N12News: de grimmige situatie van Israëlische restaurants in Europa zorgen voor boycots, bedreigingen en lege tafels

Leeg Israelisch restaurant in Londen. Foto screenshot

Vóór 7 oktober en de oorlog in Gaza zaten Israëlische restaurants die in grote steden openden tot de nok toe vol, waren Israëlische chefs het populairst en waren niet-Israëlische gasten meteen verkocht. Maar tegenwoordig glijdt de Israëlische keuken steeds minder makkelijk door de kelen van een flink aantal Europeanen, meldt N12News.

Sinds 7 oktober worden Israëlische restaurants over de hele wereld aangevallen. De anti-Israëlische bewegingen erkenden hun succes, het momentum en het feit dat een ambassade via voedsel effectief is. Daarom besloten ze een doelwit te markeren.

Demonstranten bestormden het restaurant van Eyal Shani in Australië. In Berlijn werd de opening van een ander restaurant van hem uitgesteld vanwege protesten. In Griekenland vernielden anti-Israël-demonstranten een Israëlisch restaurant met graffiti en verspreidden tientallen flyers.

Prism, het met een Michelinster bekroonde restaurant van Gal Ben-Moshe in Berlijn, is gesloten. Onder andere vanwege de situatie. Een grote restaurantketen in de Verenigde Staten heeft haar deuren gesloten en BDS heeft de beweging tot een overwinning uitgeroepen. En dit is zeker een gedeeltelijke lijst.

Simone Elharer is eigenaresse van Kitchen 151 in Brussel. Op weg naar haar restaurant komt ze vaak de anti-Israël-graffiti tegen die de stad vult.

Simone Alharrar, eigenaar van "Kitchen 151", Brussel. Foto N12News

"Ik kan hier geen Israëlische muziek plaatsen," zei Simona. "Mensen willen geen Israëlische wijn drinken." Voor Simona's restaurant begon de verandering al snel na 7 oktober. Ze vertelde: "Ik kreeg een telefoontje van de burgemeester. Hij zei dat er in het boek stond: 'Israëlisch restaurant.' Hij heeft de naam 'Israëlisch' verwijderd om mij te beschermen."

Deze poging mislukte. Een onbekende brak het restaurant binnen en vernielde het, medewerkers vertrokken omdat ze niet in een Israëlisch restaurant wilden werken, en zij waren niet de enigen die verdwenen. "Ze waren twaalf jaar vaste klanten en ik heb ze tot op de dag van vandaag niet meer gezien. Ik zag ze op Instagram met Palestijnse vlaggen.

Tegenwoordig is Kitchen 151 geen restaurant meer, maar een keuken voor privé-evenementen en een cateringservice. Simona kan haar klanten filteren en kiezen, en met hen kan ze blijven wie ze werkelijk is. "Mijn hele leven heb ik ervan gedroomd om naar Europa te gaan, succes te hebben, groot te worden, en ineens word je heel klein."

In Frankrijk zeggen ze dat je niet eet om te leven, maar leeft om te eten. Maar het blijkt dat er iets is dat zelfs de Fransen, althans sommigen van hen, weghoudt van restaurants met uitstekend eten: hun afkeer van Israël.

Hoe je het ook wendt of keert, Nom of Matan Zaken is een waanzinnig succesverhaal. Het Parijse restaurant van de Jeruzalemse Israëliër opende pas drie jaar geleden en binnen acht maanden, op 30-jarige leeftijd, kreeg hij zijn eerste Michelinster. Hij kreeg zijn eerste ster in 2024 en verlengde die in 2025 – midden in de oorlog.

De grimmige realiteit van Israëlische restaurants in Europa. Foto N12News

We vroegen Matan Zaken of hij zich zorgen maakte dat de oorlog hem in deze kwestie in de weg zou zitten. "Als ik mezelf was geweest, had ik mijn Israëli-zijn misschien te veel verspreid en ik was niet voorzichtig geweest, dat had kunnen gebeuren. Ik ben chef-kok, ik kook, ik doe niet aan politiek, want dat zou een grote impact kunnen hebben," legde Matan uit.

Deze Michelinster bewijst dat het ondanks alles mogelijk is, maar in de zoete smaak van succes zit ook een bittere smaak. Alstublieft. Want Matan begreep, net als anderen, dat hij in de nieuwe vergelijking die ontstond, moest kiezen: een Israëlische chef-kok worden of een succesvolle internationale chef-kok.

"Wat het meest pijn doet, is hier zijn en op de een of andere manier beseffen dat je je moet verstoppen als je wilt overleven," zei Matan pijnlijk. "Er waren situaties waarin mensen midden in een dienst werd gevraagd naar de afkomst van de chef. Wat moet ik dan antwoorden?"

Matan verhuisde op jonge leeftijd naar Frankrijk en keerde uit vrije wil terug naar Israël om zich aan te melden als vrijwilliger bij het leger. Hij zou zich vandaag de dag graag veel actiever inzetten voor Israël op sociale media.

Hij vervolgde: "Ik plaatste onlangs op Instagram dat ik aan het eten was bij een vriend, Tamir Nachmias, die hier in Parijs een soort Israëlische shoarmazaak had geopend. Ik kreeg hatelijke reacties, alleen maar omdat ik aan het eten was bij een restaurant dat eigendom was van Israëliërs."

In elk gesprek met de restauranthouders kwam het ter sprake: het dilemma tussen het zijn van een demonstratieve, publieke Israëliër en het reële risico dat de instelling die ze met beide handen hadden opgebouwd, het restaurant waar ze tijd en geld in hadden gestoken, zou instorten.

Ran Shmueli is geen onbekende in de branche. Hij is een gedecoreerde en ervaren chef-kok die tijdens het hoogtepunt van de oorlog Claro London opende in een van de belangrijkste straten van de stad. Deze locatie, ongeacht het restaurant, werd vooral populair toen duizenden anti-Israëli's op zaterdag de straat op gingen om te protesteren tegen Israël.

"We hebben geen Israëlische vlag bij de ingang," getuigde Ran. "Er zijn hier en daar zelfs goede recensies over het restaurant, dus sommigen schreven: 'Het restaurant is uitstekend, houd er rekening mee dat dit een Israëlisch restaurant is.'" Ran zei over de demonstraties:

"Het was onaangenaam om elke twee weken een demonstratie van honderdduizend mensen te zien marcheren 'om Palestina te bevrijden'. Ik kom hier elke ochtend en zeg dankjewel, want we hebben enorme ramen en enorm glas. Het is leuk om er een paar stenen naar te gooien en het verhaal af te ronden."

Op een paar minuten lopen van Ran Shmueli's Clara ligt Eran Tibi's restaurant Kafra. De verandering die 7 oktober en de oorlog teweegbrachten, is al merkbaar voordat je het restaurant binnenstapt. Vóór de oorlog schaamde Eran's Kafra zich niet voor zijn Israëlisch-zijn; integendeel, het vierde het, met Hebreeuwse letters en Tel Aviv in fel neon. Maar tegenwoordig moet het het doen met alleen Engelse letters.

Eran Tibi, "Verzoening", Londen. Foto N12News

"Ik sta hier buiten met een sigaret en ik hoor mensen zeggen: 'Dit is het Israëlische restaurant, laten we gaan, ik wil niet naar binnen.' Als je dat hoort, breekt je hart," zei Eran. Hij legde de beslissing om de Hebreeuwse inscriptie te verwijderen uit: "Er waren hier mensen die tussendoor demonstraties hielden. Het begon met geschreeuw, beledigingen, gevloek en bedreigingen en ging verder met spugen, graffiti, gooien met afval en 30 telefoontjes per dag."

Eran vertelde wat de eigenaar van het gebouw hem had verteld: "Soho Estates is een Joods bedrijf. Mij werd verteld: 'Waarom steek je ogen uit? Doe niet zo raar, wees slim, speel in op hun domheid. Haal het bord weg, laat de boetedoening binnen, blijf je Sarit Hadad erin stoppen. Wie er ook binnenkomt, je zult hem met je liefde doden.'"

Als we de gevangenis binnenkomen, beseffen we hoezeer de situatie is veranderd sinds de laatste keer dat we erover schreven, vóór de oorlog. "Ik heb een paar echt moeilijke gevallen gehad", getuigde Eran. "Medewerkers verlieten me vanwege de situatie, sommigen vanwege politieke opvattingen en anderen vanuit een veiligheidsperspectief, omdat ze ons bijna dagelijks belden om ons leven te bedreigen."

Erans restaurants zijn opgenomen in de dubieuze BDS-lijst, bedrijven die geboycot zouden moeten worden. Eran sprak over de gevolgen van de moeilijke situatie: "Mijn uitgaven zijn waanzinnig omdat ik particuliere beveiliging heb ingehuurd, ik heb niet genoeg inkomsten omdat ze me boycotten."

Vóór de oorlog leek de grote bloei van de Israëlische keuken echt voorbij. Nu lijkt het erop dat de kans om de Israëlische keuken een populaire internationale keuken te laten worden, net als de Japanse, Peruaanse en Mexicaanse keuken, gemist is. Maar Israëlische restauranthouders geven niet op en zullen ons Israëlische verhaal blijven vertellen aan gasten van over de hele wereld.