Voor deze IDF-soldaten is 'thuis verdedigen' een persoonlijke zaak: 'Ik vernietig de raketwerper die me naar een schuilplaats stuurde'

Schade door Hezbollah-aanvallen aan de noordgrens van Shlomi. Foto AP

De afgelopen twee jaar is de uitdrukking "ons thuis verdedigen" steeds vaker gebruikt – in krantenkoppen, toespraken en alledaagse gesprekken. Maar voor sommige soldaten, wanneer de weg naar hun militaire basis in Libanon of de Westelijke Jordaanoever tevens de weg terug naar hun ouderlijk huis is, wordt de uitdrukking een geleefde realiteit, schrijft Ynet.

Dat geldt ook voor korporaal A van de noordgrens van Shlomi en korporaal Y van de nederzetting Elkana op de Westelijke Jordaanoever. Zij dienen beiden in het 890e Parachutistenbataljon en deelden hun verhaal met de website van het Israëlische leger.

"Wij zijn Y en A, gevechtssoldaten van het 890ste Bataljon", vertelden ze tijdens een interview, waarbij ze dezelfde introductie herhaalden die ze de afgelopen twee weken gaven aan middelbare scholieren die de trainingsbasis van de IDF in Tze'elim bezochten als onderdeel van het programma Following the Warriors.

"We namen dienst in maart 2024, volgden acht maanden training en werden direct daarna ingezet in Libanon, waar we ongeveer een maand lang onafgebroken manoeuvreerden", aldus korporaal Y. "Tijdens de gevechten richtten we ons op de militaire capaciteiten van Hezbollah: raketten, RPG's, machinegeweren, geweren. Echt alles."

Van daaruit werd het bataljon naar Syrië gestuurd. "Na Libanon werden we naar Syrië gestuurd," zei hij. "We hebben ongeveer zes maanden aan het front doorgebracht, op Syrisch grondgebied." Het bataljon werd vervolgens verplaatst naar Zuid-Israël, waar ze drie maanden in Gaza vochten. "We hebben tunnels gelokaliseerd met behulp van Yahalom-techniek en Oketz K9-troepen, gebouwen vernield, terroristische infrastructuur opgeblazen – en direct daarna werden we overgebracht naar de Westelijke Jordaanoever, waar we sindsdien gestationeerd zijn."

Aan het begin van de oorlog werden korporaal A. en zijn gezin geëvacueerd uit hun huis in Shlomi nadat de schokgolven van een raketexplosie hun huis hadden beschadigd. Voor hem werd de grens tussen het slagveld en zijn thuisleven steeds moeilijker te trekken.

Troepen van het 890ste Parachutistenbataljon opereren in Libanon. Foto IDF

"Voordat we grondmanoeuvres uitvoerden, had ik een videogesprek met mijn moeder – ze liet me het hotel zien waarheen ze geëvacueerd waren", zei hij. "Een paar weken later, toen ik eindelijk mijn telefoon terugkreeg in Libanon, was het eerste bericht dat ik zag dat ze op zoek waren naar aannemers, zodat we naar huis konden komen."

Ik herinner me dat ik als kind Hezbollah-strijders op Telegram raketten op mijn stad zag afschieten. Jaren later, tijdens gevechten in Libanon, vonden we een loods vol vrachtwagens met raketwerpers. Plotseling stond ik naast iets wat ik alleen van een scherm kende, en ik besefte: 'Nu sta ik hier, en vernietig ik het ding dat me ooit naar een schuilkelder deed rennen.' Dat is een moment dat je nooit vergeet.

Korporaal Y deelde een soortgelijk gevoel – alleen vanuit een ander perspectief. "De sector die we op de Westelijke Jordaanoever in handen hebben, ligt heel dicht bij waar ik woon – ongeveer 15 minuten rijden," zei hij. "Het zijn letterlijk dezelfde wegen die naar mijn huis leiden. Ik heb echt het gevoel dat ik mijn huis verdedig. Bij elke operatie zeg ik tegen mezelf: 'Als er terroristen rijden en we ze niet tegenhouden, kunnen ze mijn familie bereiken.'"

Voor deze soldaten was het niet alleen de manier waarop de strijd werd gevoerd die na 7 oktober veranderde, maar ook hun besluit om in de strijd te gaan.

"Plotseling voelde ik een vuur in me om me bij een infanteriebrigade aan te sluiten, om in een bataljon te zitten", zei korporaal A. "We wilden op de plek zijn waar we altijd mensen als eerste naar binnen zagen gaan en er pas weer uitkwamen als de missie was voltooid", voegde korporaal Y. eraan toe.

Vanuit deze ervaringen – evacuatie, gevechtsmanoeuvres in Libanon, operaties in Syrië en gevechten in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever – arriveerde het 890e Bataljon in Tze'elim om te spreken met groepen middelbare scholieren die militaire dienst overwogen. In het kader van het project Following the Warriors ontmoetten ze elkaar klas na klas.

"We wilden niet alleen operaties opnoemen", zei korporaal Y. "We wilden ze een goed beeld geven van hoe gevechtsdienst eruitziet. Ik vertelde ze dat deze dienst je hulpmiddelen voor het leven geeft: je leert omgaan met tegenslagen en ontdekt waartoe je in staat bent."

Troepen van het 890ste Parachutistenbataljon opereren in Libanon. Foto IDF

De studenten, zo zeiden ze, stonden te popelen om vragen te stellen. "Ze vroegen alles," zei korporaal Y met een glimlach. "Hoe gevechtsroutines eruitzien, hoeveel vuurgevechten we hebben gehad, hoe we omgaan met uitputting en of het eten goed is – ze proberen te begrijpen hoe het is om in onze schoenen te staan."

Maar toen het tijd was om te antwoorden, kozen de twee soldaten ervoor om een ​​vollediger beeld te schetsen. "We wilden ons niet alleen richten op operaties en confrontaties", zei korporaal A. "Wat voor mij belangrijker is, is dat ze begrijpen hoe dienst je relatie met dit land verandert."

Korporaal Y stemde in: "Ik vertelde ze dat ze op een dag, na hun dienst, als ze op reis zijn, naar een berg zullen kijken en zullen zeggen: 'Ik heb daar geoefend. We hebben daar gemarcheerd. We hebben daar standgehouden.' Als je door het zuiden reist en het landschap ziet, weet je dat je daar was, dat je hebt gevochten en die plek hebt verdedigd. Het doet je de grond waarop je loopt meer waarderen."

Volgens hen is de impact zichtbaar. "Veel studenten kwamen verward opdagen, wat volkomen begrijpelijk is", zei korporaal Y. "Maar na de lezingen vertelden heel wat studenten ons dat we hen echt geholpen hadden hun hoofd leeg te maken. Ze zeiden dat ze begrepen dat dit een unieke periode is – en dat, als ze ertoe in staat zijn, dit het moment is om gevechtssoldaat te worden."

Aan het einde van elke discussiekring, vlak voordat de leerlingen de volgende bus instappen, is er een moment dat de soldaten bijblijft. "Iemand komt naar je toe, schudt je hand, kijkt je recht in de ogen en zegt 'Dank je wel'," zei korporaal A. "Geen toespraken, geen drama. Je ziet dat ze het echt menen, dat ze iets beter begrijpen wat we gedaan hebben, zodat ze veilig in hun klaslokaal konden zitten. Dat raakt me diep."

Gevraagd naar de boodschap die ze hopen dat deze toekomstige rekruten meenemen, keerde korporaal A. terug naar de kerngedachte. "Iedereen geeft wat hij kan. De verantwoordelijkheid komt nu bij hen te liggen. Uiteindelijk vechten we allemaal – ieder op onze eigen manier – om het thuis te verdedigen."