Karina Drachev en Michelle Rukovitzin. Foto Ynet
Toen Karina Drachev opties kreeg voor IDF -dienst, wist ze precies wat ze wilde. "Ik wilde meer dan wat ook een gevechtssoldaat worden," zegt ze. "Ik zag mezelf niets anders doen. Ik meldde me aan bij het Caracal Bataljon, verdiende een onderscheiding als soldaat en volgde een cursus voor squadcommandanten, aldus IDF en Ynet.
Op 7 oktober 2023 was ik het weekend op de basis, we zaten in lockdown en waren op verlof. Op 1 november ging ik op patrouille en acht uur later sloeg de Humvee waarin ik zat om. Mijn been was helemaal verbrijzeld. Toen ik uit de narcose ontwaakte, vertelde de dokter me dat het een ernstige verwonding was en dat ze mijn been niet konden redden."
Michelle Rukovitzin vertelt ook over haar verwonding. "Ik was een field intelligence systems technician, ik repareerde camera's en radar en ik hield van mijn baan. Ik deed mijn verplichte dienst in Libanon, bleef als beroepsmilitair en verhuisde toen om te dienen in Gaza.
"Ik gaf leiding aan soldaten die van mij hielden, en ik hield van hen. De dag voor 7 oktober hadden we tot 4 uur 's ochtends last van een storing. We kwamen terug op de basis, ik sliep twee uur en toen werd ik wakker van de waarschuwingen uit de operatiekamer."
Ze herinnert zich de verschrikkelijke dag dat ze gewond raakte. "Ik rende naar de schuilplaats en toen werd de eerste granaat gegooid - ik werd in mijn been geschoten en viel flauw. Ze gooiden een explosief, schoten in alle richtingen. Pas om 22.00 uur vonden de jongens van Egoz [een elite-IDF-eenheid] me toen ze de basis kwamen ontruimen."
Haar verwondingen waren ernstig. "Ik werd in mijn voet geschoten, twee keer in mijn rug, twee keer tussen mijn heup en been, een keer in mijn tong, en ik had granaatscherven in mijn hoofd, dat is slechts een deel van de lijst. Ik kon niet praten, ik kon niet eten en ik was verlamd aan alle vier mijn ledematen.
"Vandaag kan ik praten, eten wat ik wil en lopen met hulp. Mijn linkerhand beweegt nog steeds niet. De dokters vertelden mijn familie dat ze niet wisten of ik ooit wakker zou worden, of als ik dat wel zou doen, of ik dan nog steeds mezelf zou zijn—maar hier ben ik, meer mezelf dan ooit."
Hoe hebben uw verwondingen uw leven veranderd?
Michelle: "Ik droomde ervan om in het leger te blijven, te trouwen en een gezin te stichten. Nu neem ik het leven dag voor dag. De oude Michelle komt niet meer terug, en dus zijn mijn dromen ook veranderd. Vandaag de dag droom ik ervan om te kunnen dansen op mijn bruiloft. Ik geef lezingen en deel mijn verhaal. Mensen raken ontroerd, ze vertellen me dat ik ze inspireer. We hebben geleerd om sterker te worden dan ooit tevoren."
Karina: "Ik had een duidelijk pad, ik zou in april ontslagen worden. Ik moest nog vier maanden in het leger zitten en ik was van plan om uit te rusten en te gaan studeren. Pas vorige week werd ik eindelijk ontslagen uit het ziekenhuis en dat was wat ik het liefst wilde. Als je beseft dat je had kunnen sterven, krijg je een ander perspectief. Je wilt meer zien, meer ervaren, alles meer waarderen. Je begrijpt dat het leven in een oogwenk voorbij kan zijn. De plannen die ik eerder had waren leuk, maar nu wil ik gewoon genieten van het leven. Ik verdien het."
Waarom denk je dat Internationale Vrouwendag belangrijk is?
Karina: "Als mensen die de revalidatie-eenheid bezochten om gewonde soldaten te ontmoeten mij overslaan omdat ik een vrouw ben en niet dacht dat ik een soldaat was — laat staan een gevechtssoldaat — dan hebben we deze dag nog steeds nodig om sterke vrouwen te eren. Ik ben er trots op dat ik heb gevochten en dat ik gewond ben geraakt in de strijd."
Michelle: "Absoluut. Het is belangrijk om deze dag te gebruiken om te laten zien hoe sterk vrouwen zijn."
Welke vrouwen inspireren jou?
Michelle: "Allereerst, ikzelf. Ik heb mezelf nooit opgegeven en ik ben mijn eigen grootste inspiratiebron. En natuurlijk mijn moeder, zij liet alles achter om voor mij te zorgen."
Karina: "Mijn moeder ook. Ze verzorgde mijn wonden toen ik op mijn slechtst was, toen ik er vreselijk aan toe was."
Welke boodschap wil je delen in de aanloop naar Internationale Vrouwendag?
Michelle: "Voor vrouwen die, net als ik, voor uitdagingen staan, is wilskracht het allerbelangrijkste. Ik geloofde dat ik weer zou kunnen praten, weer zou kunnen lopen, en de mensen om me heen geloofden ook in mij. En hier ben ik dan, langzaam mijn leven weer op de rit krijgend."
Karina: "In het begin voelde ik me niet oké, en dat is ook oké. Je moet jezelf daarvoor de ruimte geven. Mijn boodschap is om te begrijpen wanneer je om hulp moet vragen, zowel fysiek als mentaal, en om te weten dat het beter wordt. Het is tijdelijk, en je moet gewoon hard blijven werken en vooruitgaan."
Comentários