Karina Ariev, vrijgelaten na 477 dagen in Hamas gevangenschap, weigert de vrijheid te accepteren totdat alle 59 overgebleven gijzelaars zijn gered

Karina Ariev,20. Foto via Ynet

Karina Ariev, een 20-jarige uit de wijk Pisgat Ze'ev in Jeruzalem, is een van de zeven vrouwelijke soldaten die zijn ontvoerd van de militaire basis Nahal Oz tijdens de aanval van Hamas op 7 oktober. Nadat ze 477 dagen gevangen had gezeten in Gaza, werd ze vrijgelaten en spreekt ze zich nu uit over haar ervaring, het aanhoudende trauma en haar missie om ervoor te zorgen dat de overgebleven gijzelaars niet worden vergeten, aldus Ynet.

“Mijn toestand is veel beter dan anderhalve maand geleden, dat is duidelijk,” zei Karina Ariev in een speciaal interview als onderdeel van het project “Heldinnen van de Natie”. “Maar helaas kan ik niet zeggen dat het goed met me gaat. Dat zal pas gebeuren als alle 59 gijzelaars terugkeren.”

Karina Ariev, die op het moment van de aanval als militaire uitkijkpost diende, beschreef de verschrikkingen van gevangenschap: vastgehouden worden in het donker, lijden in de kou en de harde behandeling door haar ontvoerders doorstaan. Ze herinnerde zich het moment van haar vrijlating als “het terugkrijgen van mijn vrijheid.”

Sinds haar terugkeer is ze een uitgesproken pleitbezorger voor degenen die nog steeds gevangen zitten, onder andere door te spreken op een bijeenkomst op het Hostages Square in Tel Aviv. "Mijn rol is nu om te blijven vechten totdat al mijn broers en zussen die zijn ontvoerd ook hun vrijheid terugkrijgen," zei ze.

Tijdens het interview stuurde Ariev een direct bericht in het Engels naar voormalig Amerikaans president Donald Trump, waarin ze aandrong op voortdurende inspanningen om de gijzelaars naar huis te halen. Ze sprak haar medegevangenen ook aan in het Arabisch: "Ik en zovelen anderen vechten voor jullie. We zullen jullie terugbrengen. We zullen jullie nooit vergeten."

Leven vanaf 7 oktober 2023

Voor de aanval was Karina een typische 19-jarige soldaat. “Het leven was echt goed,” herinnert ze zich. “Ik had mijn vrienden van het leger, mijn vrienden van thuis. We dansten, kookten, maakten TikTok-video’s. Alles voelde perfect.”

Dat leven werd om 6:29 uur op 7 oktober aan diggelen geslagen toen Hamas- terroristen haar basis bestormden. Karina en verschillende andere soldaten zochten dekking in een versterkte kamer, maar de aanvallers gooiden granaten naar binnen, verwondden hen en namen hen vervolgens als gijzelaars. Ze werden op blote voeten en gewond naar Gaza gesleept, waar ze bijna anderhalf jaar gevangen bleven.

Foto Ynet / IDF

Sinds haar terugkeer worstelt Karina met het verwerken van wat er is gebeurd. "Ik zie mezelf niet als een heldin," zei ze. "Ik kan nog steeds niet helemaal bevatten wat ik heb meegemaakt." In plaats daarvan ziet ze haar moeder en zus als de echte helden, en prijst ze hen voor hun onvermoeibare strijd om haar thuis te brengen.

Maar ze eert ook een andere groep heldinnen: “De 22 vrouwen uit mijn basis in Nahal Oz die op 7 oktober 2023 werden vermoord. Ze zijn niet alleen mijn persoonlijke helden, ze zouden helden moeten zijn voor heel Israël en de hele wereld.”

Karina's beste vriendin, Aviv Hajaj, was een van de doden bij de aanval . "Ze was een ongelooflijk persoon: nederig, aardig, met sterke waarden. Iedereen die haar ontmoette, voelde zich tot haar aangetrokken," zei Karina. "Ik praat nog steeds over haar in de tegenwoordige tijd. Er bestaat niet zoiets als over haar praten in het verleden. Ze is bij me tot het einde."

Ondanks het trauma blijft Karina toegewijd aan de strijd voor de gijzelaars en aan het bewaren van de eenheid waarvan zij gelooft dat die cruciaal is voor de kracht van Israël. "Ik denk dat hoop ons gaande houdt, het geloof dat alles uiteindelijk goed zal komen," zei ze. "Dat is wat je sterk maakt. Dat is wat je helpt te overleven."

Ze drong er bij de Israëli's op aan om vast te houden aan die eenheid: "Het is niet zomaar een cliché. Het is wat ons in staat stelt om alles te overwinnen en er sterker uit te komen. Het is zo belangrijk om dat te beschermen."

Karina's strijd is nog lang niet voorbij, maar ze blijft vastberaden. "Op dit moment heb ik niet echt dromen", gaf ze toe. "Ik wil gewoon langzaam weer normaal worden, iedereen thuis zien komen en op de een of andere manier beginnen te genezen van dit trauma waar we nog steeds elke dag doorheen gaan."