Tijdens het diner van de UJIA in Londen zei ex-gijzelaar Emily Damari: 'Ik heb ervoor gekozen geen slachtoffer te worden toen ik gegijzeld werd'

Foto The Jewish Chronicle

De vrijgelaten Brits-Israëlische gijzelaar Emily Damari heeft onthuld hoe ze tot de laatste momenten van haar gevangenschap weerstand bood aan haar ontvoerders, toen ze weigerde de rode trui te dragen die ze haar bij haar vrijlating gaven, meldt The Jewish Chronicle.

Tijdens een openhartig interview donderdagavond tijdens het jaarlijkse diner van de UJIA in Londen – haar eerste voor een live Brits publiek – vertelde fervent voetbalfan Damari aan de gasten: "Ze gaven me een rode trui om te passen, maar ik heb hem niet aangenomen. Ik ga geen rood aantrekken. Ik ben Maccabi Tel Aviv. De hele wereld zal me op dat moment zien. Ik kan het niet. Ze zeiden: 'Wat is er aan de hand? Ben je gek geworden? Je gaat uit.' Ik zei: 'Nee. Ik ga niet in het rood uit.' Dus, zoals je zag, ging ik uit in het groen."

Damari, 29, werd in januari vrijgelaten na 471 dagen gegijzeld te zijn geweest in Gaza, nadat ze op 7 oktober 2023 door Hamas-terroristen was ontvoerd uit kibboets Kfa Aza.

Ze herinnerde zich de verschrikkingen van die ochtend, en hoe terroristen de kluisruimte waren binnengedrongen, haar geliefde hond hadden doodgeschoten en Damari in haar hand en been hadden geschoten.

"Dus, ik heb één kogel in mijn hand en één in mijn been. Ze hebben ons naar buiten gebracht. [Mijn beste vriendin, Gali, en ik] zitten op de bank op het balkon, op mijn balkon, en terwijl we daar zitten, kijk ik naar rechts, naar links, en zie ik zo'n 60 of 70 terroristen buiten doen wat ze willen, heel opgetogen over wat ze doen."

Ze ontvoerden Emily, samen met Gali Berman en zijn tweelingbroer Ziv, die nog steeds gegijzeld worden, en brachten haar eerst naar het huis van een van de terroristen, "waar een familie woont. Er was een van de mannen, en zijn familie, zo'n zes kinderen, zijn vrouw, alles, en ik zag nog vier gijzelaars uit mijn kibboets."

Ze vertelde hoe ze naar het Al-Shifa-ziekenhuis werd gebracht – niet het 'burgerziekenhuis' waar iedereen het in het nieuws over heeft. Het was Al-Shifa en als terroristen mij daarheen hebben gebracht, betekent dat dat er geen burgers waren. Toen ik de kamer binnenkwam, zag ik als eerste een lijk, bloed op de vloer, en als tweede zag ik 10 of 15 terroristen in de kamer, met hun wapens, en als derde kwam de dokter naar me toe en zei: 'Hallo, ik ben Dr. Hamas.'

"Dit is het Al-Shifa-ziekenhuis waar het Israëlische leger steeds weer naartoe komt, en al het nieuws had het erover: 'Hoe konden ze naar deze burgerlocaties gaan? Naar ziekenhuizen?' Dus, dit is de reden."

Tijdens haar verblijf in Gaza werd Damari zo’n dertig keer verhuisd en woonde ze in ‘alles wat je je maar kunt voorstellen – huizen met gezinnen, ziekenhuizen, scholen, tunnels natuurlijk.’

Damari, die opgroeide met de verhalen over terroristische tunnels, beschreef het als "een waanzinnig moment" om erheen te worden gebracht.

In de tunnel werd ze opgesloten in “een kleine, zeer stinkende kooi, zonder omstandigheden om daar te overleven”, samen met vijf andere vrouwelijke gijzelaars, “behandeld als dieren”.

Toen interviewer Emily Cohen, die betrokken was bij de Britse campagne om Emily vrij te krijgen, haar vroeg hoe haar dagelijkse leven in gevangenschap eruit zag, zei Damari dat het "ellendig" was, maar dat ze "er niet voor had gekozen om een ​​slachtoffer te zijn".

In plaats daarvan, zei ze, "nam ze een actieve rol. Ik gaf les aan de bewakers. Ze noemden ons 'gevangenen', en ik zei dan: 'Ik ben geen gevangene. Een gevangene mag drie keer per dag eten. Een gevangene mag op een bed slapen. Een gevangene mag zijn ouders bellen, al is het maar één keer per maand. Een gevangene mag water drinken, naar het toilet gaan en de ketting doortrekken. Bovenal heeft een gevangene iets verkeerds gedaan – ze hebben gestolen, ze hebben verkracht, ze hebben iets gedaan. Ik werd gewoon wakker in mijn bed.'"

In de overtuiging dat zowel haar moeder, Mandy, als haar broer vermoord waren – "Ik heb zelfs de lofrede [van mijn broer] geschreven" – was Damari verbijsterd toen ze, bij die zeldzame gelegenheid dat een terrorist de tv aanzette, haar "geweldige" moeder haar foto zag vasthouden, campagne voerend voor haar vrijlating. "Dat was mijn beste moment in mijn leven, op mijn slechtste moment in mijn leven. Ik ontdekte dat ze nog leefde en dat ze voor me vocht."

Damari onthulde ook dat ze, naast de demonstraties om de gijzelaars "en de mensen die voor ons vochten" te bevrijden, ook pro-Palestijnse protesten aan Columbia University had gezien. "Ik herinner me dat ik daar zat en naar de demonstranten op Al-Jazeera keek. Ik ben homo, maar ik keek naar de demonstranten op tv en dacht: 'Hij is homo, zij is homo, hij is homo', en ik keek naar de terrorist en zei: 'Als ze wisten dat ze naar Gaza zouden komen en ze zouden niet naar buiten komen, zouden ze het misschien niet doen.' En hij keek me glimlachend aan, alsof hij wilde zeggen: 'Je hebt gelijk.'"

Over haar toekomst zei Damari dat 'toekomst' een moeilijk woord voor me is totdat alle gijzelaars zijn vrijgelaten. Zolang mijn vrienden nog steeds gegijzeld zijn in Gaza, kan ik mijn toekomst niet echt zien.

Ondertussen zei ze dat ze, na zo lang verstoken te zijn geweest van basisbehoeften, juist de kleine dingen in haar leven waardeerde, "zelfs het drinken van een glas water, het zeggen van 'Hallo' en 'Goedemorgen' tegen mijn moeder en het knuffelen van mijn broers. Alles heeft een heel, heel grote waarde."

Gevraagd naar de boodschap die ze de Britse Joodse gemeenschap wil meegeven, zei Damari: "Het allerbelangrijkste, als gemeenschap, als Joodse gemeenschap, is om verenigd te blijven. Onthoud onze wortels, en onthoud dat als we niet sterk blijven en als we niet verenigd blijven, er wel iemand naar ons toe zal komen. Dus we moeten sterk blijven, ons hoofd omhoog houden. En als mensen niets aardigs te zeggen hebben, houd het dan gewoon voor jezelf."