Premier Lapid tijdens UN-toespraak. Screenshot YouTube
Tijdens zijn toespraak voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties zei Lapid voorstander te zijn van een 2-staten oplossing, maar dat het geen terreurbasis kan zijn.
"Als aan die voorwaarde is voldaan, is de beste weg vooruit "een overeenkomst met de Palestijnen, gebaseerd op twee staten voor twee volkeren", zei Lapid.
Over Iran zei Lapid dat ""de enige manier om te voorkomen dat Iran een kernwapen krijgt, is door een geloofwaardige militaire dreiging op tafel te leggen".
Zijn volledige toespraak is hieronder te lezen en te zien in onderstaande video.
Meneer de president, mijnheer de secretaris-generaal, afgevaardigden, dames en heren,
In november 1947 kwam deze Algemene Vergadering bijeen en besloot tot de oprichting van een Joodse Staat. Slechts een paar honderdduizend Joden leefden destijds in Israël, in een vijandige omgeving, geschokt en verwoest na de Holocaust waarin zes miljoen van onze mensen werden vermoord.
75 jaar later is Israël een sterke liberale democratie. Trots en welvarend. De Start-Up Nation die Waze en Iron Dome heeft uitgevonden, medicijnen voor Alzheimer en Parkinson en een robot die spinale chirurgie kan uitvoeren. Een wereldleider in water- en voedseltechnologie, cyberdefensie en hernieuwbare energie. Met 13 Nobelprijswinnaars in literatuur en scheikunde, economie en vrede.
Hoe is dit gebeurd?
Het gebeurde omdat we besloten geen slachtoffer te zijn.
We kozen ervoor om niet stil te staan bij de pijn van het verleden.
Maar liever focussen op de hoop van de toekomst.
We hebben ervoor gekozen om onze energie te steken in het opbouwen van een natie.
Bouwen aan een gelukkige samenleving, optimistisch en creatief.
We hebben niet alleen het Beloofde Land bereikt, we bouwen het Beloofde Land.
Geschiedenis wordt bepaald door mensen. We moeten de geschiedenis begrijpen, respecteren en ervan leren.
Maar ook om het te willen en kunnen veranderen.
Om de toekomst te verkiezen boven het verleden.
Vrede over oorlog.
Partnerschap boven afzondering en isolatie.
Een paar maanden geleden hebben we de historische Negev-top bijeengeroepen.
We zaten aan het diner, niet ver van het graf van David Ben Gurion, de grondlegger van de staat Israël.
We waren met zes.
De staatssecretaris van de Verenigde Staten, de ministers van Buitenlandse Zaken van Egypte, de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein, Marokko en Israël.
Een diner waarvan nog maar twee jaar geleden niemand had gedacht dat het mogelijk was.
En toen ging de deur open, iemand kwam binnen en zei: "Het spijt me dat ik u stoor, maar er was een terreuraanslag niet ver van Tel Aviv. Twee Israëli's werden vermoord.”
In een oogwenk begrepen we allemaal dat het doel van de aanval was om de top te vernietigen.
Om woede onder ons te creëren, om ruzie te maken en om dit nieuwe partnerschap tussen ons te verdelen.
Ik zei tegen de ministers van Buitenlandse Zaken: “We moeten deze terreuraanslag nu samen veroordelen. We moeten de wereld laten zien dat terreur niet zal zegevieren.”
De kamer viel stil.
En toen zei een van de Arabische ministers van Buitenlandse Zaken: "We zijn altijd tegen terreur, daarom zijn we hier."
En vijf minuten later brachten we een gezamenlijke verklaring van ons zessen uit waarin we de aanval veroordelen en het leven, de samenwerking en onze overtuiging dat het anders kan, heiligen.
De top ging door.
Er werden overeenkomsten getekend.
Er werden werkgroepen gevormd die zich bezighielden met vraagstukken op het gebied van technologie, voedselzekerheid, energie, water, onderwijs en infrastructuur.
Die werkgroepen veranderen op dit moment het gezicht van het Midden-Oosten.
De mensen van het Midden-Oosten, de mensen van de hele wereld, zouden om zich heen moeten kijken en zich afvragen: wie doet het beter?
Degenen die het pad van vrede kozen, of degenen die de weg van oorlog kozen?
Degenen die ervoor kozen te investeren in hun volk en land, of degenen die ervoor kozen te investeren in de vernietiging van anderen?
Degenen die geloven in onderwijs, tolerantie en technologie, of degenen die geloven in onverdraagzaamheid en geweld?
Wanneer ik iemand ontmoet die kritiek heeft op Israël, heb ik altijd hetzelfde antwoord:
Kom en bezoek ons.
Kom en ontmoet het echte Israël. Je zult verliefd worden.
Een land dat adembenemende innovatie combineert met een diep gevoel voor geschiedenis.
Geweldige mensen, heerlijk eten, geweldige geest.
Een levendige democratie.
Een land waar joden, moslims en christenen met volledige burgergelijkheid samenleven.
In de regering die ik leid, zijn er Arabische ministers.
Er is een Arabische partij als lid van onze coalitie.
We hebben Arabische rechters in ons Hooggerechtshof.
Arabische artsen die levens redden in onze ziekenhuizen.
Israëlische Arabieren zijn niet onze vijanden, ze zijn onze partners in het leven.
Kom en bezoek ons.
Je zult ontdekken dat Israël een ongelooflijk cultureel mozaïek is.
Van de witte besneeuwde bergen van de Golan tot het witte woestijnzand van de Negev.
Vanuit Tel Aviv, de hightech hoofdstad, een non-stop feest aan de Middellandse Zee.
Naar Jeruzalem, onze eeuwige hoofdstad, de heilige stad voor drie religies, in wiens prachtige straten het verleden elke dag de toekomst ontmoet.
Er hangen echter twee grote bedreigingen boven het hoofd van ons prachtige land.
Ze hangen ook boven je hoofd, ook al probeer je ze misschien te ontkennen. De eerste is de nucleaire dreiging. De angst dat terroristische staten en terroristische organisaties kernwapens in handen krijgen. De tweede bedreiging is de ondergang van de waarheid.
Onze democratieën worden langzaamaan vergiftigd door leugens en nepnieuws. Roekeloze
politici, totalitaire staten en radicale organisaties ondermijnen onze perceptie van de werkelijkheid.
We moeten weten dat er geen land ter wereld is dat meer met dit fenomeen wordt geconfronteerd dan Israël. Er is geen land dat zo zwaar is aangevallen door leugens, waar zo'n enorme hoeveelheid geld en moeite is geïnvesteerd in het verspreiden van desinformatie hierover.
Afgelopen mei werd de foto van Malak al-Tanani, een driejarig Palestijns meisje, over de hele wereld gepubliceerd met het verschrikkelijke nieuws dat ze samen met haar ouders is omgekomen bij een aanval van de Israëlische luchtmacht.
Het was een hartverscheurend beeld, maar Malak Al Tanani bestaat niet. De foto is van Instagram genomen.
Het is van een meisje uit Rusland.
Ik kan je nog duizenden voorbeelden geven van soortgelijk nepnieuws over Israël. De anti-Israël beweging verspreidt deze leugens al jaren. In de media, op universiteitscampussen en op sociale media. De vraag is niet waarom ze het doen, maar waarom je bereid bent te luisteren.
Waarom luister je naar mensen die miljarden dollars hebben geïnvesteerd in het verdraaien van de waarheid?
Waarom kies je de kant van islamitische extremisten die homo's aan kraanvogels hangen,
vrouwen onderdrukken en raketten afvuren op burgers vanuit kleuterscholen en ziekenhuizen?
Ik ben geen gast in dit gebouw.
Israël is een trotse soevereine natie en een gelijkwaardig lid van de Verenigde Naties.
We zullen niet zwijgen wanneer degenen die ons kwaad willen doen, ditzelfde podium gebruiken om zich te verspreiden leugens over ons.
Antisemitisme is de bereidheid om het slechtste over de Joden te geloven, zonder vragen te stellen.
Antisemitisme beoordeelt Israël met een andere maatstaf dan enig ander land.
Dit orkest van haat dirigeert, is Iran.
Al meer dan veertig jaar worden op de stadspleinen en in de straten van Iran demonstranten gefotografeerd terwijl ze Israëlische en Amerikaanse vlaggen verbranden.
Vraag jezelf af: waar komen de vlaggen vandaan? Hoe kwamen ze aan zoveel van onze vlaggen?
Het antwoord is: ze maken ze speciaal.
Zodat ze ze kunnen verbranden.
Zo ziet een industrie van haat eruit.
Dit is een regime dat systematisch haat aanpakt.
Ze haten zelfs hun eigen mensen.
Jonge Iraniërs lijden en worstelen met de ketenen van het Iraanse regime, en de wereld zwijgt.
Op sociale media roepen ze om hulp.
Ze betalen met hun leven voor hun verlangen om een leven in vrijheid te leiden.
Het Iraanse regime haat Joden, haat vrouwen, haat homo's, haat het Westen.
Ze haten en vermoorden moslims die er anders over denken, zoals Salman Rushdie en Mahsa Amini.
Hun haat is een manier van leven.
Het is een manier om hun onderdrukkende heerschappij te behouden.
Er is slechts één lidstaat in de VN die openlijk te kennen geeft een andere lidstaat te willen vernietigen.
Iran heeft keer op keer verklaard geïnteresseerd te zijn in de "totale vernietiging" van de staat Israël.
En dit gebouw is stil.
Waar ben je bang voor?
Is er ooit een tijd in de menselijke geschiedenis geweest waarin stilte het geweld stopte?
Het land dat ons wil vernietigen, is ook het land dat de grootste terroristische organisatie ter wereld heeft opgericht, Hezbollah.
Iran financiert Hamas en de Islamitische Jihad en zit achter massale terroristische aanslagen van Bulgarije tot Buenos Aires. Het is een moorddadige dictatuur die er alles aan doet om een kernwapen te krijgen.
Als het Iraanse regime een kernwapen krijgt, zullen ze het gebruiken.
De enige manier om te voorkomen dat Iran een kernwapen krijgt, is door een geloofwaardige militaire dreiging op tafel te leggen.
En dan – en alleen dan – om met hen te onderhandelen over een Longer and Stronger deal.
Het moet Iran duidelijk worden gemaakt dat als het zijn nucleaire programma voortzet, de wereld niet met woorden zal reageren, maar met militair geweld.
Elke keer dat in het verleden een dergelijke dreiging op tafel werd gelegd, stopte Iran en trok zich terug.
Tegenwoordig kiest de wereld voor de gemakkelijke optie.
Het kiest ervoor om het ergste niet te geloven, ondanks alle bewijzen van het tegendeel.
Israël heeft dit voorrecht niet.
Deze keer staan we niet met lege handen tegen degenen die ons willen vernietigen.
De Joden hebben tegenwoordig een staat.
We hebben een leger.
We hebben geweldige vriendschappen, in de eerste plaats met de Verenigde Staten.
We hebben mogelijkheden en we zijn niet bang om ze te gebruiken.
We zullen doen wat nodig is: Iran krijgt geen kernwapen.
We zullen niet toekijken terwijl er mensen zijn die ons proberen te vermoorden. Niet weer. Nooit meer.
De economische en militaire kracht van Israël stelt ons in staat onszelf te beschermen, maar het stelt ons ook iets anders in staat: streven naar vrede met de hele Arabische wereld. En met onze naaste buren – de Palestijnen.
Een overeenkomst met de Palestijnen, gebaseerd op twee staten voor twee volkeren, is de juiste keuze voor de veiligheid van Israël, voor de economie van Israël en voor de toekomst van onze kinderen.
Vrede is geen compromis.
Het is de meest moedige beslissing die we kunnen nemen.
Vrede is geen zwakte.
Het belichaamt in zich de hele macht van de menselijke geest.
Oorlog is overgave aan al het slechte in ons.
Vrede is de overwinning van al het goede.
Ondanks alle obstakels steunt vandaag de dag nog steeds een grote meerderheid van de Israëli's de visie van deze tweestatenoplossing. Ik ben een van hen.
We hebben maar één voorwaarde: dat een toekomstige Palestijnse staat vreedzaam zal zijn.
Dat het geen nieuwe terreurbasis zal worden van waaruit het welzijn en het voortbestaan van Israël wordt bedreigd.
Dat we in staat zullen zijn om de veiligheid van alle burgers van Israël te allen tijde te beschermen.
Als iemand vindt dat de vraag te groot is, kijk dan naar de buurt waarin we wonen:
kijk naar Libanon, een instortende staat die wordt gecontroleerd door Hezbollah.
In Syrië, waar een moorddadig regime een half miljoen van zijn eigen mensen heeft afgeslacht.
Kijk naar Afganistan.
Kijk naar Libië.
Kijk naar Iran.
U kunt ons vragen te leven volgens de waarden in het VN-Handvest, maar u kunt ons niet vragen ervoor te sterven.
Mijn vader was een kind in het getto, mijn grootvader werd vermoord in een
concentratiekamp.
We willen in vrede leven, maar alleen als het ons veiligheid geeft, niet als het ons nog meer bedreigt.
Kijk naar Gaza.
Israël deed alles wat de wereld van ons vroeg, ook vanaf dit stadium.
Wij zijn vertrokken.
17 jaar geleden hebben we de nederzettingen ontmanteld, onze militaire bases uit elkaar gehaald.
Er is geen enkele Israëlische soldaat in Gaza.
We lieten ze zelfs 3.000 kassen na zodat ze een economie voor zichzelf konden gaan opbouwen.
Wat deden ze als reactie?
In minder dan een jaar kwam Hamas, een moorddadige terreurorganisatie, aan de macht.
Ze vernietigden de kassen en vervingen ze door trainingskampen voor terroristen en raketlanceringsplaatsen.
Sinds we Gaza hebben verlaten, zijn er meer dan 20.000 raketten en raketten op Israël afgevuurd. Allemaal bij burgers. Allemaal bij onze kinderen.
Ik heb een kind met speciale behoeften.
Haar naam is Yaeli.
Ze is autistisch.
Ze praat niet.
In mei vorig jaar moest ik haar om 3 uur 's nachts wakker maken en met haar naar de schuilkelder rennen, omdat er raketten ontploften boven ons huis.
Iedereen die predikt over het belang van vrede, is welkom om te proberen om drie uur 's nachts naar een schuilkelder te rennen met een meisje dat niet praat.
Om haar, zonder woorden, uit te leggen waarom er mensen zijn die haar willen vermoorden.
In dit gebouw is ons meer dan eens gevraagd waarom we de beperkingen op Gaza niet opheffen.
Daar zijn we klaar voor, morgenochtend.
We zijn klaar om meer te doen dan dat.
Ik zeg vanaf hier tegen de mensen van Gaza: we staan klaar om u te helpen een beter leven op te bouwen, een economie op te bouwen.
We presenteerden een alomvattend plan om te helpen bij de wederopbouw van Gaza.
We hebben maar één voorwaarde: stop met het afvuren van raketten en raketten op onze kinderen.
Leg je wapens neer, er zijn geen beperkingen.
Leg je wapens neer, breng onze kinderen naar huis die in gevangenschap worden vastgehouden – Hadar en Oron, moge hun nagedachtenis een zegen zijn; Avera en Hisham, die nog in leven zijn – en we zullen samen aan uw economie bouwen.
We kunnen samen aan uw toekomst bouwen, zowel in Gaza als op de Westelijke Jordaanoever.
Leg je wapens neer en bewijs dat Hamas en de Islamitische Jihad de Palestijnse staat die je wilt creëren niet zullen overnemen.
Leg je wapens neer en er zal vrede zijn.
Dat is het minimum dat ik mijn grootvader, mijn vader en mijn dochter verschuldigd ben.
Het Joodse volk heeft de lessen van het verleden geleerd.
Onze veiligheid wordt gegarandeerd door onze militaire macht, onze economische vindingrijkheid, onze democratische veerkracht.
Israël zoekt vrede met onze buren.
Al onze buren.
We gaan nergens heen.
Het Midden-Oosten is ons thuis.
We zijn hier om te blijven. Voor altijd.
En we roepen elk moslimland op - van Saoedi-Arabië tot Indonesië - om dat te erkennen en met ons te komen praten. Onze hand is uitgestrekt voor vrede.
Conflicten verdwijnen niet vanzelf.
Vijandigheid verdwijnt niet vanzelf.
Mensen creëren conflicten, mensen kunnen ze ook vervangen door vriendschap, vriendelijkheid en algemeen welzijn.
De bewijslast ligt niet bij ons.
We hebben ons verlangen naar vrede al bewezen.
Ons vredesverdrag met Egypte is nu al 43 jaar volledig geïmplementeerd.
Ons 28 jaar vredesverdrag met Jordanië.
We zijn een land dat woord houdt en afspraken nakomt.
We hebben ons verlangen naar vrede bewezen door de Abraham-akkoorden, de Negev-top en de overeenkomsten die we met de Arabische wereld hebben ondertekend.
In het boek Numeri staat een vers dat elke Jood kent:
"Moge de Heer zijn aangezicht naar u verheffen en u vrede schenken."
De staat Israël is het enige land ter wereld dat door een boek is gesticht. Het Boek der Boeken. De Tenach.
Dat boek en de principes van de liberale democratie vereisen dat we in vrede onze hand uitstrekken. Onze geschiedenis vereist dat we scherp en heel voorzichtig zijn.
Zo hebben we in het verleden vrede gesloten.
Zo zullen we in de toekomst vrede sluiten.
Dank u.
