Foto IDF woordvoerder
Dit artikel verscheen eerder in de Hebreeuwse website van de IDF en is geschreven door
Noya Ben Gigi.
Er is 50 jaar verstreken sinds de moeilijkste campagne die in de geschiedenis van de staat Israël is gegraveerd en een diepe stempel op het imago heeft gedrukt. Tussen alle jaren door werden ook brieven geschreven die hun eindbestemming niet bereikten, foto's, schilderijen en persoonlijke bezittingen van degenen die ten strijde trokken en niet terugkeerden. Nu, als onderdeel van een speciaal project van de slachtoffers - "New-Old Memory", had de stafchef een ontmoeting met de familie van wijlen luitenant Avner Gaborin, een soldaat die hij al sinds zijn jeugd kende, en gaf haar een laatste aandenken terug, een aandenken van haar man.
Als onderdeel van het "New-Old Memory"-project, waarbij vertegenwoordigers van de slachtoffereenheid en IDF-commandanten persoonlijke bezittingen van hun dierbaren teruggeven aan de families van de slachtoffers van de Jom Kipoeroorlog, heeft de stafchef, luitenant-kolonel Herzi Halevi ervoor gekozen om opnieuw een familie te ontmoeten met wie hij decennia geleden jaren geleden een speciale band had opgebouwd
Foto IDF woordvoerder
Sinds hij een jonge stagiair was in de scoutingbeweging, groeide HaLevi op in het licht van een gids in dezelfde stam, een jongen wiens glimlach niemand kon vergeten, de geest van leiderschap en vriendschap die hem kenmerkte - wijlen Avner (Avik ) Gaborin.
'Hij was een menselijk wezen dat moeilijk in woorden te beschrijven is', vertelde Tahiya, de zus van wijlen Avner, verlangend, 'een charismatische man, gereisd, jongens en meisjes volgden hem.'
Foto IDF woordvoerder
Betty, de weduwe van wijlen Avner, die hem al sinds zijn jeugd kende, vertelde ook over de bijzondere man die hij was: "Hij heeft een paar jaar geleefd, maar ze waren vol en overvol, gewoon een buitengewoon persoon."
Wijlen Avner was commandant van de Parachute Nahal eenheid tijdens de Jom Kipoeroorlog en werd bij de opening ervan naar de zuidelijke grens gestuurd: het Sinaïfront. Hij en zijn ondergeschikten vochten daar dagenlang, beleefden moeilijke veldslagen en offerden hun leven op voor de verdediging van het land.
Op 19 oktober 1973 werd hevig vuur geopend op het team van wijlen luitenant Gaborin, die vastberaden handelde en een schuilplaats in de bunker voor zijn soldaten vond en hen daarmee redde. Avner zelf bleef buiten en werd gedood als gevolg van een granaatscherf dat vlakbij de plaats insloeg, maar zijn nalatenschap blijft tot op de dag van vandaag pulseren.
"Het was een heel mooie dag, de zon scheen, de lucht was blauw", herinnert Betty zich die dag in '73, "Mijn sterkste herinnering loopt door de lange gang die me naar een kamer leidde waar soldaten op me wachtten, en waar ik besefte dat er iets was gebeurd."
Tegelijkertijd ontving Tahia ook het nieuws dat haar hele wereld schokte: "Ik weigerde te geloven, net de dag voordat we een brief van hem ontvingen." Tahia herinnert zich de inhoud van de brief niet, maar dat moment van het goede nieuws zal haar haar hele leven blijven vergezellen.
Foto IDF woordvoerder
Meer dan tien jaar na de dood van wijlen Avner Gaborin, als jonge commandant in het leger, kwam de stafchef op bezoek bij het ouderlijk huis waar zijn zoon dol op was: het huis van de familie Gaborin.
Hetzelfde bezoek vergezelde hem door de jaren heen en op de dag van herdenking van de martelaren van het Israëlische systeem en de slachtoffers van de vijandelijkheden in de Palestijnse Autoriteit, de eerste sinds hij de functie van stafchef op zich nam, besloot hij hulde te brengen aan de overleden Avner in zijn toespraak tijdens de ceremonie: "Hij was een begaafd student, een liefhebber van poëzie, een gids en het centrum van een stam in de scoutbeweging, atleet, fotograaf en amateurspeler - 'uniek in de wereld'".
“Ik ga de trap op van Beit Eben, in het hart van Jeruzalem, een jonge soldaat met een vakantiebrief in mijn hand”, zei de stafchef in zijn toespraak, “precies op die trap, veertien jaar eerder kwam het nieuws van het Sinaï-front – Avner is weg.’ ‘Straks zal ik voor het eerst een familie ontmoeten die beroofd is, Esther en Ben-Zion, de ouders van wijlen Avner Gaborin,’ vervolgde de stafchef en beschreef hij in zijn toespraak die momenten daarvoor: "Elke stap brengt me dichter bij hen, en iets in mij wenst dat de stappen nooit zouden eindigen."
Foto IDF woordvoerder
Nu, ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van de oorlog, werd het project opgericht om aan nabestaanden voorwerpen en documenten terug te geven die toebehoorden aan hun zonen en dochters - de gevallenen: brieven, waarvan sommige hun bestemming niet eens bereikten, schilderijen, foto's , persoonlijke uitrusting, cd's en diploma's.
Vorige week ontmoette de stafchef de familie Gaborin in zijn kantoor, en deze keer gaf hij hen ook een persoonlijk item van wijlen Avner terug - zijn betalingsboekje, van het type dat vandaag de dag niet meer bestaat - maar een herinnering is die dichtbij staat het hart van zijn zus en de weduwe van de ruimte.
"Het was ongewoon ontroerend", merkte Tahia op, "het voelde vooral vlak na zijn toespraak op Memorial Day."
Foto IDF woordvoerder
In zijn toespraak noemde de stafchef ook de laatste woorden die wijlen Avner schreef aan Betty, die destijds zijn nieuwe vrouw was: "Vandaag sprongen we over doornen en stenen in de regen en modder. Plotseling merkte ik dat ik struikelde en, met een deel van mijn lichaam lag ik in een enorme plas. Ik heb vrede, denkend aan de komende dagen, dagen dat ik bij jou zou zijn.
In zijn verwijzing naar de ontroerende brief van wijlen Avner voegde de stafchef eraan toe: ‘Daar, in de modder, voelde Avner waarschijnlijk wat er werd gezegd: ‘Hij die een reden heeft om voor te leven, zal in staat zijn bijna iets.'" ‘Avners foto viel mij op als jonge man van de herdenkingsmuur in de verkennersstam. Zijn karakter was een toonbeeld van uitmuntendheid, verantwoordelijkheid en een persoonlijk voorbeeld voor ons’, prees de stafchef in zijn toespraak, ‘ook al was hij slaagde er niet in zelfs maar een fractie van de belofte van zijn leven waar te maken, zijn geheugen pulseert tot op de dag van vandaag in de ruimte die hij achterlaat.
Foto IDF woordvoerder
