De overleden gijzelaaraar Manny Goddard en zijn dochter Bar
"In deze strijd komen we tot de vraag in hoeverre we mentaal in staat zijn om eraan deel te nemen", zegt Bar Goddard. "De strijd om de lichamen is daar heel, heel eenzaam, heel eenzaam. Omdat er ook een soort propagandastrijd is, moet je uitleggen waarom je er überhaupt voor vecht, zegt ze tegen Channel 12.
Er is geen volledig begrip van waar we voor vechten, omdat de beloning die we zullen ontvangen geen gelukkige beloning zal zijn – ik zal geen gelukkig einde meer hebben, ik zal mijn vader niet omhelzen op het 'ontmoetingspunt van het kwaad', maar zijn einde is een einde dat moet zijn, zodat we stoppen met leven in de baarmoeder."
Bar is de dochter van wijlen Manny Goddard, de geliefde en goedhartige manager van het zwembad in Kibbutz Be'eri, die op de vervloekte Shabbat van 7 oktober 2023 in zijn huis op de kibboets werd vermoord. Haar moeder, Ayelet, werd ook vermoord. Maar in tegenstelling tot de moeder, die later werd begrafen, was het lichaam van de vader ontvoerd naar Gaza. Wijlen Goddard is een van de 35 ontvoerden die officieel als niet meer in leven werden beschouwd en niet op de lijst van fase één van de ontvoerde deal staan
Het gesprek met zijn dochter vindt plaats de dag na de terugkeer van de lichamen van de gevallen soldaten, voor het eerst in de huidige deal: de leden van de familie Bibas, Shiri en de kinderen Ariel en Kfir, en Oded Lipshitz, moge hun nagedachtenis gezegend zijn. Deze vreselijke gebeurtenis kan, in de ogen van iemand die net als Bar al 16 maanden een illusoire strijd voert, een mijlpaal zijn die bemoedigend nieuws met zich meebrengt.
"Het is moeilijk om na zo'n dag iets optimistisch te zeggen, want het schudde iedereen wakker en Shiri zit in mijn klas. Deze extreme dag, waarop iedereen het gevoel had dat ze geen lucht meer hadden en dat ze stikten, we leven al anderhalf jaar zo. Dus ja, er was plotseling een gevoel dat er meer identificatie en meer begrip was voor het belang om iedereen thuis te brengen. Lange tijd moest ik tegen mezelf zeggen dat ik eerst voor het leven vocht en pas daarna voor mijn vader, uiteindelijk. Ik zeg dit om de twijfels te doden, zodat ik zou voelen dat mijn strijd een sterk genoeg fundament had. En het was juist na gisteren, na dit tragische einde voor twee families, dat ik ook een kleine bevestiging voelde dat onze strijd juist was. Ik voelde bevestiging voor mezelf."
Maandenlang werd Manny Goddard als vermist opgegeven en zijn kinderen waren ervan overtuigd dat zijn lichaam was verbrand in het ouderlijk huis, dat vervolgens in vlammen was opgegaan. Pas in december werd duidelijk dat zijn lichaam was ontvoerd.
Ruim een jaar geleden, op 8 februari 2024, maakte Kibbutz Be'eri bekend dat Goddard, die 73 jaar oud was, was vermoord en dat hij krijgsgevangene was. "Op 7 oktober was ik al in een vergevorderd stadium van de zwangerschap.
Kort nadat we erachter kwamen dat papa was ontvoerd, beviel ik en waren we druk bezig met de bevalling en ook met de verhuizing, want we werden ook geëvacueerd uit Bari, en met het revalidatieproces", vertelt Bar. "We hadden op dat moment nog geen contact met het hoofdkwartier. Toen we ons realiseerden dat papa was ontvoerd, en dat was het gekke, begonnen we allemaal te dromen dat papa kwam en terugkwam en zei: 'Ik ben niet dood.' Dat schokte ons allemaal. We beseften dat we dit hoofdstuk moesten afsluiten om echt verder te kunnen."
"Dus nee, vandaag hebben we geen hoop dat papa levend terugkomt. Maar we begrijpen heel goed dat hij moet terugkeren en naast mijn moeder begraven moet worden. Haar graf is in Be'eri en het is blootgelegd. We hebben nog geen grafsteen gemaakt. We wachten voortdurend op papa voordat we de gezamenlijke grafsteen maken. Ik zeg nog steeds dat mijn vader de laatste moet zijn," benadrukt Goddard, "maar vandaag vind ik dat het juist is om te vechten zodat hij hier kan zijn, omdat ik dit afscheid nodig heb. Ik moet weten dat de staat Israël en degenen die hem in de steek hebben gelaten, er alles aan zullen doen om hem terug te brengen, zodat we kunnen herstellen. Dit zal alleen gebeuren als hij hier is. Ik zal niet terugkeren naar Be'eri voordat mijn vader hier is."
De dochter van wijlen Manny Goddard: "Ik zeg nog steeds dat mijn vader de laatste zou moeten zijn"
Was er een moment dat je eraan dacht om op te geven?
"Ja. Want elke dag als deze, dat je naar het plein gaat, of mensen ontmoet en ze het verhaal opnieuw vertelt, put je emotioneel uit en laat je achter met deze eenzaamheid. Soms wil je leven alsof er niets is gebeurd, 's ochtends opstaan om te werken, gelukkig zijn met je kinderen en een normaal leven leiden. Je wilt je niet constant boos en gekwetst voelen, en niet jaloers zijn op mensen wiens leven normaal is. En ik wil dat ook! Ik wil ook de eenvoud van het leven, niet de hele tijd bezorgd zijn en niet de hele tijd bang zijn, niet de hele tijd wachten, gewoon in staat zijn om te herstellen en dit proces van genezing voor ons allemaal te starten. Maar ik kan niet opgeven. Ik kan het gewoon niet. Mijn vader was mijn beste vriend, ik ben een vaderskind. De gedachte om hem achter te laten geeft me geen rust. Ik kan het niet, zelfs als ik het echt wil."
Goddard vertelt dat ze onlangs probeerde om weer aan het werk te gaan, maar dat ze na twee maanden instortte. "Ik had het gevoel dat als ik naar mijn werk ging, ik de situatie normaliseerde dat er gijzelaars in Gaza waren – maar ik kon niet blijven zwijgen en blijven helpen. Ik kon er niet zijn. Je ziet mensen over dingen praten en je hoort halve gesprekken, en je gedachten zijn maar bij één ding. En bovenal ben je constant gespannen."
Kommentare