N12News: ex-gijzelaar Segev Kalfon, die zich elk detail van de hel herinnert, in een eerste en ontroerend interview

Segev Kalfon. Foto N12News

We vergezelden gevangenschapsoverlevende Segev Kalfon van het ziekenhuis, waar hij na zijn vrijlating aankwam, naar zijn huis in Dimona, voor het eerst in meer dan twee jaar, zo begoin het interview van N12News.

Onderweg slaagde Segev erin een van zijn dromen uit gevangenschap te vervullen: voor een koelkast vol drankjes in de supermarkt staan ​​en één product uitkiezen. "Plotseling overvalt me ​​al dit goede, en ik kan het niet verteren," zegt hij. Nu, in zijn eerste interview met Weekend News, vertelt hij tot in het diepst van zijn ziel wat hij in gevangenschap heeft meegemaakt: de verschrikkelijke honger, de ondraaglijke omstandigheden en de mishandelingen die sporen op zijn lichaam hebben achtergelaten: "De terroristen zouden zeggen dat het door Ben Gvir kwam

Segev Kalfon vervult een droom: koopt een product in de supermarkt uit een koelkast vol drankjes. Foto N12News

Segev werd ontvoerd van de Nova-groep. "Ik zie een spoor van mensen, honderden mensen rennen in de omgeving," zegt hij. "We wilden niet rennen voor de lol, ze renden richting Gaza.

Wij renden naar de overkant. We hoorden de schoten dichterbij komen en steeds dichterbij komen. Op een gegeven moment kwam ik bij een boom, zo schaduwrijk, ik had lucht nodig. Toen werd een tak naast me plotseling geraakt door een kogel. De tak ontplofte letterlijk voor mijn ogen. Hij zat precies ter hoogte van mijn hoofd. Zo'n 10 centimeter, en hij zat in mijn hoofd."

We rennen door het veld, ik weet niet waar ik heen ren, ik ren gewoon weg van de kogels. De kogels beginnen in mijn oren te fluiten. Toen ik net bij de weg was, en terwijl ik de weg overstak, keek ik naar rechts en zag ik tientallen busjes met terroristen op me afkomen."

"Er kwamen een heleboel busjes aan, er waren letterlijk zo'n 100 terroristen," zegt Segev. "Ze bombardeerden me met rake klappen. Ze braken twee van mijn tanden met de kolf van mijn geweer en mijn bokshandschoenen . En de burgers die erbij waren, burgers uit Gaza, gaven me... En ik voel het niet meer. Ze tilden me op, duwden me midden in het busje. We schieten kogels in het busje, wachtend op mijn dood. Ik weet dat ik elk moment doodga. Op die momenten heb ik mijn leven beëindigd. Ik weet nu dat als ze me niet op de weg doden, ze me in Gaza zullen doden. Ik weet zeker dat ik dood ben."

Op dat moment slepen de terroristen Segev een gebouw in Gaza binnen. "Ik weet zeker dat ik de enige in Gaza ben," zegt hij. "Dan blazen ze me daar in dit gebouw op. Op een gegeven moment voel ik de klappen niet meer, ik schreeuw niet meer, niets. En ik begrijp dat ze me op deze manier vermoorden, dat is het, nu ben ik op weg naar de dood. En dan op een gegeven moment houdt het op, omdat ze zagen dat ik in een toestand verkeerde waarin ik binnen een seconde bewusteloos kon raken. Ik reageer niet meer, ik buig niet, ik beweeg niet. Ik word gewoon geslagen en ik voel de pijn ook niet."

Ik hoor een Japans mes opengaan en dan drukt hij het heel hard op mijn keel. Hij vraagt ​​me: 'Hoe heet je?', en ik zeg hem, met de stemmen die ik nog heb: 'Segev.' En als ik hem 'Segev' zeg, beginnen ze me weer in elkaar te slaan. Dan vraagt ​​hij het me opnieuw, en ik zeg het hem, en dan slaat hij me weer in elkaar. Later begreep ik waarom het gebeurde, Segef is een plafond in het Arabisch. Blijkbaar kon hij, toen ik hem 'Segev' vertelde, de naam niet verstaan, of dacht hij dat ik erover twijfelde, ik weet het niet.

"Dan hoor ik 'Yosef'. En ik besef dat er iemand anders bij me is. Dan vraagt ​​hij opnieuw: 'Hoe heet je?' En dan hoor ik 'Maxim'. En dan besef ik dat er Yosef (Haim Ohana) en Maxim ( Harkin ) bij me zijn. Ik ben niet alleen." Vanuit hier zal Segev de komende maanden in een appartement in centraal Gaza doorbrengen , onder moeilijke omstandigheden.

Segev komt thuis uit Dimona. Foto N12News

"Op een keer vroeg ik hem (de ontvoerder) om te plassen, en de badkamer was letterlijk aan de overkant van de straat," herinnerde Segev zich. "En de weg naar de badkamer werd een nachtmerrie. Vanaf 3 meter, tien seconden om bij de badkamer te komen, kostte het me een uur. Met een ezelszweep, zo'n rubberen zweep, sloeg hij me met de zweep. Dan val ik en pakt hij me bij mijn haar op, slaat me weer met al zijn kracht. En ik zei tegen mezelf: zelfs als ik een badkamer heb, vraag ik niet om naar de badkamer te gaan, want deze weg naar de badkamer blaast me op. Ik wilde geen badkamer meer, ik zei: ik plas wel in mijn broek en ga niet naar de badkamer. En zo ging het ook."

Segev sprak ook over de opzettelijke en wrede uithongering die de drie van hen ondergingen. "Ze lieten ons verhongeren," zei hij. "Ik zag wat ze aten: een kom kaas, een kom bonen, een pakje van zoiets , een saj , saj is als een dunne pita. En ze naaiden. We kregen één saj . En de honger begon ons lichaam te vreten. 's Ochtends komt hij, brengt ons een tomaat, dat is ontbijt. Hij snijdt hem in vieren, eet er één en geeft ons de andere drie."

Op een dag, acht maanden nadat ze waren ontvoerd, klonken de bombardementen ongewoon. "Die dag was de redding van de drie en Noa Argamani," beschrijft hij. "Het was pal onder ons huis. In dezelfde buurt als waar wij woonden. Vijf huizen naast ons. Raketten vielen als regen uit de lucht, en de bommen en het leger naderden, we hadden het gevoel dat we binnen een seconde zouden sterven, en toen vertelden ze ons dat ze ons de tunnel in zouden brengen. En ik voelde dat ik, als ik tot nu toe bang was geweest om de tunnel in te gaan, het plotseling wilde, want vier dagen eerder was er weer een seconde verstreken."

Segev, Yosef en Maxim arriveerden bij de tunnel en voegden zich bij Bar Kuperstein , Ohad Ben Ami en Elkana Bohbot. "Daar begon het misbruik, ik zou zelfs zeggen de marteling," zegt Segev. "De zweepslagen, het slaan met alle macht, het omdoen van ringen om sporen achter te laten. Ik had bloed in mijn nek, op mijn rug, ze zeiden dat het door Ben Gvir kwam. Wat Ben Gvir ook tevoorschijn haalde, ze lieten het op ons los. Hij sloeg en zei: "Dit komt door Ben Gvir."

Segev Kalfon met zijn grootvader, na aankomst in zijn huis in Dimona. Foto N12News

Segev herinnerde zich ook een incident dat Ohad Ben Ami vertelde na zijn vrijlating. "Op een dag zag ik een nerveuze nieuweling Al-Jazeera openen en zeggen: 'Zien jullie dit? Jullie leger heeft drie van onze burgers gedood, en wij binnen Hamas hebben besloten om drie gevangenen te doden. Kies wie van jullie geëxecuteerd gaat worden.'"

Segev voegde eraan toe: "Hij pakte de koppeling, trok eraan en wees naar ons. We zijn bang, verstijfd, weten niet wat we moeten doen. Ik zie de bal al loskomen. Toen zei hij: nou, ik zie dat jullie nu geen keuze maken. Ze lieten ons met z'n drieën tegen z'n drieën zitten, keken elkaar recht in de ogen. Je begrijpt, drie van ons blijven hier niet levend, we gaan niet levend weg. We kwamen hier met z'n zessen aan, maar drie kwamen eruit."

"Dan speelt hij met ons, hij zegt: nou, de rechterkant is de gewonde, de linkerkant is degene die hij executeert, en dan zegt hij: jij, kom hier, jij, kom hier, nee, eigenlijk, jij, kom hier. Hij speelt met ons, alsof hij je de ene keer het gevoel geeft dat jij de gewonde bent, de andere keer het gevoel geeft dat je dood bent. Hij heeft deze show zes uur lang voor ons opgevoerd."

"Op een gegeven moment had ik mezelf al voorgehouden dat ik mezelf moest opofferen voor het land om een ​​einde te maken aan dit fenomeen genaamd Hamas," vertelde Segev. "Ik wilde dat de oorlog zou voortduren, dat er een einde aan zou komen. Zelfs als het me mijn leven zou kosten. Zulk kwaad moet vernietigd worden. Zelfs als ik mijn leven zou geven. En toen kwam er plotseling een andere periode. Een periode waarin er gesprekken zijn, waarin er plotseling licht aan het einde van de tunnel is en er hoop is, en dan verander je van gedachten. Je zegt: nee, ik wil naar huis, ze wachten thuis op me, ik heb een familie."

Na een bepaalde periode werd Ohad Ben Ami vrijgelaten en de daaropvolgende acht maanden bleven ze samen in de tunnel: Segev, Maxim, Bar, Elkana en Yosef. Half augustus werden ze gescheiden, elk in een andere tunnel, en dienden als menselijk schild voor de hoge Hamas-figuren, degenen die nog in leven waren.

"Ze zetten me in de tunnel met de Hadj , de bataljonscommandant," zegt Segev. "En ik weet dat het Israëlische leger op het punt staat Gaza binnen te vallen, want een keer, toen ik eten kwam halen, keek ik op tv en zag ik alleen een artikel in het Hebreeuws met een beeld van heel Gaza. Het was in feite Netanyahu's schets van wat hij wil doen. Het heette "Gideons strijdwagens II" en eronder stond in Stripe : Militaire inschatting dat dit alles een jaar zal duren. Op die momenten zag ik al een zwart scherm voor mijn ogen: ik ga het komende jaar hier onmogelijk overleven. Ik ben alleen, ik word elke dag gek."

Segev zegt dat hij in deze tunnel al een ontsnappingsplan had bedacht. "Ik had hun wapens tot mijn beschikking," zegt hij, "ze geloofden gewoon niet dat je die zet zou doen. Ik kon letterlijk in één sprong de koppeling pakken, iedereen in de tunnel doden, niemand buiten zou het horen, en ontsnappen. Ik had er al over nagedacht, ik nam een ​​zak, haalde er alle meel uit. Ik wilde een Davidster maken en er 'gevangene' of 'ontvoerder' op schrijven, en dat was mijn ontsnappingsplan. Ik was er bijna klaar mee. Als er geen deal was gesloten, had ik het waarschijnlijk gedaan."

De dag voor de vrijlating vond er een incident plaats dat Hamas-terroristen uitbuitten voor verder psychologisch misbruik, zelfs een minuut voor de vrijlating. "Toen hij (de ontvoerder) bij iedereen de schoenmaten opnam, vroeg hij elk van hen om hun telefoonnummer (van hun ouders)", zegt Segev. "Toen hij bij me kwam, sprong Rom op en zei dat de schoen of de joggingbroek die hij droeg hem niet goed stond. Het leidde hem af en toen noteerde hij mijn telefoonnummer niet. Hij was het vergeten."

Toen ze vertrokken, hadden ze eigenlijk het telefoonnummer van mijn ouders niet, dus wat hebben ze (de terroristen) me dan verteld? Ze zeiden: 'Kijk, nu gaat iedereen die aan de telefoon heeft gepraat naar huis, maar jij, omdat je niet aan de telefoon hebt gepraat, loopt nu de kans dat je teruggaat naar de tunnel.' Ik sta al voor het Rode Kruis. Ik kan het niet geloven. Alsof dit het meest nabije moment is dat ik ooit heb meegemaakt, de sterkste vooruitgang die ik ooit heb geboekt, en nu willen jullie me ineens weer terug in de tunnel zetten? En uiteindelijk, uiteindelijk ben ik vertrokken.'

Segev concludeerde: "Na mijn vrijlating had ik het gevoel dat ik het leven had verslagen, en dat wie kan mij nu nog controleren? Ik heb het ergste meegemaakt wat een mens kan meemaken, ik zat op de laagste plek die een mens kan zijn: de dood. Hij was mijn beste vriend, en nu ben ik in goede handen, ik keer terug naar het leven."