Premier Bennett tijdens zijn toespraak. Foto Amos Ben-Gershom / GPO
Premier Naftali Bennett hekelde in zijn toespraak aan de vooravond van de Israëlische Holocaustherdenkingsdag op woensdag vergelijkingen van "wrede" hedendaagse gebeurtenissen met de systematische moord op de Europese Joden in de Tweede Wereldoorlog.
Hieronder volgt een vertaling van zijn toespraak:
"Ik heb een pagina met getuigenissen in mijn hand.
Voor de jongere generatie zal ik uitleggen dat een 'pagina met getuigenissen' een officieel formulier is dat door Yad Vashem is gemaakt en dat de basisdetails beschrijft van het leven van een Jood die tijdens de Holocaust is vermoord. Toen die persoon werd geboren, wat ze deden, de naam van hun ouders en familie en hoe ze werden vermoord.
In de afgelopen decennia waren degenen die deze pagina's met getuigenissen invulden meestal familieleden of vrienden die betrouwbaar en nauwkeurig de details konden beschrijven van die Joodse persoon die omkwam in de Holocaust. Ik zou u graag de details van deze pagina met getuigenis willen voorlezen.
Achternaam van de vermoorde: Reich.
Voornaam: niet vermeld.
Geboorteplaats: Auschwitz.
Plaats van overlijden: Auschwitz.
Beschrijving van de omstandigheden van overlijden: Genomen van haar moeder in Auschwitz.
Leeftijd bij overlijden: een half uur.
Details van de persoon die de pagina met getuigenis invult: moeder, Irene Reich.
Mijn broeders en zusters, de Holocaust is een ongekende gebeurtenis in de menselijke geschiedenis. Ik neem de moeite om dit te zeggen, want met het verstrijken van de jaren komt er in de wereld steeds meer discours dat andere moeilijke gebeurtenissen met de Holocaust vergelijkt. Maar nee. Zelfs de moeilijkste oorlogen van vandaag zijn niet de Holocaust en zijn niet vergelijkbaar met de Holocaust.
Geen enkele gebeurtenis in de geschiedenis, hoe wreed ook, is vergelijkbaar met de Holocaust – de uitroeiing van de Europese joden door de nazi's en hun collaborateurs.
Helaas is de geschiedenis vol wrede oorlogen, brute moorden en ook genocide. Maar het is meestal een middel dat is ontworpen om een doel te bereiken, een soort verwachting - militair, politiek, economisch, religieus. Het geval van de uitroeiing van de Joden is anders.
Nooit, waar dan ook, heeft het ene volk gehandeld om een ander op zo'n geplande, systematische en onverschillige manier te vernietigen, vanuit een plaats van absolute ideologie en niet uit utilitarisme. De nazi's hebben geen joden vermoord om hun banen of hun huizen te veroveren. De nazi's probeerden op alle Joden te jagen en ze allemaal uit te roeien.
Een Jood in de Holocaust kon niet ontsnappen. Geen manier om je over te geven, nergens om naartoe te worden gestuurd, geen manier om te ontsnappen door bekering of gedragsverandering. Niets. Omdat de uitroeiing werd uitgevoerd op basis van of je een Jood was, ongeacht je daden.
De Duitsers spaarden kosten noch moeite om hun werk uit te voeren. In april 1944 werd bijvoorbeeld een speciaal Gestapo-team naar verre wandelpaden in de Franse Alpen gestuurd om 20 Joodse kinderen, de jongste slechts vier jaar oud, te vangen en te vermoorden. Zoveel energie om een paar kinderen te vermoorden.
Aan het einde van de oorlog ging nazi-Duitsland door met het uitroeien van Joden, zelfs toen het energie en middelen van hun oorlogsinspanning wegnam.
Wat bracht hen hiertoe? Waarom?
De Holocaust is de ultieme, absolute uitdrukking van duizenden jaren antisemitisme. En waarom is er antisemitisme?
Hoe komt het dat meer dan 3.500 jaar geleden een Farao besloot om alle Hebreeuwse mannen uit te roeien? En duizend jaar later wilde Haman alle Joden uitroeien? En waarom heeft Engeland, 700 jaar geleden, zijn Joden verdreven of vermoord? En 500 jaar geleden volgde Spanje, en 350 jaar geleden ook in Jemen?
Wat is het motief, wat is de reden van al deze gebeurtenissen? Het antwoord is dat er geen gemene deler is en dat er ook geen reden is.
Haat is een makkelijke emotie om te bedienen en aan te wakkeren. Dit donkerste aspect van de menselijke psyche komt soms tot uiting in de vorm van blinde haat voor de ander. Dat als ze maar zouden verdwijnen, alle problemen zouden zijn opgelost.
In elk van zijn manifestaties neemt antisemitisme een andere vorm aan, zogenaamd een andere oorzaak vindend. Soms worden we afgeslacht omdat wij joden andere gebruiken hebben - koosjer eten, Shabbat, gebeden - wat ertoe heeft geleid dat veel joden opgaan in de naties van de wereld en zelfs assimileren. Maar zelfs toen vielen antisemieten joden aan, juist omdat ze in de omgeving assimileerden en hun ras 'verontreinigden'.
Zijn de Joden daarin geslaagd? Het is een reden voor antisemitisme. De Joden falen en de armen zijn opstandig? Het is een reden voor antisemitisme. De Joden zijn een landloos volk, generaties lang afgesneden van hun land? Het is een reden om ze te haten. Hebben de Joden een succesvolle en sterke staat gevestigd? Het is een reden om ze te haten.
Telkens wanneer we in de verleiding komen te geloven dat we een nieuw, liberaal, modern tijdperk zijn binnengegaan waarin mensen niet langer vasthouden aan Jodenhaat, maakt de realiteit ons wakker voor de waarheid.
Wat is de les? Wat moeten we hiermee? Mijn antwoord is duidelijk:
Onze cruciale noodzaak is om op te komen voor ons eigen lot. Vertrouw alleen op onszelf.
Om sterk te zijn en ons nooit te verontschuldigen voor ons bestaan of ons succes.
We hebben een sterke en welvarende Joodse staat opgebouwd in het land Israël. Het doel - dat we alleen moeten bereiken - is dat de staat Israël de sterkste moet zijn. Altijd. Om het sterkste leger te hebben, met de beste luchtmacht, met de dapperste jagers, met de meest geavanceerde Mossad en Israel Security Agency, en vooral met de diepste overtuiging in de gerechtigheid van ons pad.
De staat Israël is sterk. We bouwen bruggen naar nieuwe en oude vrienden en verdiepen onze allianties. Maar naast onze vrienden en bondgenoten dichtbij en veraf, moeten we een fundamentele waarheid onthouden: we zullen alleen in ons land kunnen bestaan als we onze wortels in ons land verdiepen.
De Holocaust vond plaats na bijna tweeduizend jaar ballingschap. Het Joodse volk is vergelijkbaar met een plant die een bepaald type land nodig heeft. De plant kan misschien op een andere plek leven en zelfs overleven, maar als hij volledig wil groeien en bloeien, moet hij in zijn eigen land geworteld zijn.
Het Joodse volk kan in de diaspora leven en dromen over Jeruzalem, maar uiteindelijk kan het echte en natuurlijke bestaan van ons volk alleen echt plaatsvinden door onze fysieke aanwezigheid in ons oorspronkelijke thuisland, hier in het Land van Israël. Het bouwen van dit vaderland is een verplichting, maar ook een enorm voorrecht voor ons allemaal.
Deze ceremonie begint de gebeurtenissen van Holocaust Remembrance Day en markeert ook het middelpunt van de drie weken van onze nationale wedergeboorte. Dit begint met Pesach, dat de geboorte van onze natie herdenkt, en gaat volgende week verder met onze nationale herdenkingsdag voor de gevallen soldaten van Israël en eindigt met de Onafhankelijkheidsdag van Israël.
De Joodse aanwezigheid in het land Israël begon bijna 4.000 jaar geleden, en al onze activiteiten hier in de staat Israël zijn een daad van het opbouwen en versterken van ons land. Elk huis dat we bouwen, elke baby die wordt geboren, elk bedrijf dat wordt opgericht, elke stap die we zetten langs de stromen van ons land, elk geschreven lied, elke vriendelijke daad tussen een persoon en zijn vriend is een nieuwe steen in dit prachtige gebouw dat heet de staat Israël.
Het bouwen van de staat Israël, de Joodse staat in het land Israël, is in feite onze overwinning op degenen die ons probeerden weg te vagen. Laten we allemaal ons land omarmen en beschermen.
Tot slot nog een laatste punt dat tegenwoordig bijzonder belangrijk is. De opstand in het getto van Warschau wordt terecht beschouwd als het toppunt van joods heldendom - een onmogelijke strijd van een handvol joden tegen veel Duitsers. We zijn allemaal opgegroeid met deze erfenis.
Minder besproken was het tragische feit dat de twee Joodse organisaties die tegen de Duitsers vochten, dit niet als één lichaam deden, maar als twee concurrerende organisaties die niet onderling samenwerkten. Die twee organisaties waren de Joodse Militaire Unie, die behoorde tot de rechtse revisionistische beweging, en de Joodse Strijdorganisatie, die behoorde tot de linkse socialistische beweging.
Ja. Mijn broeders en zusters, zelfs tijdens het donkerste hoofdstuk van de Joodse geschiedenis, tijdens het inferno van uitroeiing van ons volk, vonden links en rechts geen manier om samen te werken. Elk van deze groepen vocht alleen tegen de Duitsers. Ik probeer te begrijpen welke ideologische kloof zo belangrijk was dat het in staat was twee Joodse organisaties te verdelen die zo'n wanhopige en heroïsche strijd voerden? Welke interne vijandigheid rechtvaardigde een dergelijke verdeeldheid?
Mijn broeders en zusters, we kunnen niet, we kunnen gewoon niet toestaan dat hetzelfde gevaarlijke gen van factionalisme Israël van binnenuit ontmantelt.
Vandaag, God zij dank, hebben we in de staat Israël één leger, één regering, één Knesset en één natie – het volk Israël. Als we verenigd zijn, kan geen externe vijand ons verslaan.
Mijn broeders en zusters, moge de herinnering aan dat joodse meisje dat omkwam in de Holocaust nog voordat ze een naam kreeg, samen met de herinnering aan de zes miljoen van onze vermoorde broers en zussen, een zegen zijn."
