Reservedienst met vader: Arts keert samen met zijn zoon terug naar de frontlinie

Prof. Nahum Nesher en Koren in reservedienst. Foto IDF

Veertig jaar na marteling in een Syrische gevangenis keert prof. Nahum Nesher terug – ditmaal uit vrije wil, op 63-jarige leeftijd. Hij verlaat de operatiekamer voor de frontlinie en dient samen met zijn zoon in bataljon 920. Samen hebben ze meer dan 250 dagen reservedienst volbracht aan de gespannen Syrische grens, meldt IDF en kranten.

Maandenlang werd hij vastgehouden en gemarteld in de beruchte Syrische gevangenis Al-Mezzeh in Damascus. Jaren later werd hij een gerenommeerd hart- en longchirurg, redde hij zijn gewonde zoon diep in het Amazonewoud, en nu dienen de twee samen aan het noordfront.

Samen hebben reservemajoor professor Nahum Nesher en zijn zoon Koren in totaal 250 dagen dienst gedaan in een van de meest gespannen gebieden langs de Syrische grens: de hooggelegen Hermon-buitenposten. Nahum, een 63-jarige militair arts en professor aan het Ichilov-ziekenhuis, beschouwd als een van Israëls meest vooraanstaande thoraxchirurgen – draagt ​​een medische rugzak van tientallen kilo's en sluit zich aan bij de gevechtstroepen van Bataljon 920 van de Noordelijke 769e Brigade in diep vijandelijk gebied. Zijn zoon Koren, student rechten en bedrijfskunde aan de Reichman Universiteit, dient als gevechtssoldaat in hetzelfde reservebataljon.

Koren en professor Nahum Nesher. Foto IDF

Beiden hadden ergens anders kunnen zijn. Maar ze kozen ervoor hun uniformen aan te trekken en zijn nu bezig met hun vierde uitzending sinds het uitbreken van de oorlog. Ondanks de zware tol die de reservisten eisen, maken ze duidelijk dat ze niet van plan zijn de volgende oproep over te slaan. "We zijn niet blind of dom. We zien wat er om ons heen gebeurt," zegt Nahum. "Als er niemand de grens bewaakt, hebben we geen land."

Nahums band met het Syrische front is diepgeworteld. In 1984, tijdens zijn dienstverband bij de inlichtingendienst, werd hij door Syrische soldaten gevangengenomen. Hij bracht drie maanden door in een beveiligde gevangenis in Damascus, waar hij brute ondervragingen en erbarmelijke omstandigheden moest doorstaan. "Ik ben er op het nippertje uitgekomen," herinnert hij zich. "Maar er gaat geen dag voorbij dat ik het niet met me meedraag. Ik ben waarschijnlijk de enige persoon die ooit vrijwillig is teruggekeerd naar het land waar hij ooit gevangen zat."

Ondanks de diepe fysieke en emotionele littekens voltooide Nahum zijn medische opleiding en keerde zelfs terug naar militaire dienst. Zijn laatste reservepositie was die van medisch commandant van de elite zoek- en reddingseenheid van het Home Front Command. Hij voltooide zijn reservedienst officieel in 2005 en had nooit gedacht dat hij ooit nog een uniform zou dragen. Toen brak de oorlog uit in oktober 2023. Een paar maanden later, na tientallen levensreddende operaties te hebben uitgevoerd op slachtoffers van het bloedbad van Hamas en de daaropvolgende gevechten, veranderde een telefoontje van zijn zoon alles.

Prof. Nahum Nesher (R) vrijgelaten uit Syrische gevangenschap 40 jaar geleden. Foto Ynet

Koren, die na zijn ontslag uit het 890e Bataljon van de parachutisten zwaargewond raakte bij een auto-ongeluk in Zuid-Amerika, was vrijgesteld van reservistendienst. Maar toen de rekrutering daalde, kreeg hij een telefoontje van zijn commandant met de vraag of hij terug wilde keren om de eenheid te ondersteunen. "Ze vertelden me dat ze hulp nodig hadden, dat de jongens uitgeput waren. Ik heb er geen moment over nagedacht," zegt Koren. "Het heeft me veel gekost op school en in mijn levenstempo, maar ik weet wat belangrijk is."

Toen het bataljon later te kampen kreeg met een tekort aan medisch personeel, stelde Koren half gekscherend voor dat zijn vader zich bij hem zou voegen. "Als een echte vader stelde hij geen vragen. Hij zei gewoon: 'Ik ga met je mee'," herinnert Koren zich. "Hij is geen twintig meer, maar je zou het nooit zeggen. Hij rent met ons mee tussen de heuvels, sjouwt met medische spullen en straalt een kracht uit die ik niet kan beschrijven. Alleen al zijn aanwezigheid geeft de hele eenheid een enorme boost – van de bataljonscommandant tot het keukenpersoneel."

Sinds april 2023 nemen de twee deel aan de grondoperatie om de terreurinfrastructuur van Hezbollah in Zuid-Libanon te vernietigen. Nahum heeft levens gered en gewonde soldaten onder vuur behandeld. Toen de operatie zich naar Syrië verplaatste, aarzelde hij geen moment, ​​hij zou zijn bataljon en zijn zoon niet achterlaten.

"Opnieuw de grens met Syrië oversteken was niet makkelijk, maar het raakte me zo dat ik de Shehecheyanu-zegen uitsprak terwijl ik gewikkeld in een Israëlische vlag op de top van de berg Hermon lag", zegt Nahum. "Ik draag het trauma van mijn gevangenschap al 41 jaar met me mee, en mijn familie ook. Maar sinds 7 oktober 2023, wetende dat er nog steeds gijzelaars in Gaza zijn, brandt die open wond nog meer."

Koren voegt eraan toe: "Ik begrijp beter dan wie ook de betekenis van de zin 'we laten niemand achter'. Mijn vader is daar het levende bewijs van. Elke dag vraag ik me af: 'Wat betekent het om de zoon te zijn van een voormalige krijgsgevangene?' Het is een verhaal van heldendom, maar ook van pijn. En daardoor heb ik geleerd hoe ik een beter mens kan zijn."

"Het is moeilijk om de emoties te beschrijven die gepaard gaan met schouder aan schouder vechten met je vader", zegt Koren. "Er is de constante bezorgdheid – hij is tenslotte mijn vader. Maar zijn aanwezigheid geeft me een gevoel van veiligheid dat moeilijk te beschrijven is, niet alleen voor mij, maar voor het hele bataljon. Ik heb gezien welk effect hij heeft op zowel soldaten als officieren."

Hij vervolgt: "Mijn vader zegt altijd: 'Als de Syriërs me niet gebroken hebben, kan niemand dat.' Hij zegt het niet om indruk te maken, maar om ons eraan te herinneren dat, ongeacht het tijdperk, onze geest sterker is dan welke harde realiteit dan ook. Het is mijn innerlijke kompas geworden: als het moeilijk wordt, hoor ik zijn stem en weet ik dat ik kan doorgaan."

Hun verhaal raakt onvermijdelijk aan het nationale debat over de lasten van militaire dienst, vooral omdat grote delen van de ultraorthodoxe bevolking nog steeds weigeren zich aan te melden en het aantal reservisten dat terugkeert voor meerdere dienstronden afneemt.

"Als je beseft dat je slechts deel uitmaakt van 3% van het land, terwijl iedereen geniet van de rust die jij helpt bieden, is dat niet makkelijk", geeft Koren toe. "Maar ik kijk niet weg. Ik kies ervoor om mijn best te doen. Ik kijk naar mijn vader, een 63-jarige hartchirurg, die thuis had kunnen blijven en opereren, maar in plaats daarvan opdaagt. Sommige mensen rennen weg, maar hij komt."

Tijdens zeldzame pauzes van het front in hun huis in Midden-Israël, springt professor Nahum de operatiekamer in en vult elk vrij uur met complexe operaties. "Er werkt hier iets gewoon niet," zegt hij. "Als ik patiënten die me dringend nodig hebben naar het front moet sturen, klopt er iets niet. Maar ik kan het land niet redden – ik kan alleen doen wat ik kan. Zolang ik nodig ben, zal ik er zijn."