Luitenant-kolonel (res.) Ilan Tamir, een voormalig gevechtspiloot bij de IAF en een El Al-piloot, "The Falcon Prince", over de moeilijkste strijd in zijn leven

Minuten voor de afscheidsvlucht in 2007 van Luitenant-kolonel (res.) Ilan Tamir. Foto IAF

Luitenant-kolonel (res.) Ilan Tamir, een voormalig gevechtspiloot bij de IAF en een El Al-piloot, kreeg twintig jaar geleden de diagnose multiple sclerose - sindsdien heeft hij niet meer gevlogen bij de IAF. Hij heeft zijn vrije tijd besteed aan het schrijven van een autobiografisch boek, waarin hij zijn persoonlijke verhaal vertelt, de verandering in zijn levenspad toelicht en vertelt over de inzichten die hij onderweg heeft opgedaan, aldus IAF.

Hij vloog met F-15's in Squadron 106 ("Spearhead") en Squadron 133 ("Knights of the Double Tail"), diende als instructeur op de vliegschool en als eerste officier op El Al. Op een mooie dag in de zomer van 2006 veranderde zijn leven echter toen bij hem multiple sclerose werd vastgesteld. Hij moest afscheid nemen van zijn helm en overall, maar ondanks de breuk geloofde hij in het vermogen om lichtpuntjes te vinden.

Luitenant-kolonel (res.) Ilan Tamir meldde zich in 1984 vrijwillig aan voor de pilotenopleiding van de luchtmacht. In de loop van 22 jaar verzamelde hij vlieguren en onvergetelijke herinneringen. "Tot de diagnose voelde ik me de koning van de wereld", geeft hij toe. "Ik had alles en er wachtten nog steeds dromen om de hoek. Plotseling belandde ik in een andere realiteit - en ik besefte dat alles op het punt stond te veranderen. Ik hoopte alleen dat de ziekte niet terminaal was."

Hij heeft altijd een onwrikbaar optimisme gehad, zelfs toen dat op de proef werd gesteld. "Als gevechtspiloot bij de Israëlische luchtmacht volgde mijn leven een duidelijk pad van prestatie en uitmuntendheid", begint hij in zijn boek "Prince of the Falcon", dat momenteel wordt gepubliceerd. "Nadat bij mij multiple sclerose was vastgesteld, werd ik geconfronteerd met een nieuwe en uitdagende realiteit. De overgang van een leven als actieve piloot die door de lucht zweefde naar het omgaan met een chronische, beperkende ziekte, dwong me om de zin van het leven en mijn perceptie van de realiteit opnieuw te onderzoeken."

"In het begin zag je de tekenen van de ziekte niet bij me," getuigt hij. "Er was een afstand tussen wie ik toen was en wat er van me verwacht werd. Ik vroeg me af: als het goed met me ging, waarom zou ik dan stoppen met vliegen? En wat gebeurt er over twintig jaar?" Een paar maanden later vloog Ilan voor het laatst bij de luchtmacht, als onderdeel van een afscheidsvlucht die ter ere van hem werd gehouden bij het squadron. "Hoe verrassend het ook mag klinken, ik was blij," herinnert hij zich. "Ik vond het jammer om afscheid te nemen van het 'Beige'-toestel, maar ik was blij met de laatste kans die ik kreeg, want ik wist niet of ik die überhaupt zou krijgen."

Luitenant-kolonel (res.) Ilan Tamir. Foto IAF

De techniek werd ook geïntegreerd in de manier waarop luitenant-kolonel (res.) Tamir omging met zijn nieuwe levensstijl. "De luchtmacht heeft mijn leven op veel manieren veranderd", beweert hij. "Ik voelde me vanaf het begin thuis en mijn persoonlijkheid kon zich beter aanpassen. Plotseling veranderde ook mijn manier van denken en observeren. Ik leerde uitdagingen te overwinnen, te leren van kritieke fouten, elke actie te onderzoeken om de essentie ervan te leren en, belangrijker nog, er lessen uit te trekken. De piloot in mij is nooit verdwenen."

"De ziekte is frustrerend", geeft hij toe. "Er zijn duidelijke beperkingen, zeker als je bedenkt dat er een breed spectrum aan patiënten met deze sclerose is. Ik heb me vaak afgevraagd hoe ik hier terecht ben gekomen, maar je kunt niet de vinger leggen op de duidelijke oorzaak van deze multiple sclerose of antwoorden vinden op alle vragen."

Jarenlang verdiepte hij zich niet in de uiteenlopende herinneringen aan zijn tijd bij de luchtmacht. Pas onlangs, toen hij druk bezig was met het schrijven van het boek, ging er iets in hem open. "Opeens merkte ik dat ik weer over die tijd droomde", zegt hij. "Wat ooit niet gebeurde, begon ineens weer terug te komen. Ik verlang naar de tijd dat alles 'normaal' leek, maar ik geef me er niet aan over. De luchtmacht is mijn tweede thuis en zo zal het in mijn hart blijven."

Luitenant-kolonel (res.) Tamir schreef het boek uit berusting en bescheidenheid. "Zelfs op het hoogtepunt van mijn diensttijd, toen ik me gelukkig voelde, vergat ik niet dat ik boven alles een mens ben," herinnerde hij zich. "Degene die me een belangrijke les in bescheidenheid leerde, was de commandant van Squadron 133 destijds, luitenant-kolonel Ram Koller, wijlen.

Als jonge piloot wilde ik risico's nemen tijdens de training en mezelf bewijzen. Hij nam me mee voor een gesprek en zei tegen me: 'Je bent een geweldige piloot, maar je gaat zo niet verder.' Met andere woorden, hij herinnerde me eraan dat we niet onsterfelijk zijn en dat we ons bescheiden moeten gedragen in vliegtuigen. Ik was een jongeman van in de twintig met een oorlogsmachine in zijn handen. Zes maanden later viel hij tijdens de uitvoering van zijn dienst, toen twee 'Bey'-vliegtuigen met elkaar in botsing kwamen tijdens de training. Majoor Ehud Falk, wijlen, kwam ook om het leven bij dit ongeluk. Ze hebben me deze allergrootste waarde nagelaten."

Als een patiënt koos luitenant-kolonel (res.) Tamir ervoor om de positieve kanten van de reis te zien. "In mijn jeugd had ik een zekere rigiditeit en de diagnose hielp me om me open te stellen", legt hij uit. "Tot dan toe was ik terughoudend en toonde ik geen emoties. Tijdens de laatste MRI die ik had, barstte ik plotseling in tranen uit en dat deerde me helemaal niet." Hij geeft toe dat hij zich vóór de ontdekking niet bewust was van de uitdagingen waarmee mensen met een beperking te maken hebben. "Ik respecteerde ze, maar het ging aan me voorbij. Sindsdien heb ik geleerd mijn verandering te accepteren en te durven leven. De innerlijke reis eindigt nooit."

"Dit boek is mijn missie. Het is belangrijk voor mij om zoveel mogelijk mensen te raken," besluit hij. "Ik heb het niet alleen over iemand die de diagnose multiple sclerose heeft gekregen zoals ik, maar over ieder van ons. Het leven stelt ons voor verschillende uitdagingen - en we moeten leren om het glas halfvol te zien. Ik heb mijn verhaal met volledige eerlijkheid en bescheidenheid verteld. Ik wil graag dat ze van mij optimisme leren - en dat meenemen.