Aran Goren en Tova Goren. Foto via Times of Israel
Een artikel uit de Times of Israel reeks Those We Have Lost.
Tova Goren, 65, en haar dochter Aran Goren, 33, werden op 7 oktober vermoord door Hamas-terroristen in hun huis in kibboets Kfar Aza.
Ze worden overleefd door Aran's broers en zussen en Tova's kinderen, Noa en Ido - evenals drie nichtjes en neven/kleinkinderen - plus Tova's broers en zussen, Aviram en Osnat. Ze werden in 2019 vooroverleden door Eyal, Tova's echtgenoot en Aran's vader, na een langdurige ziekte.
Aran en Tova werden op 22 oktober naast elkaar begraven in kibboets Shefayim.
Tova was een oude lerares die enkele weken voor haar dood met pensioen was gegaan, maar nog steeds haar eigen cateringbedrijf runde. Zij en Eyal vestigden zich oorspronkelijk in de nederzetting Dugit in het noorden van Gaza, en verhuisden na de terugtrekking in 2005 naar kibboets Nahal Oz. Na de verhuizing startten ze een cateringbedrijf in plaats van het restaurant dat ze in Dugit hadden gerund, dat Tova na zijn dood voortzette – en dat was ook toen ze naar Kfar Aza verhuisde. Aran was haar moeder dat weekend speciaal komen opzoeken om haar te helpen met een cateringoptreden.
Aran, die in Givatayim woonde, was een productieve sociale activist die de afgelopen twee jaar werkte voor de non-profitorganisatie Comeback, die ex-gevangenen rehabiliteerde. Ze behaalde een bachelordiploma in communicatie aan het Sapir College in Sderot, voordat ze een carrière switch maakte en een masterdiploma behaalde aan de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem, het 'Glocal'-programma voor internationale ontwikkeling, waarbij ze vijf maanden in Nepal werkte met kansarme gemeenschappen.
Ido Goren schreef een week nadat ze was vermoord op Facebook aan zijn zus: “Arani, we gingen van liefhebbende broers en zussen naar vijanden, naar vrienden en weer terug naar broers en zussen. We lijken zo op elkaar dat het conflicten veroorzaakte, we waren en blijven twee koppige mensen.”
“We daagden elkaar altijd uit, en meestal waren we een onafscheidelijke kracht. Je was de ruggengraat waar je ook ging, met je vrienden, in het leger, op elke werkplek, tijdens je studie en al je reizen. Het was bekend dat Aran Goren het leven leidt, doet wat ze wil, en slaagt, weet hoe ze moet bereiken. Je was als de waterstroom die een rots met standvastige kracht erodeert, nooit opgeeft en nooit compromissen sluit.
Ido vervolgde: 'Ik zal proberen dichter bij te komen wie je dacht dat ik zou moeten zijn, bij wat je wist dat ik kon doen. Ik zal altijd van je houden. Ik ben bereid te zeggen dat we op elkaar lijken, klaar om toe te geven dat ik ongelijk had. Maar in tegenstelling tot de andere dingen die ik misschien heb ontkend, ben ik bereid dit keer op keer te zeggen: ik hou van je.
Ido schreef aan zijn moeder, Tova, dat ze zich altijd ‘een anker voor de wereld voelde als ik wegzonk in mijn angsten. We waren met elkaar verbonden op een manier die mensen niet begrepen… Je was er altijd om me kracht te geven toen ik viel.” Hij omschreef haar als een ‘carrièrevrouw, die een heel gezin op haar rug droeg. Die de klok rond werkte. Die 's nachts niet tot het laatste moment sliep, omdat de zorg voor haar gezin zo belangrijk voor haar was.
“Ze gaf altijd, luisterde altijd, altijd half boos maar volkomen begripvol”, voegde hij eraan toe.
“Je was onze trots en een inspiratie voor duizenden. Ik was zo blij voor je toen je met pensioen ging, ik wilde zo graag dat je ging genieten en de last los zou laten... Ik heb zoveel over je te zeggen omdat ik niet langer met je kan praten, mijn beste vriend, met wie ik kon nooit iets achterhouden.”
Noa deelde online de lofrede die ze voorlas tijdens de gezamenlijke begrafenis van haar moeder en zus.
‘Jullie waren allebei zo mooi. Dat was allemaal echt goed in de wereld. Eindeloze vrijgevigheid. Non-stop activiteit. Toewijding aan de behoeften van anderen. Een waar verlangen naar gerechtigheid. Wijsheid uitgedrukt in vlijmscherpe woorden. Een hoop humor, de donkerste humor – hoe donker is het nu”, zei Noa.
'Je licht ontbreekt zo. Een krankzinnige realiteit waarin ik geen vader heb, geen moeder en geen zus”, vervolgde ze. “En ik ben tegelijkertijd zo alleen en zo samen. Samen in pijn met alle mensen in wier leven jij zat, die het voorrecht hadden jouw licht te absorberen.”
Aran, zei ze, was een ‘meisje van de vrijheid met grote ogen, een meisje dat overal in slaap viel omdat de hele wereld haar thuis was, een strijder voor sociale rechtvaardigheid en een verdediger van de zwakken, een grensverleger, mijn bewaarder van geheimen. mijn levenspartner, de meest hysterisch grappige persoon die ik ken, maar ook de rustigste… Je bent magisch, je bent licht, je bent liefde en je bent vrijheid. Je bent slim, sterk en moedig en je hebt geen vermogen om financieel te plannen”, grapte ze. "In mijn hart zit een gat in de vorm van jou."
Noa wendde zich tot haar moeder en merkte op: 'Wat heb ik mijn moeder nu heel hard nodig. Het is zo moeilijk om de woorden te vinden die over jou kunnen worden gezegd. Je wist bijna alles over mij. Je was meestal de eerste persoon die ik belde als ik hulp, ondersteuning, kalmering, evenredigheid of gewoon hardop nodig had om te zeggen wat ik dacht.
“Je bleef werken alsof we allemaal nog in het huis woonden en je zorgde voor tien mensen en tegelijkertijd hield je vriendschappen, vrije tijd en voldoende tijd voor je kleinkinderen”, zei ze. “Onze harten zijn met elkaar verbonden in een band die niet losgemaakt kan worden.”
Noa nam afscheid van hen beiden en voegde eraan toe: “De liefdes van mijn leven, de slimme, de mooie. Het goede in jou zal onze weg verlichten.”
