Foto IDF woordvoerder
Dit artikel verscheen eerder in de Hebreeuwse website van de IDF en is geschreven door Neta Roff en Noam Amir.
Ze worden zorgvuldig uitgekozen en volgen maandenlange training om die positie te bereiken. We sloten ons aan bij de mastklimmers van de IT-afdeling, die nieuwe hoogten bereiken op de IDF-communicatiemasten en we hoorden over een dienst tientallen meters boven de grond.
Ze zeggen niet alleen dat communicatie letterlijk alles is. Bij elke activiteit in de IDF is voortdurende communicatie, met behulp waarvan het mogelijk is om inlichtingen, informatie en instructies over te dragen en de strijdkrachten in het veld te beheren, de sleutel.
Maar wat brengt een troepenmacht van vijf soldaten ertoe om op één heldere dag antennes en communicatiemasten te beklimmen? Majoor David Shoshen, commandant van het team mast-klimmers van PKMZ, legt uit dat er geen sprake is van willekeur.
Foto IDF woordvoerder
“Regelmatig zijn er altijd storingen en dingen die gerepareerd moeten worden,” legt majoor Shoshan ons uit. “storingen kunnen gevolgen hebben voor de IDF, sectorale communicatie, internet en mobiele communicatie, en er zijn vaak ook toevoegingen: frequenties, antennes. Soms is het nodig om ICT-systemen te upgraden die een antwoord bieden op alle eenheden.”
In feite vormen de mastklimmers de verbinding tussen de enorme contactpunten en de kracht in het veld die de ontvangst ontvangt en gebruikt. 'Uiteindelijk', demonstreert de commandant, 'kan de inlichtingendienst je niet helpen als je het niet kunt doorgeven.'
Elke sector – Noord, Zuid en Centraal – heeft zijn eigen team van klimmers, die verantwoordelijk zijn voor de verzorging van de antennes. Ze kunnen midden in de nacht en onder verschillende weersomstandigheden worden gesprongen om de communicatie-uitdagingen het hoofd te bieden - tientallen meters boven de grond.
Dus hoe kom je überhaupt in zo'n positie? In het verleden werden militairen die dienst deden in de algemene ICT-beroepen gelokaliseerd door de teamcommandanten, waarbij uiteraard als eerste vereiste de afwezigheid van hoogtevrees was. “Net zoals deze functie bepaalde fysieke eisen stelt, heeft ze ook specifieke mentale eisen”, legt majoor Shoshan uit, “een soldaat hier moet begrijpen waar hij aan begint en wat er van hem wordt verwacht.”
Foto IDF woordvoerder
Iedere soldaat die wordt aangenomen, volgt een cursus van een burgerschool die zich bezighoudt met het vakgebied van masten. In de vijfdaagse training leren ze klimmen, redden van hoogte en slagen ze voor een theoretische en praktische test. Daarna komt de klimmer met de teamcommandant oefenen en na het voltooien van 12 beklimmingen wordt hij opnieuw getest - theoretisch en praktisch.
Wanneer een klimmer de test succesvol aflegt, informeert de school de teamleider en stuurt hem een officieel certificaat waarin staat dat hij gekwalificeerd is om in masten te klimmen. Dit alles duurt in totaal 3-4 maanden. Het parcourscertificaat is overigens ook na vrijgave geldig en de klimmers worden vrijgelaten met een beroep in de hand.
Tijdens de reguliere periode zijn de soldaten verdeeld over de verschillende teams en voeren zij uiteenlopende taken uit. ‘Normaal gesproken wijst de verbindingsofficier (een brigadeverbindingsofficier) van de divisie taken aan mij toe, en ik spring met het team mee naar de ploeg’, zegt majoor Shoshan. ‘Geen enkele taak is hetzelfde, maar er zijn enkele belangrijke taken. lijnen die constant blijven."
Wat zeker is, blijft constant, en hoe vaak je ook omhoog of omlaag bent gegaan: de ervaring van het klimmen is. ‘Het gevoel is ongebruikelijk. Het mooiste beeld van alle opvattingen die soldaten in de IDF-ervaring hebben, ligt voor ons uitgespreid’, deelt korporaal Shaked Pankhasov, een klimmer uit het PKMZ-team, met een glimlach vanaf het hoofd van de antenne. Nu zit ik bijvoorbeeld op een mast en alle bergen van Jeruzalem omringen mij. Hoeveel soldaten kunnen nog zeggen dat dit is wat ze in hun dienst doen?"
