Münchener bierhallen. Holocaust Enceclopedy
Op de website van de Claims Conference, een organisatie die de belangen van Sjoaoverlevenden behartigt, is te lezen dat de helft van de jongeren die in deze eeuw geboren is, geen enkele naam van een concentratiekamp weet te noemen. Niet één! Ze hebben nooit gehoord van Auschwitz, Treblinka of Majdanek.
Er waren 40.000 concentratiekampen in het Europa van de nazi’s, natuurlijk kent niemand alle namen van die helleoorden. Maar dat jongvolwassenen helemaal niets weten is toch wel verrassend. Van de Amerikaanse jeugd valt dat misschien nog een beetje te begrijpen. In het werelddeel van de daders is het onbegrijpelijk.
Van heel Europa is in Nederland de onwetendheid het grootst. Niet slechts onwetendheid, kwaadwilligheid. In het land waar (in West-Europa) de meeste Joden zijn vermoord wordt de Sjoa ontkend door een kwart van de jongeren die na 2000 geboren is. “Het is een verzinsel” zeggen ze, “die Joden overdrijven altijd.”
Bijna net zo veel jongeren vinden het heel normaal om sympathie voor de nazi’s te hebben. Ik heb zo’n flauw vermoeden welk deel van de samenleving dat is. Slecht onderwijs? Welnee!
Mensen zoals ik vertellen dag in dag uit hun oorlogsverhaal aan leerlingen op middelbare scholen, soms ook op HBO’s en universiteiten. Ik deed het zo’n 15 jaar door het hele land.
Toen na 7 oktober de pogrom door de Nederlandse media zogenaamd “genuanceerd in de context” werd geplaatst, was het voor mij genoeg. Ik haalde er de rubriek van Wierd Duk in de Telegraaf mee en een bescheiden 2 minuten in Rob Oudkerk’s programma voor de VPRO: Antisemitisme in Nederland. Het gezelschap aan tafel vond het jammer dat ik er mee ophield want voorlichting was juist nu broodnodig.
Zal best, maar ik geloof er niet meer in.
Vandaag meldt de website van Associated Press dat er nog 245.000 Sjoa-overlevenden zijn.
Vandaag, morgen iets minder, volgend jaar nog minder. Over hooguit 10 jaar zijn er misschien nog een handvol, over 20 jaar niemand meer. Zo gaat dat. Maar vandaag zijn mijn vrouw en ik nog deel van die 245.000 mensen en we zijn springlevend. Dat wil ik laten weten aan al die Palestina-lovers. Die geen idee hebben hoeveel pijn ze ons doem met hun goedpraten van Hama. Of misschien dat juist wel weten. En niet alleen pijn, ze maken ons wel degelijk ongerust.
Als een menigte van 10.000 antisemieten in Utrecht Allah Akbar en From the river roept zonder dat hen een strobreed in de weg wordt gelegd is dat beangstigend.
Net zo beangstigend als het gebral in Münchener bierhallen van 1923 voor de Joden van toen. Als het aan de Hamas-liefhebbers ligt mogen Israëli’s, zionisten en Joden niet meer meedoen aan een klimwedstrijd, aan een vioolconcours, aan het driemaal gewonnen Eurovisie songfestival.
De idioot dure maar biologisch oh zo verantwoorde Ecoplaza bij mij om de hoek verkoopt geen Israëlische dadels meer.
Ik gun degene die dat besliste een ernstige ziekte. Respect als hij of zij dan ook Israëlische medicijnen boycot.
Deze week was de klap op de vuurpijl deannulering van een reeks Holocaust lessen op de Hogeschool van Utrecht. Het gedraai van de bestuurders om deze ronduit antisemitische cancelling goed te praten was weerzinwekkend.
Minstens zo erg was het goedpraten daar weer van op een kletsprogramma op de Publieke Omroep. De bestuurders waren nog maar zo jong en pas in functie. Niet alleen de Holocaust moest in perspectief bekeken worden maar ook het gedrag van het bestuur. Zo draait de cirkel rond.
Natuurlijk is niet iedereen in Nederland antisemitisch. Integendeel, er zijn - Baruch Hasjeem - heel veel goede mensen. Zoals die van de organisatie Stolpersteine Dordrecht die zich ten doel stelt eer te bewijzen aan het voorbije Joodse leven in Dordrecht en omstreken. Ik kwam daar als oer-Amsterdammer toevallig mee in aanraking omdat journalist Gert van Engelen een artikel schreef over de Zwijndrechtse familie waar ik ondergedoken ben geweest.
Het contact resulteerde in een schitterend geschreven verhaal over mijn eigen ouders, het Sjoa-verhaal van mijn schoonouders en uiteraard over de familie Mol, mijn onderduikfamilie.
Toen ik las over het niet doorgaan van de holocaust-colleges in Utrecht stuurde ik het bestuur van die verdomde hogeschool een linkje naar dit verhaal met de vraag of ze het even voor me in “perspectief” konden zetten.
Inmiddels zegt het Cidi dat de lezingen toch doorgaan. Een heel eng clubje relmakers dat zich New Neighbours noemt zegt dat de HBO Utrecht toezegt om hen te betrekken bij de collegereeks om die “meer inclusief” te maken. Goddomme, brutaler kan het niet. De Hogeschool Utrecht kan, ook na herhaalde pogingen, geen vragen beantwoorden. Goddomme, laffer kan het niet.
