"Zedendelinquent" een column van Simon Soesan, wat hij heeft meegemaakt

Foto Simon Soesan

We worden op zeven fronten tegelijk aangevallen, terwijl de wereld ons de agressor noemt. We hebben een regering waar bijna niemand nog een goed woord voor over heeft. We mochten wennen aan dagelijkse raketaanvallen, dagelijks geren naar de schuilkelder en dagelijks meldingen van gevallen soldaten. Dit is nu eenmaal een intensief land.

Daar ikzelf al een paar jaar pensioengerechtigd ben, heb ik besloten het wat rustiger aan te doen. Nee, echt stoppen met werken kan en ken ik niet, maar wel wat minder hooi op mijn vork nemen. Daar ik daardoor wat meer vrije tijd heb, besloot ik mij aan te melden als vrijwilliger bij een organisatie die zich ontfermt over jongeren met fysieke of mentale uitdagingen. Bij deze specifieke organisatie gaat het om op het strand met ze wandelen of om met ze op een tandem te fietsen. Eens in de week.

Ik moest voor een interview komen en dat ging prima. Om aan te vangen moest ik wel naar het politiebureau gaan om een verklaring te krijgen dat ik geen zedendelinquent ben. Begrijpelijk, daar het om jongeren gaat, die beperkingen hebben.

Jaren terug was ik vrijwilliger bij onze politie en patrouilleerde tweemaal per maand ’s nachts met ‘echte’ agenten, dus ik ken het bureau en heb daar nog steeds goede contacten.

Daar aangekomen mocht ik van Yossi, een bevriende agent, mijn wagen op het parkeerterrein van de agenten laten staan. Binnen werd ik doorgestuurd naar een grote zaal, waar diverse kamertjes in een halve kring de burgers ontvingen. Dat op zichzelf is een ervaring: iedereen kijkt slinks naar elkaar om te zien wie de crimineel en wie het slachtoffer is.

Eindelijk was het mijn beurt en mocht ik naar kamertje vijf. Nee, zei de jonge agente, de deur hoefde niet dicht. Ik liet haar mijn formulier van de organisatie zien en vroeg om de bewuste verklaring. Ze keek me verontschuldigend aan. “Neem me niet kwalijk, dit is mijn eerste dag hier dus ik moet nog heel wat leren.”, zei ze. Ik wenste haar succes.

Ze stond op, liep naar de deur van haar kamertje en schreeuwde in de ruimte: “Zedendelinquent! Hoe werkt die verklaring?”

Tientallen ogen in de wachtruimte keken me met haat en verachting aan. Agenten die langsliepen, stopten even bij de deur om me goed te bekijken en ik, ik hoopte dat de grond zich zou openen en mij zou opslikken.

De jonge agente zag mijn gezicht, zag de gezichten van het wachtende publiek en snapte meteen haar fout.

“Neehee! Hij krijgt een verklaring dat hij het niet is. Een zedendelinquent. Is meneer niet. Echt niet!

Op dat moment kwam Yossi langs. Hij gebaarde me op te staan. “Niks aan de hand mensen, meneer krijgt gewoon een verklaring dat hij juist koosjer is.” Het publiek gaf geen sjoege.

Even later kreeg ik de gestempelde verklaring en kon ik gaan.

Vlak bij de uitgang zat een oude dame op haar afspraak te wachten.

“Viespeuk.”, siste ze me toe.

Zoals ik al vermelde: dit is een intensief land.