Eerlijk gezegd dacht ik op 2 november in een andere realiteit wakker te worden. Helaas mocht dat niet zo zijn. En mijn hersenen voorspelden de uitkomst, terwijl mijn hart op wat anders hoopte.
Onze jeugd heeft er genoeg van. Jarenlang hebben de Palestijnen op al onze pogingen om vrede te stichten, “nee” gezegd. Ook onze jeugd is hopeloos, net als bij de Palestijnen. Bij ons, net als bij hun, resulteert dat in extremisme. Daarom kon een randdebiel als Ben Gvir uit het niets 15 van de 120 zetels in ons parlement krijgen. “Praat niet met ze: schiet ze allemaal dood.” werd opeens een mainstream, nadat het jarenlang een taboe was.
Daarbovenop weigeren de Arabische partijen steevast deel te zijn in een regering. Dat deden ze per uitzondering in de laatste regering van Bennet/Lapid, maar dat was te mooi om waar te zijn, waardoor juist de Arabische partijen deze goede regering lieten vallen. Letterlijk en figuurlijk. Onderlinge ruzies, zowel als bij de Arabische partijen als bij de centrum-linkse partijen, voorkwamen een blok tegenover het rechts-religieuze blok van Netanyahu.
Laten we er geen doekjes om winden: Netanyahu was in principe klaar met de politiek. Hij wilde nog slechts een ding: van zijn proces afkomen. Toen hij snapte dat de enige manier om dat de bereiken is om zelf het recht in handen te nemen en desnoods wetten te veranderen – begreep hij dat zijn religieuze partners niet genoeg waren en nam de super-extremisten onder zijn hoede.
Dus waar zijn we nu? Nee, het is niet het einde van de wereld, noch het einde van onze staat. Wel kan het het einde betekenen van de democratie zoals wij het kennen en het einde van de rechtsstaat zoals wij het kennen. Dit wordt een regering van mensen die oorlog willen, maar niet hun eigen kinderen naar het leger sturen: dat mogen de stommelingen doen die tegen hen stemden.
Netanyahu gaat heel wat uitdagingen aan: economisch moet hij zien hoe hij het gaat redden: de meerderheid van zijn stemmers werken niet, betalen geen belasting, doen geen militaire dienst en leven op bijstand, die betaald wordt door de mensen die niet voor hem gestemd hebben. Een voorbeeld van dit debacle is de stad Jeruzalem, waar 68% van de inwoners niet werkt, geen belasting betaald en gratis woont. De stad Jeruzalem staat op de rand van faillissement.
Ook Netanyahu begrijpt dat het geld gewoon op is op deze manier en we gaan zien hoe hij dat oplost. De internationale gemeente heeft al aangegeven niet te staan trappelen om met deze religieus-extreem nationalistische regering in zee te gaan. Ben Gvir, die geen militaire dienst heeft gedaan, wil minister van nationale veiligheid worden. Zijn -eveneens knettergekke- partner Smotrich wil minister van justitie worden en het proces tegen Netanyahu annuleren. Daarbovenop willen leden van de Likud partij ons hooggerechtshof annuleren. Dus het wordt interessant.
Onze Verkiezingsdag is een vrije dag. Een groot gedeelte van de centrum-links stemmers gingen typisch niet stemmen, ze wilden lekker naar het strand en geloven meer in klagen dan stemmen.
Ik wacht af wanneer vrouwen achter in de bus moeten gaan zitten en de schoolreisjes naar de kolonisten, in plaats van naar Jeruzalem, gaan. Ik verwacht meer dienstweigeraars, daar er heel wat jongeren zijn die er genoeg van hebben dat religieuzen geen dienstplicht hebben, maar wel de lakens mogen uitdelen.
We zijn bijna 75 jaar oud en leren nog steeds hoe een democratie werkt. Ik weet niet of deze regering het vier jaar gaat uithouden, maar ik maak me meer zorgen over onze kinderen en kleinkinderen, die onder deze regering hier niet willen wonen.
Maar de grootste zorgen heeft Bibi, die zonder soldaten en belastingbetalers misschien wel partners heeft om te regeren, maar geen soldaten zal hebben om ons te beschermen en geen cent te makken zal hebben.
We gaan het meemaken!
