Zo werd door Neerlands Hoop ooit gezongen. En gelijk hadden ze. Het is stil aan de Gazaanse grens: aan beide zijden gaan mensen nu weer aan het werk, naar school, naar hun gebedshuizen en iedereen slaapt de hele nacht door.
Het is moeilijk te bevatten dat, slechts 12 uur na de laatste bombardementen, alles weer “normaal” is. Wat heet normaal? De schuilkelders blijven open, ons leger blijft paraat en aan beide zijden worden plannen gesmeed voor een eventuele volgende ronde. Dat is onze realiteit: buren die zo gek als een toeter zijn en de meest idiote dingen beweren: wij bezetten Gaza: sinds 2005 zijn we daar weg, een eenzijdige beslissing, maar dat kan organisaties zoals de NOS weinig schelen.
Er wordt beweerd dat wij de grensovergangen afgesloten houden: Gaza heeft grensovergangen met Egypte en Israel. Alleen door de Israëlische overgangen, in samenwerking met de VN, gaat voedsel, medicijnen, bouwmateriaal etc. De Egyptenaren hebben de officiële overgangen dicht gegooid en toen ze tunnels ontdekten hebben ze daar gas in gespoten, met alle resultaten van dien. Toch beweren media – zoals de NOS – dat wij de grensovergangen gesloten houden en de Gazanen uithongeren.
En zo, zoals Neerlands Hoop ooit beweerde, kan ik nog wel uren doorgaan.
Het aantal leugens dat verspreid wordt tegen ons kent geen grenzen. Ik ben veel in Europa en zie hoe de toestand in het Midden-Oosten verslagen wordt: Israël deed dit, Israël deed dat – maar zelden wordt er verteld dat wij in feite terugslaan. Soms moet je pro-actief zijn. Onze haters sturen kinderen om soldaten uit te lokken. Een Molotov-cocktail is niet minder gevaarlijk dan welk ander wapen dan ook.
Je kunt je afvragen waarom zoveel media prefereren om leugens te verspreiden. Maar die luxe hebben wij niet. Wij moeten dag en nacht paraat zijn omdat onze haters vaak daad bij woord voegen en soms moet je een uurtje vroeger opstaan om dat tegen te houden.
Iedere golf van geweld laat me even denken aan Achmed, een man uit Gaza die mijn schoonvader zaliger hielp met het bouwen van zijn huis in Ashkelon.
Het waren de jaren zeventig van de vorige eeuw en Achmed bleef ’s nachts gewoon slapen in Ashkelon. Familiefeesten werden samen gevierd en toen het huis klaar was, kocht mijn schoonvader een auto voor Achmed, als bonus en dank. Jarenlang hadden we nog contact met Achmed. Totdat Hamas de boel met geweld overnam. Sindsdien weten we niet hoe het met hem gaat.
Enkele maanden terug, bij puur toeval, kwam ik zijn zoon tegen. Hij is een hoge piet bij de Hamas. Hij herkende me en duidde met zijn handen aan even te wachten tot we konden praten. Hij gelooft dat de Hamas een toekomst heeft als politieke partij en niet als terreurorganisatie. Hij gelooft dat we naast elkaar kunnen leven, maar kan dat nog niet zeggen. Het zou als verraad gezien worden. We kunnen geen contact houden omdat dat hem verdacht zou maken. Achmed zelf stierf enkele jaren geleden: een Hamas raket, afgeschoten op ons, viel op zijn huis.
Je vraagt je af hoe lang beide zijden nog moeten lijden onder het nodeloze geweld.
Niet helemaal nodeloos, daar heel wat mensen hieraan verdienen: sommigen geld, sommigen met een politieke carrière. Ik ken zelfs iemand die minister van financiën is geworden door onder andere Islamitisch terreur te ondersteunen. Niet van haar eigen geld – ze is niet gek – maar van het geld van de Nederlandse belastingbetaler. De enige reden dat dit mogelijk is: niemand houdt haar tegen.
De enige reden dat Achmed – en velen met hem - niet meer leeft is niet omdat hij Joden haatte, maar omdat anderen, zoals Sigrid Kaag, Joden haten.
En de stilte daaromheen kun je al verbreken door er iets van te zeggen.
