Offensief in Gaza-Stad verdeelt Israëlische militaire leiding, schrijft Ron Ben Yishai

IDF-stafchef luitenant-generaal Eyal Zamir in Gaza. Foto IDF

Niet alleen onder het Israëlische publiek, maar ook onder de militaire top bestaan ​​er tegenstrijdige meningen over de oorlog, de gijzelaars en de verovering van Gaza-Stad. Er zijn twee stromingen, schrijft Ron Ben Yishai in Ynet.

De stafchef van de IDF roept op tot een staakt-het-vuren en de vrijlating van enkele gijzelaars, waar Hamas al mee heeft ingestemd. Dit zou de noodzaak om Gaza-Stad in te nemen tenietdoen, of in ieder geval het offensief uit te stellen totdat de onderhandelingen zijn afgerond en de volgende fase zou leiden : de vrijlating van alle gijzelaars en een einde aan de oorlog.

De andere gedachtegang, die door sommige generaals en hoge veldcommandanten wordt aangehangen, roept op tot een alomvattende overeenkomst die alle gijzelaars vrijlaat en de voorwaarden voor een einde aan de oorlog , die voor Israël acceptabel zijn, bereikt. Deze voorwaarden moeten onder meer een einde maken aan de heerschappij van Hamas over de Gazastrook en de gemeenschappen langs de grens met Gaza op lange termijn veiligheid bieden.

Dit is geen politiek of ideologisch argument binnen de strijdkrachten, maar een professioneel argument. In tegenstelling tot het meningsverschil tussen de extreemrechtse ministers Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich, die pleiten voor een Israëlische bezetting van heel Gaza en de vestiging van Joodse nederzettingen aldaar, en het standpunt van premier Benjamin Netanyahu, minister van Strategische Zaken Ron Dermer en anderen, die zich, althans voorlopig, tegen dat idee verzetten.

Binnen het Israëlische leger is men het erover eens dat de onderhandelingen moeten plaatsvinden nu de militaire druk op Hamas toeneemt als de burgerbevolking uit de gevechtsgebieden wordt verwijderd.

Stafchef Eyal Zamir is van mening dat er eerst een belegering van de stad moet worden opgelegd en dat de verwijdering van burgers moet plaatsvinden zodra de belegering is voltooid. Daarna volgt agressieve militaire actie. Deze actie moet geleidelijk worden uitgevoerd in gebieden waarvan de militaire inlichtingendienst er zeker van kan zijn dat er geen gijzelaars worden vastgehouden, om de levens van hen en de strijdende troepen te beschermen.

Zamir wil ook zo min mogelijk eenheden inzetten om vermoeidheid en de afname van de bereidheid en het vermogen van de reserve-eenheden om te vechten te minimaliseren. Hij pleit tevens voor het leveren van humanitaire hulp om de internationale legitimiteit van de oorlog, die vrijwel verloren is gegaan, te herstellen.

De grootste zwakte van Zamirs plan is dat het geen voortdurende druk op Hamas uitoefent en dat het wel een jaar kan duren voordat er resultaten worden geboekt.

De tegenovergestelde mening beweert dat een gedeeltelijke vrijlating van gijzelaars een verlies aan momentum en de mogelijkheid zou betekenen om de druk op Hamas in Israëls voordeel te gebruiken. Inlichtingenrapporten en verklaringen van Hamas geven aan dat de terreurorganisatie de dreiging van een Israëlische verovering van de Gazastrook serieus neemt en, naast het voorbereiden van haar soldaten op de aanval, ook op zoek is naar een manier om de aanval te voorkomen.

Een 60 dagen durend staakt-het-vuren en de vrijlating van een aantal gijzelaars zou Hamas de tijd geven om zich te hergroeperen. Ook zou het de pogingen om de burgerbevolking te verplaatsen naar humanitaire gebieden in het zuiden volledig dwarsbomen.

Ze geloven dat Israël de internationale legitimiteit die het nog heeft, zal blijven verliezen en dat de Amerikaanse president Donald Trump ook zijn geduld zou kunnen verliezen en Netanyahu zou kunnen dwingen de oorlog te beëindigen. Ze stellen dat Gaza-Stad misschien toch veroverd moet worden, maar dat zal pas gebeuren nadat er meer gijzelaars zijn gestorven, meer inwoners van Gaza honger en ziekte hebben geleden en de internationale legitimiteit volledig verloren is, waardoor Israël zijn aangekondigde, gewonnen doelen niet meer kan bereiken.

Zoals een hoge officier zei: het is beter om nu druk uit te oefenen op Hamas, nu het om hulp schreeuwt, en het niet te laten hergroeperen. Hij en anderen vrezen dat een gedeeltelijke overeenkomst de IDF ervan zal weerhouden het belangrijkste Hamas-bolwerk in Gaza in te nemen. Als dat het geval is, zal Hamas blijven bestaan ​​en zal de oorlog jaren voortduren.

Hij beweert ook dat de helft van Gaza-stad al onder controle staat van het Israëlische leger en zegt dat de belangrijkste missie voor het Israëlische leger is om het ondergrondse tunnelsysteem onder de stad te vernietigen, zodat de inwoners van de gemeenschappen aan de grens 's nachts veilig kunnen slapen.

Netanyahu's besluit, zoals dat door het kabinet werd aanvaard, is een samensmelting van beide denkrichtingen. De ministers besloten onder vuur te onderhandelen over een alomvattende overeenkomst met een offensief op Gaza-Stad, tenzij Hamas toegeeft. De operationele en humanitaire plannen van het leger, die al in gang zijn gezet, omvatten het verwijderen van de burgerbevolking vóór een aanval op Hamas-posities in de stad.

Netanyahu, en niet om strikt professionele redenen, dringt aan op een strakker tijdschema. Hij maakt zich zorgen over de druk die vanuit het Witte Huis zou kunnen komen.

Volgens het militaire recht heeft de stafchef het laatste woord. Zijn beslissing is bindend voor de rest van het leger en zijn standpunt, zoals dat aan de regering wordt gepresenteerd, is het enige standpunt van de IDF. Toch aarzelen degenen die zich verzetten tegen Zamirs standpunt niet om hun mening te uiten en zich in te zetten voor de uitvoering ervan.