N12News: Kolonel Assaf Hammi sneuvelde op 7 oktober 2023 waarna zijn lichaam door Hamas terroristen naar Gaza weerd gebracht

Kolonel Assaf Hammi, commandant van de brigade van Zuid-Gaza op 7 oktober 2023. Foto IDF

Een van de op 7 oktober 2023 ontvoerden nadat hij sneuvelde, is luitenant-kolonel Assaf Hammi, commandant van de Zuid-Gaza Brigade, die vocht tegen terroristen die de gemeenschappen infiltreerden, schrijft N12News.

Clara Hammi, de moeder van kolonel Assaf Hammi, wiens lichaam nog steeds wordt vastgehouden door Hamas, zegt in een interview met N12: "Volgende week vieren we Rosj Hasjana. Twee jaar geleden, op Rosj Hasjana, voorafgaand aan 7 oktober, bleef Assaf op de basis. Stafchef Herzi Halevi arriveerde op de basis en zou met hen meevieren. Assaf zei: Nee, ik blijf. Mijn soldaten staan ​​in posities en buitenposten en ik ben bij hen. Toen ze hem op 7 oktober kwamen wekken, troffen ze hem zittend op een stoel aan, met schoenen aan, gekleed. Dat was mijn zoon. Ik zei altijd tegen hem: Ben je echt? Je rust niet en slaapt niet. Hij glimlachte en zei: Mam, het gaat goed met me."

"Mijn zoon bleef maar waarschuwen, maar de hogere commandanten besteedden geen aandacht aan die waarschuwingen. Assaf zei dan: 'Je kunt niet op je lauweren rusten', en de hogere commandanten zeiden dan tegen hem: 'Je ziet duisternis.' Wij kregen duisternis. Het hele land kreeg duisternis.

Mijn zoon zag altijd het goede, dus om hem te vertellen: Zie je duisternis?! Hij was bij alle operaties en oorlogen betrokken, en juist in deze rol, die een achterhoederol was, geloofde ik niet dat hem iets zou overkomen. Hij zorgde voor de inwoners van de enclave Gaza, hij vertelde hun waar het het beste was om snelweg 232 te asfalteren, zodat deze ver genoeg van het hek verwijderd zou zijn.

Kolonel Hammi met zijn vrouw en kinderen voor 7 oktober 2023. Foto via familie

"Hoewel ik denk dat ik mijn zoon goed kende, besef ik dat ik zo weinig wist. Iedereen zegt wat een held hij was. Onze zoon Asaf had een geweldige ziel, hij zag altijd anderen vóór zich. Hij was tevreden met weinig, hij was niet geïnteresseerd in status of rang. Hij raakte mensen altijd."

Met het verstrijken van de tijd wordt de pijn alleen maar groter. Nu we het nieuwe jaar naderen, willen we als Asafs ouders het volk van Israël een beetje rust en vrede toewensen, ook al brandt het vuur in ons. Asaf is er nog niet, een van de 48 ontvoerden. Ik hoop dat alle ontvoerden naar huis terugkeren. Dat is het minimum. Dat onze soldaten voor zichzelf zorgen en gezond zijn.

De eenheid tussen ons moet echt zijn. Vandaag de dag zijn we een diep verdeelde samenleving, en zelfs 7 oktober heeft ons niet samengebracht. Verdeeldheid zal ons niet de gijzelaars opleveren en zal iedereen niet dichter bij elkaar brengen. Haat zal ons blijven verscheuren, en we roepen op tot eenheid en luisteren. Als we niet in staat zijn om te luisteren, zal het niet helpen. Mijn zoon Assaf had het vermogen om te luisteren en echt te handelen. Hij sprak minder en deed veel.

Op 7 oktober ging onze 6-jarige kleinzoon Alon met zijn vader naar de basis om feest te vieren. Hij had er zo lang op moeten wachten om bij zijn vader te zijn. Assaf bracht normaal gesproken zijn gezin niet mee naar de basis. Assaf zou op Jom Kipoer naar huis gaan, maar hij ging niet omdat er een waarschuwing was. Om 6:29 uur 's ochtends, toen Assaf vertrok, vroeg hij een van de officieren die in de buurt was om op Alon te letten en nam hem mee naar de militaire basis. De educatiemedewerker ging toevallig naar binnen, deed de deur dicht en bleef bij de kleine Alon. Later besefte ik dat ze daar al uren zaten zonder eten of drinken.

Asaf leefde elke dag in het leger. Hij bevroor niet van de gist en zei altijd: 'We moeten klaar zijn.' Hij nam geen moment rust. Op vrijdagavond, als er ook maar een klein incidentje was op het hek, liet hij het eten staan ​​en reed terug naar de basis. Niet omdat hij de soldaten niet vertrouwde, maar omdat hij er deel van wilde uitmaken, bij hen wilde zijn. Dat was Asaf.

"In Alons ogen is zijn vader een held. Dit is Assafs oudste dochter, die haar bat mitswa zonder haar vader vierde. Twee jaar zijn verstreken en Assaf is er nog steeds niet, we kunnen het niet geloven. Ik hoopte dat Assaf terug zou komen naar Israël, zodat we vóór de feestdag een herdenkingsdienst konden houden."