In zeldzame interviews beschrijven officieren van de Israëlische luchtmacht die betrokken waren bij Project Nahalat Binyamin hoe ze de liquidatie van de Hamas-commandant in slechts enkele uren planden

Kolonel S. (rechts) en majoor R. Foto IDF

Op de avond van 7 oktober ontving kolonel (b.d.) S. zijn uitgebreide familie in zijn huis in een kibboets nabij de grens met Gaza . Als reserveofficier met een sleutelpositie in het operationele hart van de Israëlische luchtmacht, op het militaire hoofdkwartier in Kirya in Tel Aviv, heeft hij altijd een koffer klaarstaan, schrijft Ynet.

“Zodra de rode alarmsignalen klonken, en daarna de explosies en sirenes, gingen we allemaal met de kinderen en onze partners naar de veilige ruimte”, herinnerde hij zich.

“Ongeveer vijftien minuten later begonnen de terroristen de kibboetsomheining te naderen. En ik, als een idioot, liep de veilige ruimte uit, trok mijn uniform aan en reed naar de Kirya. Tegelijkertijd verliet mijn zoon ook de veilige ruimte – maar om zijn wapens te ordenen en voor de kibboets te vechten.”

De zoon van S., een majoor in de elite Maglan-eenheid, werd een van de helden van de oorlog. S.'s vrouw, operationeel officier bij de lokale noodhulpdienst, verliet ook de veilige ruimte om het team te coördineren en hen te informeren dat hun zoon zich bij de strijd voegde. Zeven uur lang vocht de jongere S. onafgebroken tegen tientallen zwaarbewapende terroristen, waarvan sommigen waren uitgerust met RPG-werpers en zware wapens. Samen met de noodhulpdienst hielp hij voorkomen dat de terroristen de kibboets innamen.

Foto IDF

'En wat deed ik?' vroeg zijn vader. 'Zonder enig besef stapte ik in mijn auto en reed ik naar het noorden, onder vuur, met rookpluimen en gewonden langs de weg. Ik kon alleen maar denken aan hoe ik Operatie Zwaard van Damocles zo snel mogelijk in werking kon stellen.'

Het noodbevel, dat tot de meest geheime binnen het Zuidelijk Commando en de luchtmacht behoort, was bedoeld voor onmiddellijke aanvallen op gevoelige Hamas-doelen in de Gazastrook, waaronder commandocentra en belangrijke aanvalstunnels, zoals de enorme tunnel tegenover Netiv HaAsara, op korte afstand van S.'s huis.

Achteraf erkennen luchtmachtfunctionarissen dat het Zwaard van Damocles ineffectief en irrelevant was. Hamas' "Jericho-muur"-plan was al in gang gezet, waarbij duizenden gewapende mannen Israël infiltreerden en massamoorden pleegden in gemeenschappen, legerbases en buitenposten.

Rond 9 uur 's ochtends, na een snelle rit noordwaarts over snelweg 4 te midden van sirenes en ambulances, verdween kolonel S. in de diepte van de commandobunker van de luchtmacht, zijn zoon vechtend achterlatend en zijn gezin opgesloten in de veilige ruimte. Hij liet zijn telefoon achter en rende naar beneden naar wat het bepalende project van zijn carrière zou worden: Nahalat Binyamin.

Het project is een allesomvattend systeem dat verantwoordelijk is voor het plannen van belangrijke luchtmachtdoelen in alle oorlogsgebieden, dichtbij en veraf. "Deze enorme machine was al in bedrijf en raakte vol", herinnerde S. zich. "Steeds meer mensen kwamen van huis en namen hun posities in."

Diep onder de grond koppelt de luchtmacht bommen aan Hamas-strijders, raketlanceerinstallaties in Iran en zelfs aan Hezbollah-leider Hassan Nasrallah zelf. Deze precieze, dodelijke "afspraken" worden gepland door inlichtingen- en doelwitofficieren die via tientallen schermen samenwerken.

Het project begon 13 jaar geleden en bereikte zijn hoogtepunt tijdens de oorlog. Tegenwoordig werken er meer dan 100 mensen aan mee, voornamelijk jonge officieren, die gebruikmaken van geavanceerde technologieën zoals 3D-doelvisualisatie, ongeacht de locatie. "Sommige doelen worden in minuten gepland. Andere kosten jaren, zoals de bunker van Nasrallah in Dahiyeh," aldus S.

Elk doelwit wordt grondig onderzocht: mogelijke nevenschade, kans op succes, de precieze hoek en het type munitie dat nodig is om een ​​doelwit 50 meter onder de grond, onder een woongebouw, te raken. "Het is niet genoeg om 83 bommen te laten vallen", zei S. "We berekenen tijdsintervallen van een halve seconde of 2,2 seconden tussen de bommen. Elke tiende van een seconde, elke paar graden, kan het verschil maken tussen succes en mislukking."

Het team simuleert scenario's waarin de zekerheid van de inlichtingen daalt van 100% naar 87%, of waarin het doelwit zich in een andere kamer, op een andere verdieping of dieper bevindt. "Hoeveel mensen zouden er omkomen door zo'n afwijking na de ontploffing van een JDAM? Dit alles wordt ter goedkeuring voorgelegd aan de hogere leiding", aldus de teamleider.

Ook de luchtafweer van de vijand wordt meegenomen in de berekening. Tot 2024 beschikte Hezbollah over een geavanceerd luchtafweernetwerk van meer dan 100 Iraanse en Russische systemen, die de luchtmacht systematisch heeft ontmanteld voorafgaand aan Operatie Northern Arrows .

Hoewel de basis ervoor al vóór de oorlog werd gelegd, werd Nahalat Binyamin op 7 oktober volledig geactiveerd en gedurende de hele gevechten operationeel ingezet. Tieners en jongvolwassenen analyseren elke aanval met chirurgische precisie, zelfs wanneer de Israëlische grondtroepen zich slechts 80 meter van het doelwit bevinden.

"De luchtmacht heeft de luchtsteun op korte afstand tot een ongekend niveau gebracht, iets wat geen enkel ander leger ooit heeft durven doen," aldus een officier. "We leerden hoe we 1,5 ton explosieven moesten afwerpen terwijl infanterie en pantsereenheden zich slechts honderden meters verderop bevonden. Daarbij moesten we niet alleen de posities van de soldaten berekenen, maar ook de hoek waaronder een bom een ​​gebouw of tunnel zou raken."

Een van de grootste uitdagingen van het project deed zich voor op 13 juli 2024, toen inlichtingen de militaire leider van Hamas, Mohammed Deif , lokaliseerden . "Het ging van nul naar honderd", zei S. "Er gingen vier uur voorbij vanaf het moment dat de missie werd ontvangen totdat twee kleine bommen Deifs compound in het westen van Khan Younis troffen."

Mohammed Deif. Sreenshot

Gedurende die uren hebben planners de kans op structurele instortingen, het aantal burgerslachtoffers in het vluchtelingenkamp waar Deif zich schuilhield en de aanwezigheid van hoge functionarissen afgewogen. Dit alles speelde zich af tegen de achtergrond van toenemende internationale kritiek op de burgerslachtoffers in Gaza.

S. zei dat de drempelwaarden voor nevenschade van de luchtmacht tijdens de oorlog meer dan honderd keer zijn herzien, afhankelijk van de omstandigheden en doelstellingen. "Het beleid van juli 2024 was niet hetzelfde als het beleid van oktober 2023", zei hij.

Ook de luchtmacht maakte fouten: munitie die niet ontplofte, gemiste doelen en gijzelaars die omkwamen bij luchtaanvallen.

"Het is een zware last om een ​​hoge prijs te betalen zonder resultaat," zei S. "De moeilijkste momenten waren toen gijzelaars omkwamen door onze aanvallen, ongeacht hoe het later werd verwoord. Dat was onze grootste nachtmerrie."

Hij zei dat elk dergelijk incident grondig werd onderzocht en dat de lessen onmiddellijk werden toegepast. "We werken samen met toegewijde militaire ingenieurs die ons vertellen hoe groot de kans is dat een constructie instort. We passen het explosieve gewicht daarop aan. We proberen de schade voor burgers te minimaliseren, maar zelfs de vrouw van een Hamas-strijder die naast hem slaapt, wordt meegenomen in de berekening van de nevenschade."

S. zei dat de evolutie van de eenheid tot ongekende mogelijkheden had geleid. "Aan het begin van de oorlog betwijfel ik of we een kamer naast een actieve kraamafdeling of spoedeisende hulp hadden kunnen aanvallen. Dit jaar, toen we Mohammed Sinwar doodden , deden we precies dat – zonder de naastgelegen spoedeisende hulp te beschadigen."

Hij voegde eraan toe: "Tegenwoordig begrijpen we veel beter wat elke bom doet, tot in detail het effect ervan op het blokkeren van een tunnelkruising. Die kennis heeft alles veranderd."

Een van de senior planners van Project Nahalat Binyamin is majoor R. "Ik geef ook aanbevelingen en professionele adviezen door," zei hij. "Bijvoorbeeld, als ik inschat dat er bij een bepaalde doelwaarde een grote kans is dat meer dan 10 burgerslachtoffers vallen. De stafchef heeft ons opgedragen om ons van tevoren voor te bereiden en voor elke aanval een dossier bij te houden, inclusief de berekeningen die we hebben gemaakt. En natuurlijk zijn er gevoelige aanvallen die goedkeuring vereisen van de commandant van de luchtmacht, de regionale commandant of de stafchef."

Binnen Nahalat Binyamin, net als in de commandocentra en de operationele ruimtes van de divisies, zijn er permanent juridische adviseurs aanwezig.

Het Nahalat Binyamin-complex. Foto IDF

De meest complexe dagen voor hem braken aan tijdens Operatie Rising Lion , de korte campagne tegen Iran in juni. Terwijl honderden vliegtuigen van de luchtmacht duizenden kilometers van Israël opereerden, moest hij tegelijkertijd de snel veranderende operaties, de risico's voor de piloten en de verrassingsscenario's op meerdere fronten beheren.

"Voor het eerst zetten we de luchtmacht op volle capaciteit in," zei hij. "We stelden prioriteiten. Ik kon het luchtbeeld in een fractie van een seconde veranderen als er plotseling een nieuw doelwit opdook aan de ene kant van het uitgestrekte Iran, terwijl een vliegtuigformatie aan een andere missie bezig was aan de andere kant."

“Hoewel Rising Lion tot in de puntjes was gepland, waren er vluchten waarvan ik de missie drie keer heb gewijzigd terwijl ze al in de lucht waren, en er bleven maar nieuwe missies opduiken. Je had bijvoorbeeld straaljagers op weg om raketlanceerders op Israël aan te vallen, en plotseling kwam er nieuwe informatie binnen over de locatie van een hooggeplaatste en belangrijke figuur binnen de Islamitische Revolutionaire Garde die moest worden uitgeschakeld. Wat doe je dan? Leid je het vliegtuig om of lanceer je een nieuwe missie vanuit het verre Israël? Dit waren de dilemma's waar we dagelijks mee te maken hadden. Het was kiezen tussen een doelwit dat al tien jaar gepland stond en een doelwit in Iran dat in vijf minuten moest worden aangepakt.”

De Iraniërs begrepen waarschijnlijk maar al te goed de waarde van de commandobunker van de luchtmacht. Op het hoogtepunt van Operatie Rising Lion voelden degenen in de belangrijkste oorlogskamer van de eenheid duidelijk de Iraanse raket die op de Kirya in Tel Aviv was gericht, maar een woontoren in de Kaplanstraat trof. De explosie deed het commandogebouw van de luchtmacht schudden, verbrijzelde enkele ramen in de lobby en, volgens berichten, drong stof de kelder in.

"Honderden telefoons die in kluisjes op de begane grond lagen, werden door de schokgolf omver geblazen, sommige braken op de grond," aldus luchtmachtpersoneel. Maar het werk ging gewoon door. "We hadden geoefend voor zo'n scenario, ook al was er geen directe inslag op de plek waar we ons bevonden," zei kolonel (b.d.) S. "Het was een extreem drukke nacht in de bunker. Mensen gingen gewoon niet naar boven en bleven tussen de diensten door op matrassen in mijn kantoor slapen."

Majoor R. zei dat iedereen voelde en begreep wat er was gebeurd. "Je moet bedenken dat we, afgezien van de bemanning, geen gevechtsvliegtuigen hebben die getraind zijn om onder vuur te opereren. Dus gingen we van basis naar basis om de jonge soldaten gerust te stellen. Ik legde uit wat er was gebeurd en vertelde hen dat we onverminderd doorgingen. Ik ging zelf ook tussen mijn diensten door naar boven, voornamelijk om als piloot in mijn eigen squadron, Squadron 100, missies te vliegen."

In die tijd werkte majoor R. samen met luitenant T., een missieofficier die alles deed, op elk gebied, van Jemen tot Beiroet. Op elk willekürig moment opereerden tot wel 10 planningsteams onder haar leiding, die 20 verschillende doelen voorbereidden die binnen de volgende drie uur aangevallen moesten worden.

"En ik moet dit alles doen terwijl ik ook voor onze reservisten zorg, me bezighoud met de zaken van nu en met wat er over twee dagen gepland staat, want een operatie als deze werkt volgens een georganiseerd weekplan," zei ze.

Haar commandant, kolonel (b.d.) S., zei dat hij trots was op de motivatie van zijn team. "We hadden hier zwangere officieren die letterlijk tot het allerlaatste moment werkten, waaronder één die vanuit de operatiekamer rechtstreeks naar de verloskamer van het Ichilov-ziekenhuis liep en twee weken later terugkeerde van haar zwangerschapsverlof om diensten te draaien, omdat we midden in een oorlog zaten en niemand er iets om gaf dat ze borstvoeding gaf in de operatiekamer. Dit zijn de meest capabele en intelligente vrouwen en mannen die je je kunt voorstellen, mensen die gemakkelijk hadden kunnen uitblinken op de medische faculteit of een felbegeerde baan bij Microsoft hadden kunnen krijgen, maar ervoor kozen om hier ondergronds te blijven en een reddingsactie te plannen voor een eenheid van de Nahalbrigade in Rafah."

Er is één aanval – misschien wel de aanval die heeft bijgedragen aan het einde van de oorlog – waar S. en zijn team zelden over spreken: de grote en controversiële kans om de Hamas-leiding in Doha uit te schakelen, bevolen door premier Benjamin Netanyahu, tegen de aanbevelingen van hoge defensiefunctionarissen in. Het bevel bereikte S. en zijn team, die de taak kregen om het om te zetten in een luchtaanval. Dat mislukte, en de gevolgen ervan veroorzaakten een wereldwijde storm die van Doha tot Washington voelbaar was.

Met zorgvuldig gekozen woorden suggereerde S. dat het probleem lag in de onvolledige informatie waarop het besluit om door te gaan was gebaseerd. "Er is een technische en een managementkant aan deze aanvallen," zei hij. "Ik weet hoe ik de bom de kamer in moet krijgen."

S. beschreef ook een andere mislukte aanval waaruit Nahalat Binyamin lessen trok. Ali Karki was commandant van het zuidelijke front van Hezbollah, een hooggeplaatste en ervaren figuur binnen de organisatie. In september 2024 werd de missie goedgekeurd om hem te doden in een laag gebouw waar hij zich schuilhield in Zuid-Libanon, maar de munitie bleek te klein.

"Hij werd alleen door granaatscherven in zijn been geraakt," zei S. "Binnen enkele dagen werd hij al uit het ziekenhuis ontslagen en direct naar Nasrallahs bunker in Beiroet gebracht, waar hij samen met hem werd gedood."