Ze verlieten Tel Aviv voor een kibboets Or HaNer aan de grens met Gaza: 'Hier voelen we ons het veiligst'

Elvira en Naomi Grinstein. Foto: Tomer Shonam Halevi / Ynet

Hoe het leven zich ontwikkelt: aan het begin van de oorlog werd de grensstreek tussen Israël en Gaza gezien als een frontlinie, waarbij veel inwoners hun toevlucht zochten in het centrum van het land. Maar nu trekken sommige Israëliërs de andere kant op, meldt Ynet.

Tijdens de oorlog met Iran in juni, toen raketten op centraal Israël werden afgevuurd, zochten veel gezinnen hun toevlucht in het zuiden, met name in het grensgebied met Gaza. Dat gebied was toen zwaar versterkt en relatief rustig.

Onder hen waren Elvira en Katya Grinstein, een stel uit Tel Aviv – ouders van de 3-jarige Naomi en een kat genaamd Gaia – die verliefd werden op de regio, hun spullen pakten en verhuisden naar Kibbutz Or HaNer.

"Tijdens het conflict voelden we ons onveilig in ons oude appartement in Tel Aviv – geen veilige kamer, en torenhoge huren voor elke plek die er een had," zei Elvira. "De openbare opvangcentra waren erbarmelijk, en sommige advertenties online vermeldden dingen als 'Opvangcentrum in de buurt – slechts 4 minuten lopen'. Het was absurd."

Het echtpaar verbleef tijdelijk in kibboets Yad Mordechai tijdens de gevechten. Toen ze naar het noorden terugkeerden, was het idee om in het zuiden te blijven hardnekkig gebleven.

"Na die semi-evacuatie zijn we op de terugweg naar Tel Aviv naar huizen gaan kijken. We zagen een advertentie voor een huis in Or HaNer, reden ernaartoe en zeiden: 'Laten we het doen.' Het was een sprong in het diepe", herinnert Elvira zich.

Ze geeft toe dat de verhuizing voortkwam uit een combinatie van veiligheids-, financiële en emotionele redenen.

Ik was net klaar met werk en we kregen een uitzettingsbevel en we werden verliefd op de omgeving. Het klinkt misschien vreemd, maar hier in de Gazastrook voelen we ons het veiligst. Er is een veilige kamer, en als er een sirene gaat, doen we gewoon de deur dicht en slapen we verder – in plaats van een kind en een kat naar een smerig, donker openbaar opvangcentrum te slepen.

Als Elvira gevraagd wordt hoe hun nieuwe leven zich verhoudt tot de rest, glimlacht ze. "Het is een grote verandering. Er is geen bezorging van Wolt of Yango, geen 24-uurs supermarkt. Maar het is er stil, groen en vredig. Ik zit op de veranda, hoor vogels en zie 's nachts sterren.

Mijn dochter rent naar buiten en ik ben niet bang voor auto's. Als ik haar in Tel Aviv ook maar even uit het oog verloor, raakte ik in paniek dat iemand haar zou meenemen."

Elvira, banketbakker, zoekt nu naar mogelijkheden om in haar vakgebied in de regio te werken, terwijl Katya, architect, meerdere keren per week naar het centrum pendelt. Wennen aan de kibboetsgemeenschap kost tijd, zegt Elvira: "Mensen zijn hartelijk, en zodra ze zien dat we geen arrogante types uit Tel Aviv zijn, gaan de dingen open. We worden er langzaam onderdeel van."

Ze concludeert eenvoudig: "Ik kan me niet voorstellen dat ik nu terug zou verhuizen naar Tel Aviv."