Yarden Bibas tijdens de begrafenis van vrouw en kinderen. Screen foto
Op verzoek van voormalig gijzelaar Yarden Bibas las Knesset lid Chili Tropper maandag zijn brief voor de Knesset en de premier voor, de pijnlijke toespraak die Yarden schreef en als onderdeel van een '40 handtekeningen'-debat,
De volledige brief van Yarden Bibas aan Netanyahu
"Meneer de premier, mijn naam is Yarden Bibas , en terwijl mijn toespraak aan u wordt voorgelezen, zit ik shiva voor mijn vrouw, Shiri, en mijn kinderen, Kfir en Ariel —onschuldige en zuivere kinderen die uit hun huis zijn ontvoerd en in gevangenschap zijn vermoord. Ze hadden gered kunnen en moeten worden. De vervloekte terroristen veroverden Nir Oz in sandalen; mijn familie en ik werden met onvoorstelbare wreedheid uit ons huis naar Gaza ontvoerd."
"Op die vervloekte ochtend was de staat niet in Nir Oz. Er waren alleen lokale helden - leden van de noodbeveiliging en dappere strijders die alles deden wat ze konden en zelfs met hun leven betaalden. En vandaag, 514 dagen later, ben ik teruggekeerd uit Gaza naar een ondraaglijke realiteit waarin ik mijn hele familie in één dag moest begraven. Ik zou deze vreselijke nachtmerrie niemand toewensen. En ondanks de ondraaglijke pijn, vraag ik u, op dit moment, om te stoppen. De tijd voor wraak is nog niet gekomen."
"Op dit moment zijn we verplicht om onze broers onmiddellijk terug te halen, inclusief mijn beste vriend David Cunio en zijn broer Ariel. David is mijn vriend sinds de eerste klas, mijn buurman van de kibboets, en hij rot weg in de tunnels van Hamas. Ik weet dat ik mijn vrouw en kinderen nooit meer zal kunnen knuffelen. Maar Emma en Yuli, Davids dochters, die naar Gaza werden ontvoerd toen ze nog maar drie jaar oud waren, wachten erop om hem te omhelzen. Zijn vrouw, Sharon, verdient het om hem in haar armen te houden."
"Nadat we David en alle gijzelaars thuis hebben gebracht, zal ik de eerste zijn die elke actie die u onderneemt om Hamas omver te werpen, steunt. Als inwoner van Nir Oz weet ik dat we Hamas moeten verslaan, want anders zullen we nooit veiligheid hebben. Maar we moeten altijd de heiligheid van het leven en de waardigheid van de doden hoog houden en nooit iemand achterlaten, anders zijn we onze essentie kwijt."
"Meneer de premier, er zijn 514 dagen en nachten verstreken en u en uw regering hebben nog steeds geen verantwoordelijkheid genomen. De eis om een staatsonderzoekscommissie op te richten is een eis die het volk van Israël verenigt: 83% van de Israëlische burgers eist het, samen met 1.500 families van het Victims' Families Forum van 7 oktober, waaronder ikzelf. Het doel is geen persoonlijke vete, maar om lessen te trekken om de volgende ramp te voorkomen."
"Ik roep u op, meneer de premier: verenig het volk van Israël, breng vrede in onze zielen, vervul de wil van het volk en de families. Kondig vandaag de oprichting aan van een staatsonderzoekscommissie die de veiligheid van Israël zal versterken, een nieuwe ramp zal voorkomen en mij en de hele natie van Israël antwoorden zal geven. Hoe kon het gebeuren dat de negen maanden oude Kfir en de vierjarige Ariel werden ontvoerd en vermoord, samen met hun moeder, Shiri, op onvoorstelbare wreedheid? Hoe hebben we een situatie bereikt waarin, tijdens die lange uren in de veilige kamer, niemand ons kwam redden?"
"Ik denk er voortdurend aan en heb er spijt van dat ik mijn vrouw en kinderen niet beter heb beschermd. Het vreet aan me van binnenuit. En ik had alleen een pistool, en ik was gewoon een burger in een rustige kibboets. Denk je hierover na? Heb je ook moeite om de dag en nacht door te komen zonder een zwaar verantwoordelijkheidsgevoel te voelen voor wat er is gebeurd? Ben je in staat om het hardop en in duidelijke woorden te zeggen? Zoveel burgers vragen om vergeving. Zo weinig politici vragen om vergeving. Zoveel burgers en soldaten nemen verantwoordelijkheid. Zo weinig overheidsfunctionarissen nemen verantwoordelijkheid."
"Tijdens haar begrafenis zei mijn zus Ofri iets dat diep bij mij resoneerde: 'Je excuses aanbieden betekent verantwoordelijkheid nemen en je ertoe verbinden om anders te handelen, om van fouten te leren. Een verontschuldiging heeft geen betekenis totdat de fouten zijn onderzocht en alle verantwoordelijken ter verantwoording zijn geroepen. Onze ramp, als volk en als familie, had nooit mogen gebeuren. En het mag nooit, nooit meer gebeuren."
"Ik heb geen interesse om rekeningen te vereffenen over het verleden; ik probeer kracht te verzamelen en vooruit te kijken. Ik vraag dat we allemaal alles in het werk stellen om de zaken hier beter te maken, meer verenigd en sterker. Vanuit het raam van de auto die ons meenam op de begrafenisstoet, zag ik het volk van Israël. Ik zag een gebroken land: religieuze, seculiere en ultraorthodoxe mensen die samen stonden met vlaggen en tranen. Ik voelde dat ze echt bij me waren. Ik kende ze niet, maar ik voelde dat ze mijn broeders en zusters waren."
"Wat doen jullie in de leiding om deze eenheid te bewaren? Worden jullie elke ochtend wakker om ons te verdelen, of om ons van binnenuit te versterken? In mijn ogen is dit niet minder belangrijk dan vliegtuigen sturen om vijanden uit te schakelen. Dit is onze kracht. Dit is onze geest."
"Ten slotte richt ik mij tot u, meneer de premier: ik ben nog niet in mijn huis in Nir Oz geweest en ik weet niet wat mij daarbinnen te wachten staat. Ik vraag u om met mij mee te gaan, om mij voor het eerst sinds 7 oktober te vergezellen. Ik vraag dat we dit samen doen. Als we deze ramp niet in de ogen kijken, zullen we niet in staat zijn om te herstellen."
Σχόλια