Screenshot
Vertaling van de toespraak van de chef van de Generale Staf maandagavond bij de Klaagmuur bij de start van Memorial Day.
Wanneer iemand het bevel overneemt in de IDF, neemt hij de last van verantwoordelijkheid en een goddelijke toewijding op zich.
Hij leidt zijn soldaten op in oorlogvoering en oorlogskunst. Hij begeleidt hen in waarden, professionaliteit, vastberadenheid, initiatief en toewijding aan de missie.
Hij geeft de erfenis van voormalige helden van Israël door en vormt ze naar hun heroïsche evenbeeld.
Als leider vanaf het front draagt hij de ernstige verantwoordelijkheid voor de levens van de soldaten; het is zijn plicht voor het leven.
Als ze vallen, staat hij voor hun families, gebukt onder de verantwoordelijkheid die nooit verdwijnt.
Deze verantwoordelijkheid staat op de gezichten van veldcommandanten gegrift, en ik zie het elke keer als ik ze ontmoet.
Eervolle president van de staat, de heer Isaac Herzog
Minister van Defensie, de heer Yoav Gallant
Beste nabestaanden,
Geachte gasten,
Gedurende deze oorlog heb ik onze troepen in Gaza talloze keren bezocht.
Probeer het slagveld te visualiseren.
Tegenover mij staat een relatief jonge officier: moedig en beheerst, doelgericht en zich volledig bewust van de ernst van zijn plicht.
Hij vertelt verhalen en belangrijke inzichten van het slagveld, en ik luister en leer. Als ik vertrek, blijft zijn imago als commandant bij mij.
En ik weet dat we hem kunnen vertrouwen.
Kort daarna komt het nieuws:
Er was een hevige strijd,
er zijn slachtoffers ---
en hij is een van de gesneuvelden.
De herinnering aan zijn standvastige blik en geruststellende woorden zal voor altijd in mijn gedachten blijven hangen.
Hoe diep is de pijn van het verlies, en hoe waardevol is de zaak.
Elke Memorial Day staan we en lezen we het Yizkor- gebed voor onze gevallen soldaten, kameraden en commandanten.
“Voor de pracht van de jeugd, het verlangen naar moed, de heiligheid van de wil en de deugd van zelfopoffering.”
Door de woorden ‘de pracht van de jeugd’ uit te spreken, herinneren we ons wie de gevallenen waren,
wat ze in het leven hebben bereikt en waarvoor ze niet hebben geleefd.
Als we spreken over ‘het verlangen naar moed’, visualiseren we hun laatste momenten, hun nobele keuzes en moedige beslissingen, om hun eed om de staat Israël te verdedigen hoog te houden.
‘Een verlangen’ is een krachtig verlangen om datgene te bereiken wat subliem is.
Dit verlangen is de essentie van de menselijke wil, omdat het probeert datgene te bereiken wat buiten bereik ligt.
De moed van IDF-soldaten heeft zich gedurende generaties en veldslagen in vele vormen gemanifesteerd. Hun heldendaden verschillen in tijd, plaats en omstandigheden, maar ze delen een gemeenschappelijk element:
De helden van de IDF hebben zich bij de gelederen aangesloten uit plichtsbesef en doelgerichtheid, en toen ze voor de ultieme test stonden, hadden ze de moed om te doen wat juist was.
De dienstbaarheid van iedere man en vrouw in de IDF vereist moed. De bereidheid om de verantwoordelijkheid te dragen en taken uit te voeren die risico's met zich meebrengen, vereist moed. Elke daad van een individu om de veiligheid van velen te garanderen, vereist moed.
De gevallen soldaten van Israël hunkerden naar moed, maar zochten niet naar de dood. Ze streefden naar een leven vol betekenis, om hun passie te volgen, hun dromen waar te maken en een stempel op de wereld te drukken.
Ze waren helden voor de levenden, in naam van het leven.
Toen ze vielen, lieten ze een onuitwisbaar teken van moed achter.
Op deze dag buigen we onze hoofden ter nagedachtenis aan degenen die vóór en naast ons hebben gevochten in de oorlogen voor de onafhankelijkheid van Israël en voor de vrijheid van ons volk, en zij hebben hun leven gegeven in de strijd tegen de vijand.
We herdenken degenen die zijn omgekomen bij ongelukken en degenen die zijn bezweken aan ziekte of emotionele problemen.
Door onze ontbrekende gelederen te eren, beloven we onze gewonden bij te staan - naar lichaam en ziel.
Wij beloven dat we alles zullen doen wat nodig is om de vermisten op te sporen en terug te brengen naar hun land.
We beloven dat we onze gijzelaars – mannen, vrouwen, kinderen en ouderen, burgers en soldaten – nooit zullen vergeten en dat we onze diepe toewijding aan hun snelle terugkeer naar hun huizen nooit zullen verzaken.
Op deze Memorial Day, in het 76e jaar van onze onafhankelijkheid, groet ik namens alle vorige commandanten van de IDF de 25.040 gesneuvelde soldaten van Israël.
Als commandant van de IDF tijdens de oorlog draag ik de verantwoordelijkheid voor het onvermogen van de IDF om onze burgers op 7 oktober te verdedigen . Ik draag het gewicht ervan dagelijks op mijn schouders en diep in mijn hart begrijp ik de betekenis ervan volledig.
Ik buig mijn hoofd als eerbetoon aan de burgers die we niet konden redden, aan onze kameraden van de alerte squadrons en veiligheidsdiensten en aan de gevallen soldaten van de IDF, mannen en vrouwen in reserve of actieve dienst, die stierven in de strijd sinds het begin van de oorlog .
Het waren krijgers, die de volledige verantwoordelijkheid droegen voor missies van veiligheid en defensie, die de gelegenheid te baat namen en vooruit stormden zonder op bevelen te wachten. Het waren vrouwen die op hun post bleven en hen niet in de steek wilden laten als het kwaad naderde.
In de hevigste gevechten stormden veel commandanten naar voren, recht het vuur in.
Op lange dagen van intense en gedurfde gevechten, te midden van de vijand boven en onder de grond, trotseerden ze allemaal moedig het gevaar en wonnen ze.
We zijn voor eeuwig dank verschuldigd aan degenen die het smalle pad bewandelden dat de heiligheid van het leven scheidde van zelfopoffering.
Ze beschouwden zichzelf alsof het lot van de hele oorlog uitsluitend op hun schouders rustte. Ze zochten geen glorie, maar wilden het schild zijn dat hun volk beschermt.
Beste families,
Wanneer een commandant soldaten verliest, wordt zijn verantwoordelijkheid een eindeloze toewijding aan hun nalatenschap en de mensen die ze hebben achtergelaten.
Ik ben de commandant die uw zonen en dochters de strijd in heeft gestuurd waarvan ze nooit zijn teruggekeerd, en naar de posten waarvan ze zijn gegijzeld.
Ik draag de herinnering aan de gevallenen met mij mee en ben verantwoordelijk voor het geven van antwoorden op de moeilijke vragen die je achtervolgen.
Ik kende niet alle gevallen soldaten, maar toch zal ik ze nooit vergeten.
Ik heb hun huizen niet kunnen bezoeken, maar toch ben ik voor altijd toegewijd aan jullie – ouders, kinderen, broers en zussen, partners en grootouders.
Ik sta nederig voor jouw moed om pijn te verdragen, om elke dag de kracht te verzamelen ondanks zwaar verlies, en de leegte met betekenis te vullen.
In deze oorlog zijn we vastbesloten onze missie te voltooien, ook al realiseren we ons de hoge kosten.
Zolang onze vijanden tegen ons in opstand komen, zullen wij de wacht houden, klaar en bereid, krachtig reageren op elke poging om ons kwaad te doen, en degenen neerslaan die op onze vernietiging uit zijn.
Dienstmannen en -vrouwen van de IDF –
Vanaf de dag dat we het IDF-uniform aantrekken, dragen we de mantel van verantwoordelijkheid. Vanaf het moment dat we dienst nemen, zijn we verenigd onder één goede zaak: de verdediging van het land.
Zo is het geweest en zo zal het zijn.
Het is een groot voorrecht om jullie commandant te zijn – jullie, die moedig en deugdzaam zijn, standvastig en toegewijd, bereid risico’s te nemen voor deze waardevolle zaak, de meest waardevolle van allemaal.
Onze schuld aan de gevallenen omvat generaties; aan allen die droomden van het ‘begeerde land, goed en overvloedig’, maar er nooit in slaagden de poorten ervan te passeren; en aan allen die zijn teruggekeerd, het grondgebied ervan hebben behouden, en wier moed de onafhankelijkheid van Israël in ons thuisland verzekert – het begeerde land waar onze voorouders naar verlangden.
En zijn beschermer – de IDF.
Moge de herinnering aan de gevallenen gezegend zijn.
