"Leuk is anders" - schrijft Simon Soesan na de grote Hezbollah raket aanvallen in Haifa

Foto Simon Soesan

Wij wonen in Haifa, op de Carmel-berg. Op die berg zijn verschillende heuvels, bijna elke heuvel is een wijk. Onze wijk, met 11 straten, heet Romema Hayeshena, oftewel oud-Romema.

Al meer dan een jaar worden er raketten op ons afgeschoten, hier in noord Israël.

Die raketten komen uit Libanon, wat in feite vreemd is, daar we met Libanon een internationaal erkende grens hebben en wij in feite geen mot hebben met de regering daar, noch met de burgers. Maar Libanon is ook de zetel van Hezbollah, oftewel de partij van God. De club beheerst meer dan 60% van de drugshandel in de hele wereld, maar heeft zich tot doel gesteld Israël te vernietigen en alle Joden in de wereld te vermoorden. De club wordt financieel gesteund door landen als Iran, Noord Korea, Rusland – in het kort: alle sympathieke klojo's.

Nadat het staakt-het-vuren met de Hamas op 7 oktober 2023 werd verbroken door de Hamas met een gruwelijke aanval op Israel – u kent de details, vermoed ik – besloot Hezbollah mee te doen en sindsdien hebben we dagelijkse bombardementen ook hier in het noorden van Israël.

Steden en dorpen langs de Libanese grens zijn zwaar verwoest: Metula, een dorpje dat half in Libanon zit en altijd honderden Libanezen werk gaf, is voor driekwart verwoest, Kiryat Shmona is half verwoest en de vele kibboetsiem en moshavim hebben zware schade aan de huizen en hun velden, verbrand zijn.

Zoals vermeld, dagelijks worden we gebombardeerd, maar ons luchtafweergeschut, inclusief de Iron Dome, houden heel wat raketten tegen en voorkomen heel wat schade en slachtoffers. Maar toch is het af en toe raak, want niets werkt hermetisch. Een week geleden viel een raket op een synagoge bij ons in de buurt, waar slechts een uur eerder nog een paar honderd mensen aan het bidden waren.

Leuk is het niet. Vrijdagavond wilden we de verjaardag van een van onze kleinkinderen vieren, maar moesten het eerste half uurtje met zijn allen naar de schuilkelder, iets wat helaas “normaal" is geworden hier en waarvan niemand opkijkt.

Foto Simon Soesan

Gisteren was het echt raak: een raket kwam door de luchtafweer heen en landde opeen flatgebouw op een heuvel tegenover ons: een ontzettende knal, alles trilde en het gebouw was de kleun: de bewoners kwamen met de schrik vrij – ze waren in de schuilkelder – het gebouw is onbewoonbaar geworden, bij de school tegenover het gebouw gingen alle ramen kapot (leerlingen waren in de schuilkelder) en vielen brokstukken op de geparkeerde wagens van de leerkrachten.

Wij zijn een sterk volk en zwichten niet onder deze terreur. Maar nogmaals: leuk is het niet. De politici zijn druk bezig met vredesvoorstellen en we hopen dat dit gauw voorbij is. Maar 15 maanden bombardementen (gisteren waren het 300 raketten) gaat je niet in de koude kleren zitten.

Vandaag is een andere kleinzoon jarig. Negen jaar oud is hij. Toen we hem vroegen wat hij voor zijn verjaardag wilde, zei hij: “alleen vrede, alsjeblieft opa, zorg dat het stopt.” Douchen en naar de wc gaan durft hij niet alleen, er moet iemand bij hem in de buurt blijven want hij is bang dat het luchtalarm af gaat.

Ik heb onze kleinkinderen niet verteld dat er in Nederland gedemonstreerd wordt om ons land te vernietigen en ons Joden te vermoorden. Ook vertel ik ze niet dat de burgemeester van Amsterdam, na het zien van video's waar Marokkaanse inwoners opgewonden praten over Jodenjacht en dan zichzelf filmen terwijl ze Joden in elkaar slaan, dat deze burgemeester beweerd dat men zomaar de Marokkaanse inwoners beschuldigd en dat de pogrom nooit heeft plaatsgevonden en het hele geval Israelische propaganda is.

Ik vertel ze niets meer over Nederland.

Niets.