanval op Iran, die verder ging dan alleen het nucleaire programma.

In januari 2025 gaven zowel de Iran-afdeling als de bredere Analyseafdeling van de inlichtingendienst van het Israëlische leger schriftelijke waarschuwingen dat het nucleaire programma van de Islamitische Republiek, met name op het gebied van bewapeningsactiviteiten, nieuwe, gevaarlijke wegen insloeg.

Een andere reden waarom het IDF niet veel later dan juni wilde aanvallen, was dat uit inlichtingen bleek dat Iran veel leerde van de beperktere IDF-aanvallen in april 2024 en oktober 2024. Het leger maakte zich zorgen dat zijn kwalitatieve voordeel door deze aanpassingen teniet werd gedaan.

Ongeveer vijf maanden voor de oorlog was de IDF al bezig met het inzetten van allerlei troepen en infrastructuur om beter voorbereid te zijn op een eventuele strijd. Hierdoor is er vrijwel geen schade ontstaan ​​aan de IDF-macht, ondanks 500 Iraanse ballistische raketten.

In mei 2025 gaf generaal-majoor Shlomi Binder, hoofd van de inlichtingendienst van het Israëlische leger, zijn eigen hoogste schriftelijke waarschuwing uit dat het nucleaire programma van Teheran mogelijk binnen enkele maanden een kernwapen zou kunnen ontwikkelen. Hij voegde daaraan toe dat de korte tijd die nog restte, te kort zou kunnen zijn om een ​​doorbraak naar een kernwapen op te merken en te voorkomen als Israël niet snel actie zou ondernemen.

Commandant van de militaire inlichtingendienst van de IDF, Shlomi Binder. Foto IDF

Op dat moment was Israël in diepe gesprekken met de VS over een mogelijke aanval. Maar totdat de Amerikaanse president Donald Trump de fantastische resultaten van Israël zag en zag dat 80% van de Iraanse luchtafweerraketten door Israël was vernietigd in de relevante sleutelgebieden, hield hij zich nog niet aan de afspraken. Het IDF hoopte hooguit dat Washington zich ermee zou bemoeien.

Als Trump de aanval op de kerncentrale van Fordow niet had bevolen, zou het Israëlische leger zelf ook een aanval op de centrale hebben uitgevoerd, hoe teleurstellend de resultaten ook zouden zijn geweest.

Eén truc die het IDF, Israël en de VS in mei gezamenlijk uithaalden, was het overspoelen van de media met verhalen over een mogelijke aanval. Iran begon deze verhalen echter te negeren en noemde ze "de jongen die wolf riep". Daarmee gaf Iran Jeruzalem weer de overhand en het verrassingselement terug.

Toen de oorlog begon, vreesde het Israëlische leger dat Iran binnen enkele minuten en uren 500 ballistische raketten zou afvuren.

Dit was de reden dat het IDF het hele land om 3.00 uur 's nachts naar veilige kamers stuurde

Dat er die dag nauwelijks een aanval plaatsvond, was een bijproduct van Israëls grote, succesvolle verrassing. Teheran kon daardoor die eerste dag veel minder goed reageren dan de meest optimistische scenario's van de IDF-planners hadden verwacht.

Uiteindelijk zou het IDF 4.600 bommen op Iran gooien, terwijl de Islamitische Republiek slechts 36 keer de woonwijken van Israël aanviel.

De 36 treffers waren afkomstig van 18 salvo's van meer dan 500 ballistische raketten, waarvan er vier de capaciteit hadden om cluster- of verstrooiingsbommen af ​​te vuren.

Iran lanceerde tijdens de 12 dagen durende oorlog ook meer dan 1.000 drones op Israël. Slechts twee raakten iets, er vielen geen Israëliërs om het leven en de enige dode was een Syrische vrouw, toen een drone te vroeg neerstortte voordat deze Israël kon bereiken.

Hoge functionarissen van het Israëlische leger zeiden dat Israël de omvang van Iran tegen het land kon gebruiken, omdat het gigantische land een enorm oppervlak moest verdedigen. Israël daarentegen kon de Iraanse raketten tot een knelpunt reduceren, omdat ze allemaal een smalle baan volgden om de exponentieel kleinere Joodse staat te raken.

Een andere nieuwe onthulling was dat het Israëlische leger de afgelopen maanden een grote inspanning heeft geleverd om Turkije uit Syrië te houden, met name in delen van het Syrische luchtruim. Op die manier zou het voor Israël makkelijker zijn om zijn vliegtuigen ongemerkt door Syrië naar Iran te sturen op de dag dat het bevel tot aanval zou worden gegeven.

Vreemd genoeg zeiden topfunctionarissen van het Israëlische leger, ondanks uitspraken van Israëlische politieke functionarissen, dat een regimewisseling in Iran nooit een prioriteit was.

Zij beweerden juist dat de belangrijkste machtscentra van het regime pas tegen het einde van de oorlog werden aangevallen. Toen werd besloten deze machtscentra aan te vallen in een poging de druk op het regime op te voeren om in te stemmen met een staakt-het-vuren.

Het is ook interessant dat Esmail Ghaani, de leider van de Quds-troepen van de IRGC, niet werd gedood, omdat hij tijdens de oorlog niet als doelwit kon worden gekozen.