Screenshot YouTube ter illustratie
Een klimaat van haat, buitensluiting en intimidatie. Zo karakteriseert Chloe Santaub (20 en ingeschreven bij een instelling gelieerd aan Universiteit van Londen) het giftige universitaire milieu in Europa waarin Joodse studenten en wetenschappers zich vandaag bewegen. Bas Belder had een interview met haar.
Het was een pure hartenkreet die de Britse studente politieke wetenschappen maandagavond 8 november 2021 tijdens een geladen, glasheldere speech slaakte.
Santaub gaf opening van zaken in de Poolse stad Krakau ter gelegenheid van symposium over Holocausteducatie en een aansluitend delegatiebezoek aan Auschwitz-Birkenau onder auspiciën van de Europees Joodse Associatie (EJA) onder een veelzeggende oproep: “Wij hebben uw hulp nodig.”
Wat houdt Chloe Santaub ons in Europa –Joden en niet-Joden- nu precies in detail voor? Tussen haakjes: Chloe reikte mij bereidwillig diverse documenten aan ter staving van haar persoonlijke ervaringen.
Zoals grosso modo elk student keek Chloe vol verwachting uit naar het campusleven. Een paar jaar later noemt ze dat ronduit naïef. Waarom? “Als een Jood zou ik juist de realiteit van de laatste twee jaar moeten hebben verwacht: belasterd, weggezet, ontmoedigd, belachelijk gemaakt en sociaal geïsoleerd.” En dat niet alleen door medestudenten en professoren, maar ook door de top van de universitaire instelling, voegt de studente daaraan toe.
Dat laatste geeft aan dat kritische opmerkingen en klachten van Chloe op dovemansoren stuitten bij degenen die juist de taak hadden zich om haar te bekommeren op de campus. “Zij verzekerden mij dat ze anti-Joodse haat serieus namen, maar faalden voortdurend daartegen op te treden. Tot op het punt dat ik me compleet alleen voelde op de universiteit.”
Overigens zat en zit Chloe Santaub allerminst bij de pakken neer: “Echter, ik ben niet bereid mij door hen het zwijgen te laten opleggen”, klonk het strijdvaardig uit haar mond in Krakau. Haar speech klonk daar als een ware “wake-up call”. Inderdaad het wordt de hoogste tijd in Europa (inclusief Nederland!) het antisemitische, anti-Israëlische getij in de academische wereld niet alleen aan de kaak te stellen, maar effectief te beteugelen.
De Jodenhaat, onder de volstrekt doorzichtige camouflage van demonisering en delegitimering van de Joodse staat Israël, is zo diep doorgedrongen in de academische haarvaten dat veel mensen dat gewoon niet onderkennen, aldus Chloe. “In mijn ervaring verschuilen deze academici zich achter een dun laagje van academische vrijheid om propaganda te bedrijven.”
De Britse student maakt klip en klaar duidelijk wat zij níet onder academische vrijheid verstaat: mijn professor die lesmateriaal gebruikt dat “Zionisten de schuld toeschuift voor bruut optreden van de Amerikaanse politie”. Eigentijdse promotie van het smadelijke “bloedsprookje” jegens de Joodse gemeenschap, (ver)oordeelt ze.
En toen deed Chloe Santaub in haar toespraak een onthullend en ontluisterend Europees rondje van antisemitische manifestaties op hogescholen in contrast met wat academische vrijheid behoort in te houden:
-Academische vrijheid in Bristol heet niet Joodse studenten pionnen van Israël te noemen.
-Academische vrijheid in Glasgow is niet een pro-Hamas spreker uitnodigen op de campus.
-Academische vrijheid in Barcelona is niet een nazivlag te laten wapperen bij de ingang van de universiteit.
-Academische vrijheid in Londen staat haaks op het dreigen met geweld tegen een pro-Israël gastspreker die onder intimidatie gedwongen wordt de campus te verlaten.
-Academische vrijheid in Turijn is niet het organiseren van een conferentie over de samenzwering van de zionisten met de Nazi’s.
Chloe Santaub zei eerlijk dat ze niet had verwacht zich te moeten kleden in de mantel van “verdediger van Israël op de campus”. Echter, zoals met de meeste Joden het geval is, vormt “zionisme een integraal deel van mijn Joodse identiteit”, lichtte ze toe. “Ik voel dat ik geen andere keus heb. Ik moet opstaan tegen deze haat. Ook al zou ik de enige zijn die zich verzet tegen de eerroof van mijn volk.”
Met haar medestanders heeft Chloe deze moed (ze spreek zelf van vermetelheid) moeten bekopen met kwaadaardige bejegening als o.a. “vulgaire tribalisten”. En natuurlijk werden de rollen omgedraaid: Chloe zou haar professoren “valselijk hebben beschuldigd van antisemitisme”, terwijl diezelfde hoogleraren geenszins bereid waren tot een inhoudelijke discussie over antisemitische elementen in hun collegestof. Ze begonnen de discussie met ‘laten we eens zien hoe de Joden/Zionisten kritiek op Israël ombuigen, het zwijgen opleggen onder het mom van antisemitisme’…
Vandaar haar nuchtere constatering dat “universiteiten het aankaarten van de kwestie van het antisemitisme problematischer achten dan het verschijnsel van de Jodenhaat zelf”. Exacte, puntige formulering van het wezenlijke probleem van de academische wereld in Europa! En dat notabene bij gelijktijdige onderschrijving van de werkdefinitie van de International Holocaust Remembrance Alliance door honderden hogescholen in ons werelddeel, evengoed door Chloe’s universiteit.
De stem, de hartenkreet van Chloe Santaub en die van alle andere moedige Joodse studenten aan Europese universiteiten contra de aldaar heersende Jodenhaat verdienen een brede maatschappelijke weerklank en een echt, daadwerkelijk gehoor in de wereld van onderwijs, media en bovenal de politiek. Wat valt er anders immers te verwachten van een nieuwe generatie van leiders die geïndoctrineerd zijn in de collegebanken met anti-Joodse perspectieven en valse aanklachten jegens de Joodse staat, vraagt de Britse studente zich vol zorg af.
“Help ons de Jodenhaat op de campus uit te roeien en degenen verantwoordelijk te stellen voor het faciliteren van antisemitisme”, luidde Choe’s slotzin in Krakau. Ik hoop en werk met haar, inclusief medestrijders, aan een krachtige respons.
