Premier Lapid en hoofden Amerikaans Joodse organisaties. Foto Avi Ohayon / GPO
Premier Yair Lapid heeft woensdag, tijdens zijn diplomatiek bezoek aan New York, een ontmoeting gehad met de hoofden van joodse organisaties die verschillende stromingen van het jodendom vertegenwoordigen.
Het evenement vond plaats in de kantoren van United Jewish Appeal en werd mede georganiseerd door de Joodse Federaties van Noord-Amerika in samenwerking met de Conferentie van voorzitters van grote Amerikaanse Joodse organisaties.
Ook namen de Israëlische ambassadeur in de Verenigde Staten Mike Herzog, de Israëlische ambassadeur in Canada Ronen Hoffman en de Israëlische consul-generaal in New York Asaf Zamir deel.
Premier Yair Lapid in zijn toespraak: "Wij zijn een familie. Jullie zijn mijn broers en zussen. De regering van Israël accepteert alle stromingen van het jodendom. De speciale band tussen Israël en Joden over de hele wereld is een van onze topprioriteiten en we zullen dit laten zien. Israël moet en zal een open huis zijn voor alle Joden.”
Ongeveer 50 organisaties uit de verschillende stromingen van het Amerikaanse jodendom namen deel aan de bijeenkomst. De premier bedankte hen voor hun werk en hun steun aan Israël. De premier benadrukte het belang om de relatie tussen Israël en de Amerikaans-Joodse gemeenschap, in al haar diversiteit, te blijven onderhouden.
Later sprak premier Lapid het Friends of the Israel Defense Forces (FIDF) Gala Gala in New York toe in wat een emotionele persoonlijke toespraak mag worden genoemd.
Hieronder volgen de opmerkingen van de premier tijdens het evenement:
"Achtenzeventig jaar geleden, op 19 maart 1944, in de vroege ochtenduren, klopte een Duitse soldaat op de deur van het huis waar mijn vader woonde in Novi Sad, Servië.
Hij droeg een grijs uniform met een klein SS-embleem op zijn kraag. In zijn hand hield hij een geweer met een bajonet.
'Ik ben op zoek naar Dr. Bela Lampel', zei hij.
'Dat ben ik,' zei mijn grootvader.
'Dr. Lampel,' zei de Duitse soldaat, 'kleed je aan en ga met me mee.'
Zijn moeder, mijn overgrootmoeder, Hermine, benaderde de Duitse soldaat.
Langzaam ging ze op haar knieën zitten en omhelsde zijn glanzende laarzen. 'Bitte,' zei ze in het Duits, 'Du hast avukh eyna muter tzu hauze .' 'Je hebt ook een moeder thuis.'
De SS-officier keek haar niet aan. 'Kleed je aan,' beval hij mijn grootvader weer.
Mijn grootvader kleedde zich aan en pakte een kleine tas die bij de deur stond te wachten.
In die tijd had in bezet Europa elke Jood een klein, stevig verpakt zakje bij de deur.
Hij ging naar mijn vader, een 13-jarige jongen die onder de dekens in het grote bed lag te kijken.
'Mijn zoon,' zei hij, 'ik zie je wel weer, of niet.'
En dat deed hij niet. Mijn vader heeft zijn vader nooit meer gezien.
Mijn grootvader stierf in het concentratiekamp Mauthausen, minder dan een maand voordat het kamp werd bevrijd.
Toen ik een 13-jarige jongen was, vroeg ik mijn vader waarom ze niet wegliepen.
Hij zei: 'Omdat we nergens heen konden rennen.'
Ik heb ooit over Australië gevlogen, een vlucht van vijf uur van Sydney naar Perth. Ik heb onderweg geen enkel huis gezien.
In het Amerikaanse middenwesten kun je twee dagen door de uitgestrekte wildernis rijden, zonder ook maar één persoon te zien.
Maar in deze grote, wijde wereld kon mijn vader, een 13-jarige joodse jongen, nergens heen.
Er was geen Joodse luchtmacht om de spoorlijnen naar de concentratiekampen te bombarderen.
Er was geen Joodse marine om mijn vader naar de kust van veiligheid te brengen.
Er was geen Joodse staat waarin een vrij Joods volk zichzelf kon beschermen, alleen.
Nou, die is er nu.
Israël is een land dat kiest voor het leven.
In het boek Deuteronomium staat geschreven: 'Ik heb u leven en dood, zegen en vloek voorgehouden. En je zult het leven kiezen, zodat jij en je kinderen kunnen leven.'
Die keuze is de reden dat we in de 75 jaar sinds Israël werd opgericht, een sterk, optimistisch en ongelooflijk land zijn geworden.
Vanuit de woestijn in het Midden-Oosten hebben we een hightech supermacht, een bloeiende cultuur, geavanceerde wetenschap en innovatie gecreëerd.
Israël is ook de enige volledige democratie in het Midden-Oosten.
Een land dat met trots mensenrechten, minderheden, de LHBT-gemeenschap, vrijheid van godsdienst en vrijheid van meningsuiting beschermt.
De staat Israël is een land dat wordt geconfronteerd met veel complexe bedreigingen:
het nucleaire programma van Iran,
Hezbollah's precisiegeleide raketten uit Libanon,
Hamas in Gaza
Terroristen in Jenin,
De terreur-as probeert zich te vestigen in Syrië.
Israël is sterker dan al onze vijanden. We zullen niet aarzelen om geweld te gebruiken om onze mensen te beschermen. Onze vijanden moeten weten dat we op elk moment sterker, innovatiever en veel taaier zijn dan zij.
En onze vijanden zouden nog één ding moeten weten: dat we samen tegen hen opstaan, het hele Joodse volk, in Israël en over de hele wereld.
Als je wilt weten wat we bedoelen als we het hebben over Israëlische afschrikking, dan hebben we het over de dappere mannen en vrouwen van de IDF die je elke dag steunt. De afschrikking van Israël is gebouwd op de kracht van jonge mensen die bereid zijn zichzelf tot het uiterste te drijven, en verder.
Ongeveer een maand geleden lanceerde de IDF operatie 'Breaking Dawn' in de Gazastrook. Het was een korte operatie met een duidelijk doel: een fatale slag toebrengen aan degenen die proberen onze kinderen kwaad te doen.
Naast de Israëlische luchtmacht functioneerde en beschermde het Iron Dome verdedigingssysteem tegen honderden raketten die op burgerwoningen waren gericht.
Terwijl wij militaire doelen en terroristische organisaties aanvallen, vallen zij kleuterscholen en ziekenhuizen aan.
IDF-soldaten worden ingezet van noord naar zuid, in de lucht, op het land en op zee.
Ik heb sommigen van hen de afgelopen maanden ontmoet toen ik ze hun rang gaf op de officiersopleiding en bij de diploma-uitreikingen van marineofficieren. Ik ontmoette jonge mensen die een moeilijke weg kozen, om de veiligheid van het land te verzekeren.
Ze weten dat, zoals elke Israëliër weet, jij achter hen staat.
In maart 1965, op de beroemde mars van Dr. Martin Luther King van Selma naar Montgomery, liep naast hem op de eerste rij een joodse rabbijn, rabbijn Abraham Joshua Heschel. Toen hij die dag naar huis terugkeerde, schreef Rabbi Heschel in zijn dagboek: 'Vandaag voelde ik dat mijn benen aan het bidden waren.'
In de Israel Defense Forces bidden de benen elke dag. Niets in ons leven kan als vanzelfsprekend worden beschouwd. Het feit dat ik hier vandaag sta, als premier van de staat Israël, een vrij land, met een sterk leger, met vrienden zoals u, is niet vanzelf gegaan.
We hebben de les geleerd.
Op elk moment moet Israël sterk, vrij en veilig zijn, met een machtig leger dat zijn burgers kan verdedigen.
De Verenigde Staten hebben vanaf het begin aan onze zijde gestaan: van de stemming in de Verenigde Naties 75 jaar geleden tot de stemming van het Congres over hulp aan de Iron Dome een paar maanden geleden, in de Veiligheidsraad, in onze vredesakkoorden met Egypte en Jordanië, in de oorlogen waarin Israël diplomatieke en militaire steun kreeg van de Verenigde Staten. Het stond aan onze zijde toen president Trump de Abraham-akkoorden ondertekende, en toen president Biden de Verklaring van Jeruzalem tekende.
Deze tweeledige vriendschap is een van de hoekstenen van Israëls veiligheid. Het is ontroerend, en vooral, het kan niet als vanzelfsprekend worden beschouwd.
En jullie, mijn vrienden, vormen de kern van deze vriendschap, van de ongeëvenaarde alliantie tussen de Verenigde Staten en Israël.
Ik heb de eer hier vanavond te komen en u te bedanken, voor uw steun aan onze soldaten, voor uw inzet voor de staat Israël.
Namens de staat Israël en namens de soldaten van de IDF groet ik u, mijn vrienden. Uw steun en liefde strekt zich uit over continenten en oceanen en bereikt de harten van elke soldaat; en van elk huis in de staat Israël.
Dank jullie."
