N12News: Eli Sharabi en Alon Ohel herinneren zich hoe ze elkaar hielpen de gevangenschap in Gaza te overleven 'Wij kozen voor het leven'

Alon Ohel (links) en Eli Sharabi (rechts) vertellen over hun tijd in Hamas-gevangenschap, in een interview dat werd uitgezonden op 4 december 2025. Foto N12News

Een jaar en twee maanden lang was Eli Sharabi als een vader voor Alon Ohel, een Hamas-gevangene. Eli omhelsde Alon, en zag zijn dochters. Maar pas als je ze samen ziet zitten, ontvouwt zich het echte verhaal: de twinkeling in hun ogen, de gemeenschappelijke taal en de getuigenissen van de momenten waarop ze elkaars leven redden van de terroristen. "Waar hebben we dit allemaal voor overleefd, als we hier terugkomen en gebroken zijn?" vraagt ​​Alon zich af. "We leven nog. We hebben een tweede kans gekregen," zegt Eli, melt N12News.

De situatie waar Eli Sharabi en Alon Ohel twee jaar van droomden, maar ook wisten dat de kans bestond dat het nooit zou gebeuren, is nu werkelijkheid geworden. Twee mensen die meer dan eens seconden van de dood verwijderd waren, die temperaturen onder het vriespunt bereikten en zagen hoe ze binnen een paar dagen van honger konden sterven in de tunnels. Nu zijn ze hier, naast elkaar alsof ze gevangen zitten, maar vrijer dan ooit. "We hebben geluk, kijk eens wat het is. We leven," zegt Eli. "Een droom die uitkomt," beaamt Alon. "Dit is de overwinning, toch? Dit is onze overwinning."

"Er zijn mensen die daar niet levend vandaan zijn gekomen. Wij leven nog. We hebben een tweede kans gekregen. We zijn vandaag de dag vrije mensen," voegt Sharabi eraan toe. "Je stort constant in. Het is zoals Eli altijd tegen me zei: instorten is oké. Het is goed om je hart te luchten, om te huilen, maar je verliest nooit de hoop," zegt Ahel. "Waar hebben we dit allemaal voor overleefd? Als we hier terugkomen en gebroken zijn," verduidelijkt hij. "We waren daar sterk, en we zijn nu sterk. Wat er ook gebeurt."

De keuze in het leven

"We kozen ervoor om te leven, we kozen voor het leven," voegt Alon eraan toe in een gesprek met Eli. "We zullen dit leven als een gek leven." Eli antwoordt enthousiast: "Je begrijpt niet hoezeer dit me raakt. Dit is niet de Alon die ik op 27 november ontmoette. Ik ben zo trots op je, je bent geweldig." Hij legt uit: "Je weet nooit hoe ze dingen opvatten, en hoe diep het doordringt, en nu zie je hoe het voor hem voelde.

"Als ik op de dag van de bevrijding hoor over mijn vrouw, over mijn dochters, twee dagen daarvoor over mijn broer Yossi, dan valt alles op zijn plaats," legt Eli uit. "Oké, de hamer valt vijf kilo op je hoofd, maar je bent klaar voor die hamer." Ze waren daar met z'n vieren een jaar en twee maanden samen. Alon en Eli, Elia Cohen en Or Levi. Maar vanaf het eerste moment gebeurde er iets, een connectie die niet met woorden te beschrijven is. Eli keek naar Alon en zag zijn dochters, en Alon keek naar Eli en zag zijn vader."

Eli Sharabi werd op 7 oktober 2023 gevangengenomen door Hamas-terroristen, terwijl zijn vrouw Lianne en hun twee dochters, Noiya en Yahel, werden vermoord. Foto familie

"Allereerst zie je dat hij fantastisch werk heeft geleverd," zegt Eli over Alon, die na zijn vrijlating nog steeds gevangen zat. "En ik kan me echt niet voorstellen dat ik alleen ben. We hebben erover gesproken, met deze hele groep van vier gijzelaars, en het is een uitdaging, en ik zei nog steeds altijd tegen mezelf: gelukkig ben ik niet alleen," verduidelijkt hij. "En dit is Shalon, na ongeveer zeven maanden, alleen overleven, dag in dag uit. Het is alleen, het is alleen met terroristen.

"Het is geen moed, het zijn waarden"

Eli en Alon keren terug naar een van de moeilijkste momenten in hun gevangenschap, toen Alon de terroristen aanviel en eiste dat ze alle gevangenen te eten gaven. "Op de moeilijkste momenten kun je de muren opeten van de honger. We rapen elke kruimel van het tapijt. En hij gaat voor de terrorist staan ​​en zegt hem dat hij weigert hem te eten te geven als hij het niet aan iedereen geeft," zegt Eli. "Ze spelen met ons, ze spelen de hele tijd met ons," zegt Alon. "Verdeel en heers de hele tijd. Of het nu met matrassen, kussens, dekens is, de hele tijd."

En je staat voor hem.

"Natuurlijk, wat? Wat is dat voor een vraag?", zegt Alon. "Maar het gaat niet om moed, het gaat om waarden," verduidelijkt Eli. "Hij praat en vertelt over die waarden, ik hoor het in het gesprek met hem, vanaf de eerste minuut. Alles wat hij weet is goed zijn en goed doen, en rekening houden met anderen, en dat anderen goed zullen zijn voordat het goed voor hem zal zijn."

"Ik hield vooral zijn hand vast, om te zien dat het echt was." Eli Valon in N12News interview

Eli, wat heb je van Alon meegekregen?

"Deze waarden, de waarden waar ik me zo mee kon identificeren. Hij gaf me betekenis." Eli legt uit: "Op 7 oktober laat ik twee dochters achter, en daar vind ik betekenis als vader. Toen ik zag dat hij in staat was om voedsel op te geven voor rust, zei ik allereerst: 'Daar herken ik me in', maar er is hier iemand die wakker geschud moet worden, want hij moet terug naar zijn ouders. Hij heeft dat ook al een paar keer bij mij gedaan. De zaak waarin ik in elkaar geslagen word, als er iemand is die deze terrorist waarschijnlijk heeft gestopt, dan is het Alon wel."

"Ik zoek nooit genade, maar in gevangenschap bestaat zo'n wet niet," legt Alon uit. "Daar smeek je om alles. Wat dan ook."

En als je me verslaat, ben je dan bang dat ze helemaal doorzetten?

"Je weet niet waar het einde is. Je hebt geen idee."

Dus hoe overtuig je hem om te stoppen?

"Smeek," zegt Alon. "Gelukkig voor ons, het is maar goed dat hij er niet mee doorging. En ga er dan maar mee aan de slag, want uiteindelijk hoort hij jullie eten te brengen," voegt hij eraan toe. "Een minuut na de mishandeling, een dag later brengt hij ons eten en zeggen we dankjewel," zegt Eli.

Terug naar de tunnels

Toen we even stopten met filmen, waren Eli en Alon plotseling alleen – en het was alsof ze terug waren gekeerd naar de tunnels. "Was de spits de hele tijd bij je?" vraagt ​​Eli aan Alon. "Tuurlijk. Hij was in de rondte, maar hij was glad," antwoordt Alon. "Later, toen de oorlog voortduurde, was hij er de hele tijd bij," vervolgde hij. "Een paar keer bracht hij me zelfs eten, zelfs één keer deodorant, en toen nam het blikje het bijna van me af." Eli vroeg: "En die oranje bleef zich goed gedragen?"

Alon antwoordde: "Die oranje was niet bij me. Die oranje is weggegaan. Hij was er niet, hij was ergens anders." Ze praten over de terroristen, elk van hen heeft de bijnaam die ze hem gaven, en ze herinneren zich alles. De namen, de gezichtsuitdrukkingen, en ook de heiligheid van de dood en de haat jegens ons. Een haat die hen elk moment in de tunnels zou kunnen doden.

"Er waren heel moeilijke momenten toen honderden mensen daar juichten. Voor alles, voor elke gedode soldaat," vertellen ze samen. "Elke ochtend tellen ze de martelaren. Ze krijgen een telefoontje en tellen de martelaren. Tientallen, honderden, en één soldaat raakte gewond, en ze zijn in de hemel, alsof ze nu de hele wereld hebben veroverd," voegt Eli eraan toe. "Ze hebben geen waarde voor het leven, ze heiligen de dood," zegt Alon.

"Op 10 september, toen we van de tweede tunnel naar de eerste tunnel liepen, vroeg 'Gabi' ons waarom wij van de dood houden en jullie Joden van het leven? Ga hem nu maar antwoorden," zegt Eli. "Hij had wenkbrauwen die aan elkaar vastzaten, dus noemden we hem Gabi. We moesten er codes voor bedenken, zodat we erover konden praten zonder dat ze het merkten," legt hij uit.

Hamas-strijders omsingelen (LR) Ohad Ben Ami, Eli Sharabi en Or Levy op een podium voordat ze hen overdragen aan een team van het Rode Kruis in Deir el-Balah, centraal Gaza, op 8 februari 2025. Foto AFP

"Je vertelt 24/7 alles, echt alles. Je praat over alles," vertelt Eli. "Ik kende alle geboortedata van Alons familie, hun hobby's, je voelt je echt onderdeel van de familie." Na Eli's vrijlating bracht Hamas een vid.eo van Alon uit gevangenschap uit. "Ik zie hem en ik zeg: 'Hij houdt het vol.' Ik wist dat hij capabel was," herinnert Eli zich. "Het enige wat me shockeert, omdat ik zie dat hij er steeds beter uitziet dan hij was, is dat hij nog steeds blank is." Alon vraagt ​​met een glimlach: En nu? Eli antwoordt: "Hemel en aarde. Nu is hij een schurk."

Plannen voor de toekomst: "Het gaat zeker gebeuren"

"Ik ben boos op hem om één ding, omdat hij me niet echt duidelijk heeft gemaakt hoe getalenteerd hij was in het pianospelen," zegt Eli. "Ik kom er pas achter in de video's die Idit me daarna stuurt. Hij speelde zelf de hele tijd en zong voor ons. Maar het gepraat over dat hij kon spelen, kwam neer op het feit dat hij inderdaad recitals gaf, maar dat dat het was."

Hoe was de eerste ontmoeting met Eli buiten?

"Gek. We hebben twee, drie minuten gehuild, en toen gingen we verder," antwoordt Alon. "Ik heb vooral zijn hand vastgehouden, om te zien dat het echt was," voegt Eli eraan toe. "Hierop hebben we gewacht."

In gevangenschap waren Eli en Alon van plan om na hun vrijlating veel samen te doen. Een daarvan was om samen te duiken op allerlei plekken over de hele wereld. "Duiken zal er zeker van komen," zegt Eli vandaag. "Ik heb al in Thailand gedoken, en bij elke ademhaling waren mijn dochter, die twee maanden voor deze gebeurtenis een duikcursus had afgerond, en Alon bij elke ademhaling onder water."

De plannen van de twee zijn al behoorlijk gedetailleerd. "We plannen, bedenken waar we zullen slapen en waar, hoeveel duiken we per dag zullen maken," legt Eli uit. "Wat we zullen eten, waar we zullen zitten. Het draait allemaal om de details." Deze band, geboren in de diepten van de hel, is een band die eeuwig zal duren. Ze praten bijna elke dag, overleggen met elkaar en plannen nu al de duik op Koh Phangan.